Άνθρωποι στιγμές! Κείμενο Δήμητρα - Κλαούντια Ζόγκα

Συντάκτρια - Αναλύτρια Πολιτικών, Κοινωνικών Ζητημάτων & Ανθρώπινων Σχέσεων

Δήμητρα - Κλαούντια Ζόγκα, Πολιτική Επιστήμων, Α.Π.Θ. / Β.Α. / M.SC.

Η Δήμητρα Κλαούντια Ζόγκα γεννημένη τον Αύγουστο του 1993 στη Κορυτσά και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη. Έχει αποφοιτήσει με άριστα και εκφωνώντας τον όρκο του Τμήματος Πολιτικών Επιστήμων ΑΠΘ. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της συμμετείχε στο πρόγραμμα Erasmus φοιτώντας στο πανεπιστήμιο Cesare Alfieri της Φλωρεντίας με κατεύθυνση «Κοινωνιολογία και Media», όπου αρίστευσε, συμμετείχε σε συνέδρια και workshops. Το πάθος της είναι η φιλοσοφία και η ανάλυση λόγου με αποτέλεσμα να κάνει μεταπτυχιακό στη Πολιτική Φιλοσοφία και Θεωρία. Κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού της διετέλεσε τη πρακτική της άσκηση στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες, όπου διαμένει και εργάζεται. Από μικρή την απασχολούσαν κοινωνικά ζητήματα και όπως λέει και η ίδια η ψυχή και τα συναισθήματα. Συμμετείχε στη συγγραφική ομάδα του σχολείου της, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής, συνέδρια και σεμινάρια εντός και εκτός συνόρων. Λατρεύει τα ταξίδια και τη γυμναστική αφού στο παρελθόν έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά και τη γλώσσα της καρδιάς.

«Άνθρωποι στιγμών, άνθρωποι μια χαμένης ιστορίας, άνθρωποι αλήθειας.»

Είχα καιρό να γράψω, ή αλλιώς είχε καιρό να με εμπνεύσει κάτι.  Ένας ήχος, μια φωνή, μια ανάμνηση, ένα μήνυμα, μια κουβέντα. Κάποιοι άνθρωποι δεν γίνονται ποτέ ιστορίες, διότι τελειώνουν πριν καν αρχίσουν. Προσπαθώ να αφουγκραστώ αύτη την φράση, να βγάλω νοήματα, εικόνες και πρόσωπα. 

Μια τέτοια ιστορία δεν έγινες και εσύ. 

Οι άνθρωποι είναι χημικές ενώσεις, με κάποιους ταιριάζεις αφάνταστα, με άλλους φαντάζεσαι ότι ταιριάζεις, με κάποιους άλλους πραγματοποιούνται χημικές εκρήξεις, με κάποιους ταιριάζεις και δεν το ξέρεις και με εκείνους τους άλλους είστε απίθανα αταίριαστοι. Όπως λέει και ένας φίλος: «είναι θέμα συμβατότητας.» Εκεί θα απαντήσω, δεν γνωρίζεις πόσο συμβατός είσαι με τον άλλον μέχρι να καταρρίψεις το «φαίνεσθαι» και να ξεκινήσεις να βλέπεις, να μαθαίνεις το «είναι.» 

Η πλειοψηφία των ανθρώπων μένουν στην εικόνα που τους δείχνει αυτός ο μεγάλος «Άλλος», στις ταμπέλες, στα στερεότυπα, στις κοινωνικές κατασκευές που φτιάχνουμε ή φτιάχνουν για τον εαυτό τους. Λίγοι είναι εκείνοι που ξέρουν κολύμπι ή καλύτερα δεν φοβούνται να κολυμπήσουν στα βαθιά και να ανακαλύψουν το είναι του άλλου.  Είναι δύσκολο, απαιτεί χρόνο, κόπο, αφοσίωση. Και εάν με ρωτάς πάει αντίθετα στην εποχή μας. Μια εποχή της εικόνας, του φαίνεσθαι, του γρήγορου- εύπεπτου συναισθήματος. 

Πρωτίστως, αυτός ο μεγάλος «Άλλος» δεν σου δείχνει ποτέ αυτό που ισχύει. Κανόνας νούμερο ένα! Όσο και εάν το πιστεύει ή το πιστεύεις. Κανείς δεν σου δείχνει αυτό που είναι εξ αρχής, διότι δειλιάζει, διότι χάνεται η μαγεία και παίζει παιχνίδι με το φαίνεσθαι. Χτίζει κάτι, επηρεάζεται από μια κατάσταση, μια εμπειρία. Στους άλλους βλέπουμε όσα θα θέλαμε να είμαστε, όσα δεν είμαστε και όσα φανταζόμαστε ότι είμαστε. Δεν βλέπουμε ποτέ αυτό που είναι, διότι εάν το αντικρίζαμε δεν θα ήταν τόσο εύκολο και απλό. 

Επίσης, λίγοι είναι εκείνοι με αντίληψη (εάν και όλοι πιστεύουν ότι την έχουν, ελάχιστοι την χρησιμοποιούν) και  να σπάνε τα είδωλα – μάσκες. Οι περισσότεροι αρκούνται σε όσα βλέπουν, ακούν, δεν αγγίζουν τίποτα άλλο πέραν των εφτά αισθήσεων και ενστίκτων. Ίσως και να μην μπορούν, ίσως να είναι απασχολημένοι στο να χτίσουν μια καριέρα, μια ζωή, ένα μονοπάτι. Ίσως να μην είναι βαθυστόχαστοι στην ψυχή. Ίσως να πέφτω πάντα σε τοίχους μια εικονογραφημένης εποχής.

Ίσως…

Δεν ξέρω για ποιόν λόγο γράφω αυτό το κείμενο. Ίσως γιατί ποτέ δεν σε γνώρισα και δεν τόλμησα να σε γνωρίσω. Ίσως γιατί είμαι ένας άνθρωπος της εικόνας, που αυτό που μου δείχνεις το δέχομαι και έχω βυθιστεί στα προβλήματα μου με άμυνα ένα χαμόγελο και μια τόλμη. Ίσως κάποια στιγμή γίνουμε αυτή η μισοτελειωμένη ιστορία. Ίσως απλά το τίποτα, ίσως το κάτι για ένα βήμα παρακάτω. Και δεν είναι όλοι για άγρια, ατίθασα νερά, κάποιοι είναι για νηνεμία, στεριά και γη! Είναι θέμα χημείας  και θάρρους! 

Κάποιοι άνθρωποι δεν γίνονται ποτέ ιστορίες, διότι τελειώνουν πριν καν αρχίσουν. Είναι στιγμιαία σημεία στον ορίζοντά σου. Είναι το δεκάλεπτο  “coffee break” σου, μια φράση ενός μηνύματος, ενός λεπτού φωνή αλλά ποτέ δεν θα γίνουν ιστορίες σου και κομμάτια της ψυχής σου!! Οι ιστορίες είναι θέμα οπτικής και αλήθειας. Πολλοί έχουν την οπτική αλλά λίγοι την αλήθεια. Α! να μην το ξεχάσω, ανακάλυψε την δική σου αλήθεια για να μπορείς να γίνεις ιστορία εκείνου του «Άλλου»…