Το μόνο δεδομένο για τις γερμανικές εκλογές είναι αυτό που διαπιστώνει το πρωτοσέλιδο της ΤΑΖ στην ηλεκτρονική της έκδοση. Με τη φωτογραφία ενός «νεογέννητου» Όλαφ Σολτς και τίτλο «It’s a baby - O επόμενος καγκελάριος θα είναι άνδρας».
Κατά τα λοιπά, τα στοιχήματα είναι ανοικτά. Πρώτο φαβορί, το «Φανάρι». Κυβέρνηση, δηλαδή, με τους Σοσιαλδημοκράτες, τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους. Δεύτερο φαβορί, η «Τζαμάικα», με τους Χριστιανοδημοκράτες, τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους. Αναγκαία υπενθύμιση. Άλλες δύο φορές στη Γερμανία, το δεύτερο κόμμα κατόρθωσε να κάνει κυβέρνηση. Τη μια φορά οι «τυχεροί» ήταν οι Σοσιαλδημοκράτες του Βίλι Μπραντ το 1969. Και τη δεύτερη, πάλι οι Σοσιαλδημοκράτες το 1976, με χαμένους, τότε, τους Χριστιανοδημοκράτες του Χέλμουτ Κόλ.
Οι πιο τολμηροί δεν θα ήταν άστοχο να ποντάρουν και σε ένα τρίτο σενάριο, που τώρα μοιάζει με αουτσάιντερ, αλλά είναι πολύ πιθανό σύντομα να αντικαταστήσει τα προηγούμενα. Ενας νέος «Μεγάλος Συνασπισμός» με πράσινο χρώμα. Αυτή τη φορά, με κεντρική δύναμη τους Σοσιαλδημοκράτες και με τη συμμετοχή ενός «τρίτου εταίρου», των Πρασίνων.
Ολα αυτά για το μέλλον. Γιατί προς το παρόν, οι γερμανικές εκλογές έχουν αρκετά ενδιαφέροντα μηνύματα.
Το πρώτο είναι η κατάρρευση της Χριστιανοδημοκρατίας. Έχασαν 9 μονάδες από τις εκλογές του 2017 και 13 μονάδες από το 2013. Η «Ιron Lady», η Άνγκελα Μέρκελ, μπορεί να άγγιξε το ρεκόρ του Χέλμουτ Κολ στην Καγκελαρία και να κατέρριψε το ρεκόρ του Κόνραντ Αντενάουερ, αλλά τελικά άφησε πίσω της ερείπια.
Το δεύτερο μήνυμα είναι ότι η Σοσιαλδημοκρατία είναι «πολύ σκληρή για να πεθάνει». Επεσε στα «τάρταρα» και μετά βίας ξεπέρασε τον πήχη του 20% στις προηγούμενες εκλογές. Μόλις πριν από έξι μήνες οι δημοσκοπήσεις την έδιναν στην τρίτη θέση, κοντά στο 15%. Και τελικά, ξαναζωντάνεψε, αύξησε τη δύναμή της κατά 5 μονάδες από τις προηγούμενες εκλογές και τώρα έφτασε στα σκαλιά της Καγκελαρίας. Όχι και άσχημα. Κι ας απογοητεύθηκαν όσοι ετοίμαζαν τους σχετικούς «επικήδειους» και τα ανάλογα δοκίμια για το «τέλος» της. Μια άλλη φορά...
Επίσης νικητές οι Πράσινοι, αλλά και οι «Ελεύθεροι Δημοκράτες» που για δεύτερη εκλογική αναμέτρηση επιβεβαιώνουν ότι έχουν οριστικά επανέλθει ως το κόμμα του Γκένσερ, ο ρυθμιστής δηλαδή των κυβερνητικών συνασπισμών στη γερμανική πολιτική σκηνή.
Aκόμη είναι νωρίς να τεκμηριωθεί η άποψη για ένα κύμα αναβίωσης της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Παρότι σοσιαλδημοκρατικά και κεντροαριστερά κόμματα, μόνα τους ή με συμμαχίες, κυβερνούν τις σκανδιναβικές χώρες στον Βορρά και τις δύο Ιβηρικές χώρες του Νότου (Ισπανία, Πορτογαλία). Είναι τόσο μεγάλες οι εκδοχές και οι διαφορές, που χρειάζεται μεγάλη δόση αφέλειας για να προτρέχουμε και να μιλάμε για ένα νέο φαινόμενο.
Αλλωστε και η γερμανική Σοσιαλδημοκρατία αποτελεί μια νέα πραγματικότητα, μια «μετάλλαξη» με πολλά ερωτήματα και λίγες, προς το παρόν, σαφείς απαντήσεις. Πριν από δύο χρόνια, συμφώνησαν στο Συνέδριό τους σε μια αριστερή στροφή για να αποφύγουν την εξαφάνιση. Κάτι σαν επιστροφή στις ρίζες. Εξέλεξαν μια αριστερή ηγεσία, αλλά στη συνέχεια επινόησαν μια έξυπνη λύση, που όπως φάνηκε λειτούργησε εκλογικά. Κατέληξαν σε έναν «δεξιό» υποψήφιο για την Καγκελαρία, τον Όλαφ Σολτς. Για να διευρύνουν την εκλογική τους διείσδυση στη μεγάλη μάζα των κεντρώων και των κεντροδεξιών ψηφοφόρων, που είχαν βαρεθεί τη Μέρκελ και το κόμμα τους, αλλά δεν είχαν καμία όρεξη για περιπέτειες.
Άλλωστε, χθες βράδυ, στην επινίκια ομιλία του ο Όλαφ Σολτς με δυο προσδιορισμούς κατέγραψε τη φυσιογνωμία του νέου SPD. «Είμαστε το κόμμα της αισιοδοξίας» και το «κόμμα του πραγματισμού». Ο πραγματισμός σημαίνει κάτι απλό και λιτό. Όσοι επιμένουν να βλέπουν όνειρα για αριστερές στροφές και οράματα για νέους Βίλι Μπραντ, καλό θα ήταν να θυμηθούν έναν άλλο διακεκριμένο σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο, τον αληθινό εμπνευστή της στροφής της Σοσιαλδημοκρατίας από τη δεκαετία του '70 στη «σχολή» του πραγματισμού. Τι έλεγε λοιπόν ο Χέλμουτ Σμιτ και ο περίφημος «κανόνας» του; «Όσοι βλέπουν οράματα, ας επισκεφθούν έναν καλό γιατρό». Μην το ξεχνάμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου