Το κοριτσάκι με το κόκκινο παλτό - Κείμενο από την κυρία Δήμητρα - Κλαούντια Ζόγκα

Συντάκτρια - Αναλύτρια Πολιτικών Θεμάτων, Κοινωνικών Ζητημάτων & Ανθρωπιστικών Σχέσεων: Νεαρά κυρία, Δήμητρα - Κλαούντια Ζόγκα, Πολιτική Επιστήμονας εκ του Α.Π.Θ. / Β.Α. / M.Sc.

Η Δήμητρα Κλαούντια Ζόγκα γεννημένη τον Αύγουστο του 1993 στη Κορυτσά και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη. Έχει αποφοιτήσει με άριστα και εκφωνώντας τον όρκο του Τμήματος Πολιτικών Επιστήμων ΑΠΘ. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της συμμετείχε στο πρόγραμμα Erasmus φοιτώντας στο πανεπιστήμιο Cesare Alfieri της Φλωρεντίας με κατεύθυνση «Κοινωνιολογία και Media», όπου αρίστευσε, συμμετείχε σε συνέδρια και workshops. Το πάθος της είναι η φιλοσοφία και η ανάλυση λόγου με αποτέλεσμα να κάνει μεταπτυχιακό στη Πολιτική Φιλοσοφία και Θεωρία. Κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού της διετέλεσε τη πρακτική της άσκηση στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες, όπου διαμένει και εργάζεται. Από μικρή την απασχολούσαν κοινωνικά ζητήματα και όπως λέει και η ίδια η ψυχή και τα συναισθήματα. Συμμετείχε στη συγγραφική ομάδα του σχολείου της, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής, συνέδρια και σεμινάρια εντός και εκτός συνόρων. Λατρεύει τα ταξίδια και τη γυμναστική αφού στο παρελθόν έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά και τη γλώσσα της καρδιάς. 

Θυμάμαι εκείνο το κοριτσάκι που πάντα ήταν αγχωμένο και χαρούμενο. Δεν ξέρω πως τα κατάφερνε να είναι και τα δυο. Πάντα με χαμόγελο, ευγένεια, ένα κρυμμένο πάθος και πάντα να θέλει να πετυχαίνει και να πράττει το σωστό.  

Θυμάμαι εκείνο το κοριτσάκι που είχε καταφέρει να περάσει σε διαφορετικές σχολές και επέλεξε εκείνη που θεώρησε σωστή η ίδια, χωρίς πολλές διαπραγματεύσεις. Εάν και πάντα έπρεπε να διαπραγματεύεται τα αυτονόητα, τα βασικά, τα δικαιώματα.Το θυμάμαι να πιάνει τη πρώτη της δουλειά στα 18 και να είναι τόσο χαρούμενο. Το πρώτο πράγμα που πραγματοποίησε με το πρώτο της μισθό ήταν η αγορά ενός βιβλίου. «Μια μέρα» λεγόταν το βιβλίο. Από εκείνο το βιβλίο ξεχώρισε τη φράση « Ό,τι και να γίνει αύριο, εμείς είχαμε το σήμερα». Με το κόκκινο της παλτό  πήγε σπίτι και τους μισθούς της τους άφησε εκεί στην οικογένεια της, όχι γιατί δεν μπορούσε να τους κρατήσει αλλά γιατί ένιωθε ότι όφειλε να πει ένα ευχαριστώ έστω τόσο μικρό  μετά από 18 χρόνια ακούραστης φροντίδας και θυσιών.

Τότε πίστευε ότι μπορεί να κατακτήσει τα πάντα, απλά με ένα βιβλίο στο χέρι και γεμάτη όνειρα, πίστευε ότι θα τα καταφέρει. Έφαγε πολλές σφαλιάρες. Ήταν αθεράπευτα ρομαντική. Τότε πίστευε στα αιώνια. Αιώνιοι έρωτες, αγάπες, επιτυχίες και άνθρωποι. Τότε αγχωνόταν για να είναι τέλεια σε όλα. Πάντα ήθελε και έπρεπε να αποδεικνύει ότι αξίζει. Ίσως ήταν το bullying που είχε βιώσει στο σχολείο διότι είχε το προνόμιο να είναι διαφορετική και να κατάγεται από δυο  χώρες, ίσως γιατί στο μπάσκετ για να παίζει πρώτη πεντάδα έπρεπε να αγωνίζεται εις διπλούν, την κόρη του γενικού αρχηγού που έπαιζαν την  ίδια θέση, ενώ ήταν αρχηγός της ομάδας και οι πόντοι της δεν γραφόταν ποτέ επακριβώς στην εφημερίδα, ίσως γιατί είχε δυο ονόματα και πάντα έπρεπε να επεξηγεί από που προέρχονταν, ίσως γιατί από μικρή είχε μάθει να παλεύει. Ίσως γιατί της άρεσε να αναμετριέται με τους άλλους και να τους αντιμετωπίζει στα ίσα, κατά μέτωπο.  Ακόμα και όταν τη θεωρούσαν ό,τι δεν θα αντέξει. Εκείνη με ένα τρόπο μαγικό άντεχε και αποχωρούσε όταν ένιωθε ότι η αξιοπρέπεια της δεν αξίζει να υποβαθμίζεται.

