Συντάκτρια - Αναλύτρια Πολιτικών Θεμάτων, Κοινωνικών Ζητημάτων & Ανθρωπιστικών Σχέσεων, Δήμητρα - Κλαούντια Ζόγκα, Πολιτική Επιστήμονας εκ του ΑΠΘ / ΒΑ / MSc
Η Δήμητρα Κλαούντια Ζόγκα γεννημένη τον Αύγουστο του 1993 στη Κορυτσά και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη. Έχει αποφοιτήσει με άριστα και εκφωνώντας τον όρκο του Τμήματος Πολιτικών Επιστήμων ΑΠΘ. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της συμμετείχε στο πρόγραμμα Erasmus φοιτώντας στο πανεπιστήμιο Cesare Alfieri της Φλωρεντίας με κατεύθυνση «Κοινωνιολογία και Media», όπου αρίστευσε, συμμετείχε σε συνέδρια και workshops. Το πάθος της είναι η φιλοσοφία και η ανάλυση λόγου με αποτέλεσμα να κάνει μεταπτυχιακό στη Πολιτική Φιλοσοφία και Θεωρία. Κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού της διετέλεσε τη πρακτική της άσκηση στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες, όπου διαμένει και εργάζεται. Από μικρή την απασχολούσαν κοινωνικά ζητήματα και όπως λέει και η ίδια η ψυχή και τα συναισθήματα. Συμμετείχε στη συγγραφική ομάδα του σχολείου της, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής, συνέδρια και σεμινάρια εντός και εκτός συνόρων. Λατρεύει τα ταξίδια και τη γυμναστική αφού στο παρελθόν έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά και τη γλώσσα της καρδιάς.
«Αυτά μπορούσα να σου δώσω.» Αυτό κρατάω, ότι μέχρι εκεί μπορούσες να δώσεις, να προσπαθήσεις, να αγαπήσεις. 14 Φλεβάρη ήταν δυο γλυκά καρδιές που μεγαλούργησε ο Σεφ και από τότε έλιωσαν και έχουμε συναντήσει διαφορετικές καρδίες και καταλήγαμε απέναντι ο ένας στον άλλον. Εκεί απέναντι έμαθα να σε αγαπώ, έμαθες να με σκέφτεσαι, μάθαμε να συναντιόμαστε και εκεί απέναντι χωριστήκαμε σε μια γέφυρα επιστροφής.
Δεν είναι ότι μου λείπεις, δεν είναι ότι σε χρειάζομαι ή σε αναπολώ. Είναι ότι σε έχω κλειδώσει εκεί μέσα, χωρίς να μπορώ να δω το φως για να σε βρω και να σε αφήσω. Είναι ότι κάποτε μου άφησες τα «κλειδιά της καρδιάς σου» και εγώ από τότε χάνω ή ξεχνώ όλα τα κλειδιά που έρχονται στα χέρια μου. Είναι σαν μην επιθυμώ να κλειδώνω τίποτα, όλα να είναι ανοιχτά. Όταν είναι όλα ανοιχτά δεν υπάρχει κίνδυνος να χαθούν ή να μην τα προσέξεις. Μόλις τα φυλακίσεις, τα εγκλωβίσεις, προσπαθήσεις να τα φέρεις στα μέτρα σου τότε με έναν μαγικό τρόπο είναι σαν να χάνονται, σαν να αλλάζουν κατεύθυνση.
Εκείνη η μέρα που μου δώρισες τα κλειδιά ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ένα χαμόγελο, ένα φιλί. Αλλά δεν γνώριζα τότε, ότι θα ήταν μια αιώνια κληρονομιά και μια αόρατη πόρτα να με ακολουθεί. Εκεί που πάει να ανοίξει μια νέα, ξεπροβάλλει το κλειδί με ένα μαγικό τρόπο και τα εμφανίζει όλα αναμνήσεις, όνειρα, λέξεις, μισοτελειωμένα σ αγαπώ! Δεν είναι ότι σε αναζητώ αλλά έχουν κλειδωθεί μέσα μου τα συναισθήματα, λες και δεν μπορούν να ξαναγεννηθούν για κάτι άλλο ή για κάποιον άλλον.
Είναι λες και έχω αποδομήσει τον έρωτα. Όταν χάνεται ο έρωτας, χάνεται η μαγεία. Αυτό έχω χάσει μαζί με τα κλειδιά την ανεμελιά, την ξεγνοιασιά, το συναρπαστικό και το ενθουσιώδες. Εκείνη την σπίθα που είχε ακούσει τότε εκείνη η φωνή και μου είχε αναφέρει « Σ’ εσένα είδα μια λάμψη». Αυτή την λάμψη ψάχνω σε κάθε βήμα και απέναντι μου δεν είσαι εσύ πλέον, αλλά αρκετοί που επιθυμούν να την κρύβουν, να την καλύπτουν με παραποιημένες αλήθειες. Ωστόσο, η αχτίδα δεν κρύβεται, πάντα θα αναφαίνεται όσα σύννεφα και εάν υπάρξουν.
Αυτά μπορούσα να δώσω και εγώ ή καλύτερα αυτά ήθελα να δώσω. Το θέλω είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το μπορώ. Όποιος λέει δεν έχει ικανότητες, λέει ψέματα. Θέλω δεν έχει αρκετά δυνατό για να το κάνει μπορώ. Μην πιστεύετε σε αυτούς που λένε δεν μπορώ. Να πιστεύετε σε όσους θέλουν, το μπορούν και σας το κάνουν πράξη! Όλα τα άλλα είναι παραποιημένες αλήθειες – ενημερώσεις ατόμων που αιτιολογούν τις πράξεις τους με ένα «ξέχασα, δεν πρόλαβα, δεν είναι ότι δεν θέλω». Αυτά δεν χωράνε σε έρωτες, σε κλειδιά, σε μέρες και ώρες. Πολλά θέλω μπορώ να χτίζετε και ας μην επιμένουμε σε ένα κλειδί όταν υπάρχει ένας ουρανός γεμάτος από πόρτες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου