''Δεν αρκεί μια πολιτική δήλωση...'' - Από την κα. Σοφία-Ζωή Παράσχου, Δικηγόρο Αθηνών

Υπογράφει η κυρία, Σοφία-Ζωή Παράσχου, Δικηγόρος Αθηνών, LLM International Financial and Commercial Law King’s College of London

Τα τελευταία χρόνια, το διεθνές ρεύμα της «συμπερίληψης», της ισότητας και της κοινωνικής «μεταμόρφωσης» έχει οδηγήσει, μεταξύ άλλων, σε μια όλο και περισσότερο ενισχυόμενη και αυξανόμενη εμπλοκή των γυναικών στην πολιτική σκηνή. Η εξέλιξη αυτή κατέστη σύντομα “talk of the town”, με τους δημοσιογράφους και τους «επί σκηνής φαινόμενους» να την εξισώνουν με ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του σύγχρονου κόσμου. Και δεν έχουν άδικο. Πράγματι, η ατέρμονη προσπάθεια ενός (σημαντικού) ποσοστού της κοινωνίας να φέρει την πραγματική αλλαγή, να εγκαθιδρύσει μια φιλοσοφία αλληλοκατανόησης, συμπερίληψης και ισότητας και να εξελίξει, με όλη την ουσία της λέξης – την οποία σαφώς και οι περισσότεροι δε γνωρίζουν, το σύγχρονο κόσμο, έχει αποφέρει καρπούς.  

Ένα από τα «κλαδιά» αυτής της προσπάθειας έχει οδηγήσει στην όλο και αυξημένη συμμετοχή των γυναικών στο πολιτικό γίγνεσθαι, καταλύοντας σε μεγάλο βαθμό τα χρόνια «ταμπού» και τις παλαιολιθικές πεποιθήσεις περί ασθενέστερου και κατώτερου φύλου. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια ελπιδοφόρος ηλιαχτίδα η αλλαγή αυτή, που ενδεχομένως να προμηνύει μια ουσιαστικότερη αλλαγή, συλλογική και ριζική. Στην εξέλιξη αυτή συνέβαλε σίγουρα και η νομοθετική παρέμβαση, με την καθιέρωση νομοθετικών πλαισίων που περιλαμβάνουν προβλέψεις για την αναγκαία ποσόστωση ως προς τον αριθμό γυναικών που συμμετέχουν στην πολιτική σκηνή. Στις χώρες με θεσμοθετημένες προβλέψεις τέτοιου είδους, η εκπροσώπηση των γυναικών είναι πέντε και επτά ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερη στα κοινοβούλια και στην τοπική αυτοδιοίκηση, αντίστοιχα, σε σύγκριση με τις χώρες χωρίς τέτοια νομοθεσία. Πλην όμως ο απώτερος σκοπός τέτοιων προσπαθειών και ρευμάτων, το ύψιστο αγαθό και η ύψιστη κατάκτηση θα πρέπει να αντιμετωπίζεται και να προσεγγίζεται πιο ευρεία και συλλογικά. Το ένα επίτευγμα δεν αναιρεί την ανάγκη για περαιτέρω θεραπεία των χρόνιων παθογενειών της ελληνικής – και μη – κοινωνίας. Πλέον, είναι αναγκαίο η αλλαγή να επέλθει ριζικά και να εξαλειφθούν φαινόμενα ανισότητας και κοινωνικής αποξένωσης σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, έτσι ώστε να αποβάλει η κοινωνία αυτά τα σαθρά χαρακτηριστικά που φέρει και να ισορροπήσει επί τη βάσει αρχών που υποστηρίζουν τη συμπερίληψη, την ισότητα και την κατανόηση. 

Δεν αρκεί μια πολιτική δήλωση ή ένα άρθρο περί των σύγχρονών κοινωνικών εξελίξεων και των επιτευγμάτων προς αυτή την κατεύθυνση, για να εφησυχαστούμε και να νομίσουμε πως η αλλαγή έχει έρθει. Ο αγώνας για την αντιμετώπιση των συστημικών και χρόνια τεθειμένων εμποδίων και την οικοδόμηση ενός υγιούς κοινωνικού περιβάλλοντος, είναι ακόμη μακρύς και αυτό αναδεικνύεται από το γεγονός ότι το αυτονόητο – ήτοι η ισότιμη μεταχείριση όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας ή προσανατολισμού, αποτελεί ακόμη «είδηση». Όσο αυτό θα ισχύει, άλλο τόσο θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε ότι ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, παράλληλα, όμως, και πολλά υποσχόμενος.