Δάφνη Νούση
Τελειόφοιτη Φοιτήτρια Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων
στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
Πρώην Ασκούμενη Υπουργείου Εξωτερικών της Ελληνικής Δημοκρατίας
Ενώ γίναμε μάρτυρες μίας τέτοιας καταστροφής, με πραγματικούς νεκρούς, καμένη γη και κατεστραμμένες περιουσίες, η κυβέρνηση Τσίπρα, κατώτερη των περιστάσεων άλλη μια φορά, πετάει την μπάλα στην εξέδρα, κρίνει πως όλα έγιναν όπως έπρεπε και εξαγγέλλει ότι «αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη» προσπαθώντας, ακόμα και σε τέτοιες στιγμές να χειραγωγήσει επικοινωνιακά τον Ελληνικό λαό. Τα βασικά επιχειρήματα της κυβέρνησης είναι πως αφενός έγιναν όλα όπως έπρεπε και αφετέρου όσα σπίτια κάηκαν ήταν αυθαίρετα υπονοώντας προκλητικά ότι κάποια στιγμή θα καιγόταν ούτως ή άλλως ή ακόμα χειρότερα, πως το άξιζαν ακριβώς επειδή ήταν αυθαίρετα (αποσιωπώντας φυσικά το ότι πολλά από αυτά τα νομιμοποίησε προσφάτως). Λοιπόν, επειδή και η κοροϊδία έχει ένα όριο, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Καταρχάς, έστω ότι έγιναν όλα τέλεια όπως θέλουν να πιστέψουμε. Με 88 νεκρούς, δεκάδες αγνοούμενους χιλιάδες στρέμματα καμένα και με δεδομένη την τεράστια οικολογική καταστροφή που έχει προκληθεί, για τί ακριβώς πρέπει να τους συγχαρούμε; Που δεν κάηκε και ο Πειραιάς; Δηλαδή, το λάθος, σε μια τέτοια περίπτωση, τι ακριβώς περιλαμβάνει; Αυτά τα ερωτήματα, βέβαια, δεν θα τα απαντήσουν, γιατί χρειάζεται θάρρος να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια και να παραδέχεσαι το λάθος σου. Οδηγεί και σε παραίτηση, και ξέροντας ότι δεν θα ξαναβγούν ποτέ, ποιος να αφήσει την καρέκλα; Ως προς την πολιτική ευθύνη, που ο Τσίπρας είπε πως ανέλαβε, τι ακριβώς εννοούσε; Γιατί η ευθύνη, συνεπάγεται παραδοχή λάθους, υπευθυνότητα, ειλικρίνεια, αίσθηση του καθήκοντος και παραίτηση πολλές φορές. Γιατί οι ευθύνες δεν αναλαμβάνονται έτσι -και το ξέρουν καλά, απλώς, στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρονται. Γιατί με 88 νεκρούς και δεκάδες αγνοουμένους, αναρωτιέμαι, πως αυτοί οι «ανθρωπιστές» που έκαναν καριέρα με τους με τους ‘‘αγανακτισμένους’’ (νυν μετακλητούς δημοσίους υπαλλήλους) και τις αυτοκτονίες στέρεψαν από συναίσθημα; Η άλλη μεγάλη ειρωνεία αφορά στα μέτρα προστασίας που παρουσίασε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Τζανακόπουλος. Πόσο φοβερό είναι να έχεις χάσει την οικογένεια σου, τους ανθρώπους σου, την περιουσία σου και να σου προσφέρουν ως αντάλλαγμα μια θεσούλα στο δημόσιο; Αλήθεια, αυτή είναι η γνώμη τους για τους πολίτες; Πως μπορούν ευκολά να εξαγοραστούν με μια θέση στο Δημόσιο; Πως μια θέση θα απαλύνει τον πόνο; Μήπως πιστεύουν πως οι γονείς των παιδιών που αποτεφρωθήκαν, με έναν διορισμό θα τους ψηφίσουν και από πάνω; Δεν ντρέπονται καθόλου! Τέτοια απόγνωση, τέτοια κατάντια ψηφοθηρίας. Καλό θα ήταν να μην κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Με μεγάλη διαφορά όμως, το πλέον τραγικό συμβάν ως προς τη διαχείριση δεν είναι άλλο από την ανυπαρξία λίστας αγνοουμένων. Τόσες μέρες, τόσοι αγνοούμενοι, τόσοι άνθρωποι που ψάχνουν τους δικούς τους και να μην υπάρχει μια λίστα; Και το καλό ερώτημα είναι, βέβαια, γιατί δεν υπάρχει; Τόσο τέλεια που τα έκαναν όπως λένε, πως τους ξέφυγε κάτι τέτοιο; Ή μήπως δεν δημοσιεύουν κάτι τέτοιο, σαν μια ύστατη πράξη δειλίας για να μη φανεί η τραγική διαχείριση της κατάστασης αυτής; Λέω, μήπως… Είναι πραγματικά απίστευτοι. Γιατί όχι μόνο παίζουν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο με την νέα πραγματικότητα που θα βρουν αντιμέτωποι οι συμπολίτες μας και οι οικογένειές τους αλλά δεν τους σέβονται κιόλας. Ο Ελληνικός λαός όμως, στάθηκε με τέτοια ομοψυχία και αλληλεγγύη στους πληγέντες που συγκινεί τον καθένα μας. Που δίνει θάρρος και ελπίδα να πιστέψουμε και να βγούμε από τον βούρκο στον οποίο αυτή η κυβέρνηση μας έριξε. Μας δίνει κουράγιο για τη συνέχεια και αισιοδοξία για το αύριο. Πάντως, από αυτούς, δεν έπρεπε να περιμένουμε τίποτα καλύτερο. Γιατί έτσι είναι τα πράγματα στην «πρώτη φορά», φίλοι μου. Ανθρωπιστές και αλληλέγγυοι όλοι, μέχρι να αρχίσει να απειλείται η παραμονή τους στην καρέκλα. Τότε είναι που μας δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο με τον πιο άθλιο τρόπο.
‘’Υπάρχει μόνο ένα καθήκον και αυτό είναι να προσπαθήσουμε να είμαστε δίκαιοι και να
μην φοβόμαστε να κάνουμε ή να πούμε τι νομίζουμε ότι είναι σωστό. Αυτός είναι ο μόνος
τρόπος για να αξίζει και να κερδίσει κανείς την εμπιστοσύνη των μεγάλων μας ανθρώπων
τις ημέρες του προβλήματος.’’
Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1941
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου