Σολαχίδου Άννα | Μόνο με πολλές μικρές αποτυχίες μπορείς να πετύχεις αυτό που αγαπάς

Επιμέλεια Συνέντευξης: 
Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς 

Αρχικά θα μου πεις τα βασικά για σένα: Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, κλπ. (Μπορείς να είσαι όσο λαλίστατη/τος θες εδώ!)

Είμαι από Πτολεμαΐδα, συγκεκριμένα από τα υπέροχα τριγύρω χωριά της, Άρδασα και Ανατολικό. Μεγάλωσα μέσα στην Πτολεμαΐδα αλλά στα 18 μου έφυγα με προορισμό την αγαπημένη σε όλους συμπρωτεύουσα, Θεσσαλονίκη -είσαι μια στον κόσμο δεν είν’ άλλη- για να σπουδάσω στο Τμήμα Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Εκεί, παράλληλα με τη σχολή άρχισα να ασχολούμαι με το χόμπι μου, τη μουσική. Οι σπουδές και το τραγούδι με κράτησαν σχεδόν 8 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Εκεί ανακάλυψα και πόσο μου αρέσει το διάβασμα. Διαβάζω στον ελεύθερο μου χρόνο, κυρίως βιβλία προσωπικής ανάπτυξης και κατά καιρούς λογοτεχνικά βιβλία, Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Τον τελευταίο χρόνο μένω στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσα την πρακτική μου, ως ασκούμενη δικηγόρος.

Τι κάνεις επαγγελματικά αυτόν τον καιρό; Με τι ασχολείσαι ή ετοιμάζεσαι να ασχοληθείς; Ποια τα πλάνα σου για την περίοδο αυτή; 

Συνεργάζομαι με το γραφείο όπου ολοκλήρωσα την άσκησή μου στην Αθήνα, περιμένω να πάρω στα χέρια μου την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος από μέρα σε μέρα και προετοιμάζομαι να δώσω εξετάσεις για να ενταχθώ σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών πάνω στο Αστικό Δίκαιο και στις Νέες Τεχνολογίες.

Ως δραστήριο, μορφωμένο και δυναμικό άτομο -και μάλιστα νέο- βιώνεις διακρίσεις/μπούλινκ/επιθέσεις στον επαγγελματικό σου χώρο από άτομα ‘’φτασμένα’’; Είναι οι 50-60άρηδες έτοιμοι να μας δεχθούν; 

Δυστυχώς σε κάθε επαγγελματικό χώρο υπάρχουν διαφόρων ειδών αντιμετωπίσεις, ιδίως από μεγαλύτερους συναδέλφους αλλά όχι μόνο από αυτούς. Δε θα έλεγα ότι το έχω βιώσει έντονα, αλλά επειδή μου αρέσει να παρατηρώ ανθρώπους και συμπεριφορές, το βλέπω αρκετά συχνά σε λίγο πιο «αδύναμα» άτομα, αν μπορώ να τα χαρακτηρίσω έτσι. Δυστυχώς οι ανάγκες επιβίωσης το 2019 για άτομα που τώρα αρχίζουμε την καριέρα μας, μας αναγκάζουν να γινόμαστε δέκτες συμπεριφορών που σε άλλες περιπτώσεις και σε άλλη χρονική περίοδο αν θέλεις, είτε δε θα ανεχόμασταν είτε δε θα μας επηρέαζαν τόσο έντονα, αν αναλογιστείς ότι σήμερα οι απαιτήσεις του ελεύθερου επαγγέλματος είναι τόσο υψηλές που το καθημερινό ωράριο εργασίας μπορεί να φτάνει κάποιες μέρες το όριο του «Δε δικαιούμαι να έχω προσωπική ζωή αν θέλω να καταφέρω κάτι αξιόλογο». Όλα είναι ένας κύκλος ενεργειών, ωστόσο οι διακρίσεις συγκεκριμένα στο δικό μου κλάδο είναι εμφανείς, συγκεκριμένο παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι αρκετές αγγελίες από δικηγορικά γραφεία αναφέρονται σε αναζήτηση Δικηγόρων γένους θηλυκού.  Επίσης, είσαι κατά κάποιον τρόπο υποχρεωμένος να γνωρίζεις ήδη, αυτό που καλείσαι να μάθεις στη διάρκεια της καριέρας σου, και η βοήθεια από τους μεγαλύτερους συναδέλφους δεν προσφέρεται τόσο απλόχερα. Δε μπορώ όμως να τους κατηγοριοποιήσω αυστηρά με κριτήριο την ηλικία, αφού με λύπη μου διαπιστώνω σε διάφορες ομάδες δικηγόρων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στις οποίες είμαι μέλος, νέους συναδέλφους να σε αντιμετωπίζουν ως άχρηστο και ανεπαρκή. Νομίζω ότι πραγματικά το ζήτημα δεν είναι τόσο ότι οι 50ρηδες-60ρηδες δεν είναι έτοιμοι να μας δεχτούν, καθώς υπάρχουν άτομα σε αυτές τις ηλικίες που διψάνε ακόμη για δουλειά και μάθηση. Το θέμα είναι καθαρά ατομικό. Θεωρώ ότι σε κάθε επαγγελματικό χώρο, εάν βρεις εσύ ο ίδιος τα πατήματα και τις ισορροπίες σου, καμία «τρικλοποδιά» δε μπορεί να σε εμποδίσει και να κερδίσεις και να προσφέρεις.