Έτσι και στον έρωτα, πίστεψε δυο μάτια μπλε και δεν την ένοιαζε το αύριο αφού είχαν το σήμερα. Από τότε όταν αντικρίζει μάτια μπλε σκέφτεται ότι ο ουρανός θα είναι συννεφιασμένος και ας λάμπει. Πλέον δεν ψάχνει μάτια αλλά πραγματικές ψυχές. Βασικά ούτε αυτό δεν ψάχνει,  διότι κανείς δεν την έχει αγγίξει με το ανάστημα του αλλά μόνο με το ύψος του!

Περνώντας τα χρόνια, με μια μάτια στο παρελθόν και στο τώρα, βλέποντας ότι έχει δωρίσει εκείνο το κόκκινο παλτό, αντικρίζοντας το βιβλίο στη βιβλιοθήκη (πάντα σε εκείνο το ράφι) συνειδητοποιεί ότι τα έχει καταφέρει μόνη της και έχει καταφέρει να τη γνωρίζουν όλοι με το μικρό της όχι η κυρία του κυρίου, η κόρη του τάδε, η πλάτη της πλάτης. Είχε δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό της και την κράτησε, να μην αλλοτριώσει το μέσα της για κανέναν και καμία εξουσία. Με σθένος και απολυτότητα υπερασπίζεται αρχές, αξίες, άλλους και ποτέ “αυτούς με τις πλάτες”. Δόξα το θεό έχει γνωρίσει πολλές πλάτες και δεν τους τις έκοψε, απλά έκοβε το μάτι της. Αναγνώριζε τα άτομα με πολλά προσωπεία που ελισσόταν και τους σεβόταν και αυτούς.  Απεναντίας τους έδειχνε ότι το ανάστημά της δεν θα το φτάσουν όχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί εκείνοι δεν ήξεραν να παλεύουν μόνοι τους, ενώ εκείνη αυτό το είχε διδαχθεί εκ φύσεως.

Περνώντας τα χρόνια καλείται για άλλη μια φορά να παλέψει, να δείξει τη δική της αλήθεια για κάτι που αγαπάει και της ταιριάζει. Για άλλη μια φορά καλείται να πει δε φοβάμαι θα παλέψω μέχρι τέλος. Αυτό που τη θλίβει δεκαπέντε χρόνια μετά είναι ότι η κοινωνία δεν έχει αλλάξει καθόλου, ότι όσοι έχουν εξουσία και δεν μπορούν να τη σταματήσουν απλά αναφέρουν «δεν μπορείς να μου απευθύνεις το λόγο έτσι, διότι θα στο πω και ωμά βρίσκεσαι σε κατώτερη θέση από εμένα» το κοριτσάκι με το κόκκινο παλτό απάντησε «είμαι και θέλω να είμαι πάντα πιο κάτω από εσένα». Σηκώθηκε, έφυγε και μετά την επιβράβευσε. Το κοριτσάκι θαύμαζε ανθρώπους που ενέπνεαν σεβασμό, αξίες και δεν μεταλλάσσονταν με βάση τη θέση που έχει ο άλλος, με βάση ποιόν δικό τους έχουν και με τρικλοποδιές και διαφυλάττουν τη πληροφορία ως μορφή εξουσίας.  Αυτοί οι τύποι την απωθούσαν, τους είχε γνωρίσει από μικρή ήταν αυτοί που πάντα ήθελαν να της παίρνουν την αξία, το συναίσθημα, την ιδέα, τους πόντους και πάει λέγοντας.  

Τότε στεναχωριόταν, τώρα απλά είναι ήρεμη γιατί ξέρει ότι δεν τους φταίει σε κάτι απλά «τόσος ήτανε, τόσο άξιζε»! Εύχομαι να γίνεις ανθρώπινος και να καταλάβεις ότι δεν θέλω να είμαι απέναντι σου. Είμαι απλά το κοριτσάκι με το κόκκινο παλτό. Κοίταξέ με!

Κείμενο με την ανθρώπινη Υπογραφή και συναισθηματική Γραφή της εκλεκτής κα. Δήμητρας - Κλαούντιας Ζόγκα