''Βλέπεις ή παρατηρείς;'' Κείμενο από την Δήμητρα - Κλαούντια Ζόγκα

Βλέπεις ή παρατηρείς;

“Το ταξίδι της ανακάλυψης δεν σημαίνει να ψάχνεις καινούρια μέρη, αλλά να έχεις καινούρια μάτια...”

Κείμενο από την εκλεκτή μας φίλη, Συντάκτρια - Αναλύτρια Πολιτικών, Κοινωνικών Ζητημάτων & Ανθρώπινων Σχέσεων, νεαρά κυρία, Δήμητρα - Κλαούντια Ζόγκα, Πολιτική Επιστήμων, Α.Π.Θ. / Β.Α. / M.SC.

Η Δήμητρα Κλαούντια Ζόγκα γεννημένη τον Αύγουστο του 1993 στη Κορυτσά και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη. Έχει αποφοιτήσει με άριστα και εκφωνώντας τον όρκο του Τμήματος Πολιτικών Επιστήμων ΑΠΘ. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της συμμετείχε στο πρόγραμμα Erasmus φοιτώντας στο πανεπιστήμιο Cesare Alfieri της Φλωρεντίας με κατεύθυνση «Κοινωνιολογία και Media», όπου αρίστευσε, συμμετείχε σε συνέδρια και workshops. Το πάθος της είναι η φιλοσοφία και η ανάλυση λόγου με αποτέλεσμα να κάνει μεταπτυχιακό στη Πολιτική Φιλοσοφία και Θεωρία. Κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού της διετέλεσε τη πρακτική της άσκηση στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες, όπου διαμένει και εργάζεται. Από μικρή την απασχολούσαν κοινωνικά ζητήματα και όπως λέει και η ίδια η ψυχή και τα συναισθήματα. Συμμετείχε στη συγγραφική ομάδα του σχολείου της, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής, συνέδρια και σεμινάρια εντός και εκτός συνόρων. Λατρεύει τα ταξίδια και τη γυμναστική αφού στο παρελθόν έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά και τη γλώσσα της καρδιάς. 

Πριν κάποιες μέρες μου ανέφερε κάποιος: «Βλέπετε αλλά δεν παρατηρείτε!» Αφουγκράστηκα αυτή την φράση, συμφώνησα μαζί του και είπα: «ναi! θα ξεκινήσουμε να παρατηρούμε πιο διεξοδικά και σε βάθος.» Επίσης, προσέθεσα ότι το να παρατηρείς έχει να κάνει με την αντίληψη και με την διάθεσή σου για αυτό.  Κάποιες μέρες μετά, μια φίλη μου με έναυσμα ένα προσωπικό της θέμα μου έστειλε μια φωτογραφία που έγραφε: «έχεις μάτια αλλά δεν βλέπεις.» Αυτές οι δυο φράσεις μου χτύπησαν καμπανάκια μέσα μου για να σκεφτώ τελικά εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε, νιώθουμε αυτά που βλέπουμε, αντιλαμβανόμαστε τι βλέπουμε, αποφεύγουμε όσα και όσους βλέπουμε;  Είναι θέμα οπτικής; Είναι ζήτημα εξάσκησης στα μάτια; Χρειαζόμαστε ίσως βοηθητικά γυαλιά;

Αρχικά, τα ματιά βλέπουν και μπορούν να δουν πολλά και πολλούς ταυτόχρονα. Δεύτερον, είναι προνόμιο το να έχουμε πλήρως αυτή την αίσθηση σε λειτουργία. Ωστόσο, το να παρατηρείς τα σωστά ή και τα λάθη, αυτά που πρέπει εκείνη την στιγμή ξεπερνάει το πρώτο επίπεδο και πάει σε κάτι πιο βαθύ, σε μια πιο ενδελεχή οπτική. Η παρατηρητικότητα είναι θέμα εξάσκησης, κριτικής ικανότητας, αντίληψης, διάθεσης, επιθυμίας και το να θες να νιώσεις τον χώρο σου, τον άνθρωπο σου, την καθημερινότητα σου. Συνεπώς, το βλέπω είναι η αρχή, το παρατηρώ ή δεν παρατηρώ είναι το άλλο επίπεδο και το “νιώθω” και “ενεργώ” για αυτό που παρατηρώ είναι το τρίτο επίπεδο.  Aς το ονομάσουμε επίπεδο ευθύνης, υπευθυνότητας. Οι περισσότεροι από εμάς μένουμε στα δυο πρώτα επίπεδα, κάποιοι άλλοι το προχωράμε και στην τελική του πίστα ή κάποιοι το αποφεύγουν. Αυτό που βλέπουμε να λαμβάνει υπόσταση, προσωπικότητα και να γίνεται πράξη. Να αγωνίζομαι, να βελτιώνω, να αλλάζω, να προσπαθώ για όσα βλέπω και όσους βλέπω. Είναι εύκολο να προσδιορίζω την θέση των άλλων, είτε υποκειμένων είτε αντικειμένων μέσα στο χώρο αλλά είναι δύσκολο να αντιλαμβάνομαι την θέση τους και ακόμα δυσκολότερο να προσδιορίζω την δική μου θέση. Συγκεκριμένα, την δική μας θέση μέσα στην ζωή και στην ζωή τον άλλων. 

Έτσι λοιπόν και Εσύ… Πέρασαν χρόνια που ενώ με έβλεπες, με είχες δεν με παρατηρούσες. Πέρασαν τα χρόνια, ξεκίνησες να με παρατηρείς ενώ δεν με είχες. Πέρασαν τα χρόνια και ξεκίνησες να με νιώθεις και να με θες εν απουσία μου στον χώρο σου. Πέρασαν τα χρόνια και ξεκίνησες να εξασκήσεις την οπτική σου χωρίς να με βλέπεις. Μερικές φορές  ξεκινάμε να βλέπουμε όταν δεν υπάρχει εκείνο το πρόσωπο, εκείνη η πόρτα, εκείνος ο μπλε ουρανός, εκείνα τα μάτια που αντικρίζουμε. Αυτό συμβαίνει γιατί όπως έλεγε και μικρός πρίγκηπας «Μόνο με την καρδιά βλέπεις.  Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.»

Αυτός είναι ο λόγος που δεν παρατηρούμε! Σε μια εποχή, κοινωνία,  σε έναν τρόπο ζωής επιφανειακό – βιαστικό δεν έχουμε μάθει να αφοσιωνόμαστε σε όσα βλέπουμε. Περπατάμε με ένα κινητό στο χέρι,  με σκέψεις χαμένες, περνάμε ίδιους δρόμους, προσπερνάμε ανθρώπους και δεν τους βλέπουμε. Πόσες φορές σου έχει τύχει να περνάς από ένα σημείο κάθε μέρα και μετά  από αρκετό καιρό να το δεις, να το καταλάβεις, να το παρατηρήσεις.. να με δεις λοιπόν! Να σε παρατηρήσω!