Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι χαρακτηριστικά πως ρωτούσα τη μητέρα μου για το αν υπάρχουν αληθινές φιλίες και πως μπορείς να καταλάβεις ότι αυτές όντως είναι "αληθινές?"
Θυμάμαι λοιπόν εκείνη να μου απαντά πως όλοι είναι φίλοι μας και αλλά και κανείς δεν είναι... Σκεφτόμουν λοιπόν, τί να εννοούσε άραγε με αυτό? Μου απαντά λοιπον:
"Οι ανθρώπινες σχέσεις παιδί μου δε είναι ένα εύκολο πράγμα". "Χρειάζονται επιμονή, υπομονή, ειλικρίνεια και αγάπη για να σχηματιστούν και να συγκροτηθούν σε γερά θεμέλια ".
Όντως όσο μεγαλώνω διαπιστώνω πως αυτό είναι αλήθεια.
Όμως υπάρχουν πολλά που πια δε λέμε μεταξύ μας, υπάρχει θαρρώ πλέον αποξένωση στο είδος των ανθρώπων. Ο καθένας κοιτά πως να φάει το διπλανό του, πως να φανεί αυτός καλύτερος, πως να είναι αυτός ο τέλειος, ο σωστός.
Κατακρίνουμε τους γύρω μας ,
Κατακρίνουμε τις επιλογές τους ,
Κατακρίνουμε την εμφάνιση τους ,
Κατακρίνουμε τη σκέψη τους και την ιδιοσυγκρασία τους ...
Γιατί όλα αυτά?
Γνωρίζεις ανθρώπους και μετά γίνεσαι ξένος και πιο πολύ από ξένος, άγνωστος ανάμεσα στους ξένους θα έλεγα... Δεν υπάρχει πλέον εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια, παρά μόνον φθόνος και αλαζονεία! Γιατί να μην πάρει σε αυτά θέση η αγάπη? Η ειλικρίνεια?
Γιατί να μη χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου, να μην του συμπαραστεκόμαστε στα προβλήματα του... Γιατί να είμαστε τόσο διχασμένοι και διψασμένοι για αυτοπροβολή. Θαρρώ πως όλα αυτά θα αλλάξουν. Τουλάχιστον έτσι λέω στον εαυτό μου για να μη απογοητεύομαι καθημερινά από τις ανθρώπινες συμπεριφορές...
Πιστεύω βαθιά μέσα μου πώς όλη αυτή η μάστιγα που μας κυβερνάει θα σταματήσει.
Γιατί, φίλοι μου, εάν αγαπούσαμε λίγο παραπάνω τον εαυτό μας και συνάμα τους γύρω μας, θα ήμασταν ευτυχίσμενοι... Η αγάπη κάνει θαύματα...
Όσο πιο νωρίς το αντιληφθούμε, τόσο πιο γρήγορα θα μεταμορφωθεί ο κόσμος μας σε αυτό που όλοι ονομάζουμε "επίγειος παράδεισος ". Ίσως να μακρηγόρησα λίγο παραπάνω αυτή τη φορά, αλλά εύχομαι φίλε αναγνώστη και ελπίζω για το καλύτερο.
Ίσως να αλλάξουν τα πράγματα..
Ξαναλέω, ίσως...
Φιλικά,
Μαγδαληνή Χόνδρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου