Πώς θα εξορκιστούμε από τους Δαίμονες;

Πώς θα εξορκιστούμε από τους Δαίμονες;

Πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη η επίσημη πρεμιέρα της ροκ όπερας «Δαίμονες» παρουσία εκπροσώπων του καλλιτεχνικού και επιχειρηματικού χώρου. Η πολυδιαφημισμένη παράσταση βρυχόταν παλιοκαιρισμού.

Το Παλλάς κατάμεστο από Βισσικούς και τηλεστάρ με επώνυμες δημιουργίες άτσαλα ρηγμένες πάνω τους. Καθίσαμε στις αναπαυτικές μας θέσεις (άρτια η συνολική οργάνωση από την ΕΛΘΕΑ) καιβιώσαμε την απόλυτη απομυθοποίηση της ροκ όπερας.

Η Άννα Βίσση δεν ξέρω αν ανταποκρίνεται επάξια στην τιμητική προσφώνηση «η απόλυτη» που κατά καιρούς της αποδίδουν, σίγουρα όμως διαθέτει μία από τις μελωδικότερες ελληνικές φωνές. Την έχω απολαύσει πολλές φορές σε μεγάλες αθηναικές πίστες, και τη θαυμάζω για τις αντοχές της στη σκηνή, τα φαντασμαγορικά χορευτικά show της και φυσικά την ώριμη, μεστή, συγκλονιστική φωνή της.

Χθες πάνω στη σκηνή του Παλλάς με συνεπήρε για ακόμη μια φορά η δύναμη της φωνής της.Ακούραστη φωνή και παρουσία. Υποκριτικά όμως, ήταν αμήχανη. Σε αντίθεση με τουςΕβελίνα Παπούλια και Παναγιώτη Πετράκη που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Είχαν δουλέψει πολύ πάνω στους ρόλους τους και πέρασαν το μήνυμα στον θεατή. Αν μη τι άλλο ήταν οι πιο κατάλληλες και ασφαλείς επιλογές για το συγκεκριμένο απαιτητικό είδος μουσικού θεάτρου. Η Εβελίνα Παπούλια βέβαια, ορισμένες φορές ήταν περισσότερο υπερβολική απ΄ όσο θα έπρεπε στην ερμηνεία της, αλλά το μάζεψε γρήγορα. Από υπερβολικές έως ζαλιστικές στο σύνολό τους ήταν και οι χορευτικές κινήσεις των υπόλοιπων ηθοποιών.

Ο Νίκος Καρβέλας κινήθηκε στα σίγουρα μουσικά του μοτίβα. Παραταύτα πέτυχε τον σκοπό του, να δραματοποιήσει τα επί σκηνής δρώμενα. Ο Γιάννης Κακλέας στη σκηνοθεσία άφησε για ακόμη μια φορά το δικό του σκηνοθετικό στίγμα. Αιρετικός, με άποψη και πρωτοποριακή σκηνοθετική ματιά. Προφανές και αναμενόμενο. Τα σκηνικά πραγματικά εντυπωσιακά, εναλλάσονταν γρήγορα και μάγευαν τον θεατή. Τον μετέφεραν ομαλά από τον Μεσαίωνα στη Νέα Υόρκη και τούμπαλιν. Τα κουστούμια πάλι, σε έντονα χρώματα, μου θύμισαν κάτι από αποκριάτικο πάρτι.

Σε γενικές γραμμές τα πρωτοποριακά εφέ, τα πλούσια σκηνικά, η συνολική ακριβή παραγωγή, η έντονη σκηνική δράση, οι ερμηνείες, ο γρήγορος ρυθμός δράσης, κράτησαν τους θεατές στις θέσεις τους, σχεδόν μέχρι το τέλος της παράστασης. Εντούτοις...

... Τα αρνητικά σχόλια του κόσμου, που συνοδεύτηκαν από μια έκδηλη αμηχανία καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, αφορούσαν:

- στον χρόνο της παράστασης. Σχεδόν 3 ώρες δαιμονιζόμασταν. Κουράστηκε ο θεατής, έτριξε η καρέκλα του. Δεν είναι εξάλλου συνηθισμένος σε τέτοιου είδους θεάματα.

- στη χρήση μικροφώνων. Στην όπερα δεν επιτρέπονται μικρόφωνα και playback - έστω και εκείνα του ενός λεπτού-.

- Στους στίχους με την υπογραφή του «λιμπρετίστα» Σταύρου Σιδερά. Θεωρώ πως η ενδεχόμενη αποτυχία της παράστασης, πρέπει να χρεωθεί πρωτίστως στον προαναφερόμενο δημιουργό. Μια βαρετή ομοιοκαταληξία, στίχοι χωρίς περιεχόμενο και ουσία. Στίχοι πρόχειροι, που σε βύθιζαν σε έναν ύπνο γλυκό, μέχρι να σε ξυπνήσουν οι κραυγές της Παπούλια...

Υ.Γ.: Πολύ εύστοχο το σχόλιο θεατή μετά το τέλος της παράστασης. «Mέχρι να ανέβει στη σκηνή ο Καρβέλας δεν είχα καταλάβει γιατί ονόμασαν το έργο "Δαίμονες"...»

Newpost.gr