Είσαι ευαίσθητο και κοινωνικοποιημένο άτομο σε ότι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια, κλπ; 

Οοοουυυυ! Θα μπορούσα να ασχολούμαι όλη μέρα με τέτοια ζητήματα, αφενός με κοινωνικά θέματα γιατί μου αρέσει να παρατηρώ ανθρώπινες συμπεριφορές, να τις μελετάω και να προσφέρω βοήθεια και αφετέρου ό,τι έχει να κάνει με το περιβάλλον και με τα ζωάκια με αγγίζει πολύ βαθιά γιατί είμαι κατά βάθος ένα ευαίσθητο καρκινάκι. Αν μπορούσα να βιοπορίζομαι από την ενασχόλησή μου με τέτοια ζητήματα, θα με ήξερες ήδη!!! Τι πιο όμορφο από το να προσπαθείς με κάθε πρόσφορο μέσο να αλλάξεις έστω και κάτι μικρό σε αυτό τον κόσμο -πάντα προς το καλύτερο, έτσι;-!!!

Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας (20-40); Τι σε ενοχλεί; Βλέπεις σημάδια βελτίωσης; Που εντοπίζεις το πρόβλημα, τι προτείνεις; 

Ουφ, τεράστια κουβέντα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τη δύναμή μας. Αν προσφέραμε ο ένας το χέρι στον άλλον, θα ήταν όλα πιο εύκολα! Με στενοχωρεί πολύ η απομάκρυνση από την ίδια την πραγματικότητα και ο εγκλεισμός μας σε μια οθόνη. Έχουμε φτιάξει μια πλασματική πραγματικότητα και προβάλλουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε μόνο και μόνο για να είμαστε αποδεκτοί. Όταν όμως δεν είμαστε αποδεκτοί στον πραγματικό κόσμο, πέρα από την οθόνη, πελαγώνουμε. Δεν κοιτάζουμε να βελτιωθούμε ατομικά ώστε συνολικά να έρθει μια αλλαγή. Κανείς μας δεν είναι τέλειος, γιατί πρέπει να μοιάζει τέτοιος? Πάντα θα υπάρχουν προβλήματα, δυσκολίες, δεν είναι πιο εύκολο να μπορείς να δείξεις τις αδυναμίες σου και να βάζεις συνεχώς πιο υψηλούς στόχους για να βελτιώνεσαι? Το να μαθαίνεις από κάποιον δε σε κάνει κατώτερο. Ίσα ίσα… Όχι, όχι… Αν δεν αποτοξινωθούμε από αυτή την οθόνη δε βρίσκω τρόπο να ξεκινήσουμε από τα απλά. Γιατί δε μένει χρόνος. Και ο χρόνος είναι χρυσάφι. 

Πως βιώνεις την οικονομική και πολιτική κρίση που περνά η πατρίδα μας εδώ και 10 χρόνια; Εργασιακά, μα και σαν άτομο στην καθημερινότητα.

Ε, λίγο πολύ στα έκανα τα παραπονάκια μου. Θέλω να σταθώ όμως στη θετική πλευρά του να δουλεύεις όλη μέρα (χα,χα). Έχω πολύ καλούς συναδέλφους και η ημέρα μου περνάει χωρίς μιζέρια και γκρίνια. Προσπαθώ να στέκομαι παρατηρήτρια στις πολιτικές εξελίξεις γιατί δε μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποιο κόμμα που να με εκφράζει ολοκληρωτικά.  Βλέπω, μαθαίνω, ίσως κάποια στιγμή να συμμετέχω και ενεργά. Επίσης, προσπαθώ να αποβάλλω όλη τη στενοχώρια που με διαπερνά όταν βλέπω τη μιζέρια να εξαπλώνεται. Δεν κλείνομαι στο καβούκι μου, απλώς προσπαθώ να συγκεντρώνομαι στα μικρά, τα απλά, τα όμορφα!! Έτσι, είναι πιο εύκολα. Με βοηθάει και το πιάνο μου πολλές φορές μαζί με τα τραγούδια που με εκφράζουν.

Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; Η φράση που σε παρακινεί, αν θες. Κάτι φωτεινό.

Έχω πολλές αγαπημένες φράσεις, αυτό που μου δίνει ώθηση είναι να σκέφτομαι ότι η αποτυχία είναι μια μικρή επιτυχία. Μόνο με πολλές από αυτές μπορείς να πετύχεις αυτό που αγαπάς! Δεν ξέρω αν το έχει πει κάποιος, σίγουρα κάπου το έχω διαβάσει και μου έχει μείνει, πάντως καλό είναι να το έχουμε όλοι στο μυαλό μας και να μην σταματάμε πουθενά. Βρείτε στόχο και απλά ξεκινήστε το ταξίδι…