Η τακτική της ''στασιμότητας'' και της ''μη λύσης''

* Νικολαΐδης Βασίλειος 

Πολίτικος Επιστήμονας AΠΘ, Αρθρογράφος

Οι κάλπες κλείσανε στην FYROM και το δημοψήφισμα έβγαλε νικητή τον …Πούτιν. Ο Ζόραν Ζάεφ δεν κατάφερε να πείσει τους συμπολίτες του να προσέλθουν στα εκλογικά κέντρα προς όφελος του ‘’ΝΑΙ’’ παρά την μεγάλη του επιτυχία να κατοχυρώσει ‘’μακεδονική’’ ταυτότητα και γλώσσα (μεταξύ άλλων πολλών σημαντικών, όπως έχει αναφερθεί εδώ) και της σύσσωμης υποστήριξης Γερμανίας, Γαλλίας και ΗΠΑ και γενικά Δύσης.

Πριν προχωρήσω στην αξιολόγηση των κινήσεων της ελληνικής κυβέρνησης μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος κι από κοινού με την δημοσίευση του περιεχομένου των συνομιλιών μεταξύ της γείτονος ηγεσίας, θα ήθελα να ανοίξω μια παρένθεση και να σχολιάσω το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Δεν πρόκειται να παραστήσω τον μετά Χριστόν προφήτη, αιφνιδιάστηκα από την τεράστια αποχή, που ακύρωσε το δημοψήφισμα. Προσωπικά, δεν θεωρώ πως η αποχή έχει να κάνει με το περιεχόμενο της συμφωνίας, ότι δηλαδή ταυτίζεται με το ΟΧΙ. Μάλλον είναι απόρροια της ψυχοσύνθεσης του μέσου Βαλκάνιου ανθρώπου. 

Όσα ωραία λόγια ή υποσχέσεις και να ακούσει από τον Τραμπ, τον Μακρόν και την Μέρκελ ένας Σλάβος Χριστιανός, ή Τούρκος ή Αλβανός στα Σκόπια, ο ίδιος πάντα θα ταυτοποιείται περισσότερο με την Ρωσία και την Τουρκία. Τουτέστιν, η αποχή δεν ήταν ένα ΟΧΙ στην συμφωνία των Πρεσπών ή στην ευρωπαϊκή προοπτική, όσο ένα ΟΧΙ στην απομάκρυνση από την αγκαλιά της μαμάς-πατρίδας ή της πατρίδας-χορηγού. Με άλλα λόγια, ίσως να ήταν ένα προϊόν ανασφάλειας και σύγχυσης. Ίσως κι έλλειψης επαρκούς πληροφόρησης και προετοιμασίας. Κλείνει η παρένθεση.

Το αποτέλεσμα της 30ής Σεπτεμβρίου αποτελεί θετικότατη εξέλιξη για τον ελληνικό λαό, που ξεσηκώθηκε για αυτό το ιδιαιτέρως ευαίσθητο εθνικό θέμα και προέβη σε πλήθος διαδηλώσεων και συλλαλητηρίων. Ωστόσο, η ελληνική ηγεσία δεν φαίνεται να αφουγκράζεται την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Κάτι που μπορεί να ερμηνευθεί παντοιοτρόπως και να οδηγήσει σε διόλου τιμητικούς συνειρμούς για την καθεστηκυία πολιτική τάξη, ειδικότερα εάν ληφθεί υπόψιν, η επιμονή σύσσωμης της γειτονικής πολιτικής ηγεσίας να παραχθούν οριστικά πολιτικά και διπλωματικά αποτελέσματα επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό καθίσταται πασιφανές από την παραδοχή τόσο του Προέδρου, όσο και του Πρωθυπουργού των Σκοπίων κ.κ. Ιβανόφ και Ζάεφ, πως η μεγάλη ευκαιρία για την οριστική επίλυση του ζητήματος είναι η παρούσα κυβερνητική περίοδος, καθότι καμία άλλη ελληνική κυβέρνηση δεν θα ήταν τόσο θετική στην επίσπευση της διαδικασίας για την οριστική επίλυση του ζητήματος και μάλιστα με θετικότατους όρους υπέρ των Σκοπιανών. Ο Ζάεφ γίνεται ξεκάθαρος επί αυτού με την εξής δήλωση:

             ‘’ […] Τώρα προστίθενται γλώσσα και ταυτότητα. Νομίζω ότι πρέπει να λύσουμε το ζήτημα όσο έχουμε ακόμη την ευκαιρία. Με κάθε αναβολή η κατάσταση γίνεται όλο δυσκολότερη. Η κωλυσιεργία και η εκκρεμότητα οδήγησαν σε πολιτική κρίση στην ΠΓΔΜ. Αν δεν βρούμε τώρα λύση, θα χάσουμε δέκα χρόνια.[…] Οι προϋποθέσεις όμως είναι ευνοϊκές, αφού στην Ελλάδα είναι η Αριστερά στην εξουσία.’’

Όλα τα παραπάνω είναι λογικό να πυροδοτούν αντιδράσεις και κατακραυγή, τόσο σε επίπεδο πολιτικών, όσο και σε επίπεδο πολιτών. Πολλοί ανάγουν την κυβερνητική στάση στις ιδεολογικές της καταβολές και στο γεγονός πως η ριζοσπαστική αριστερά πάντα ετίθεντο υπέρ του ελεύθερου αυτοπροσδιορισμού των Σλάβων γειτόνων μας άνευ διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα, ενώ δεν έχουν περάσει ούτε εξήντα χρόνια από τότε που υποστήριζε ένα αυτόνομο πολυεθνικό Μακεδονικό κράτος. Άλλοι πάλι θεωρούν, πως ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να επενδύσει στις καλές σχέσεις που θα διαμορφώσει με το δίδυμο Γαλλία-Γερμανία και τις ΗΠΑ, προκειμένου να αποκομίσει πολιτικό κεφάλαιο, που θα αξιοποιήσει στις επερχόμενες εκλογές. 

Η αλήθεια βρίσκεται πάντοτε κάπου στην μέση. Αλλά επειδή η πολιτική, στο υψηλότερό της επίπεδο, δεν διαγράφεται βάσει ιδεοληψιών ή καφενειακών σκοπιμοτήτων, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να αναλάβει επιτέλους τις θεσμικές κι εθνικές της ευθύνες και να πράξει αυτό για το οποίο εκλέχτηκε, δηλαδή την εκπλήρωση των εθνικών συμφερόντων. 

Η συμφωνία των Πρεσπών δεν συμπεριλαμβάνεται στο εύρος αυτών για λόγους που έχουν αναλυθεί πολλάκις από κάθε ανεξάρτητο παρατηρητή κι επιστήμονα. Έστω και τώρα, οι κ.κ. Τσίπρας και Κοτζιάς οφείλουν να εκμεταλλευτούν αυτό το απρόσμενο πισωγύρισμα, που έβγαλε η κάλπη της FYROM. Και αφού οι ίδιοι δεν μπορούν να δώσουν την ενδεδειγμένη για τα ελληνικά συμφέροντα λύση, ας ακολουθήσουν την τακτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, που όπως δηλώνεται στα πρακτικά από την ίδια την Σκοπιανική Hγεσία, αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της. Την τακτική της στασιμότητας και της μη λύσης...