Υπογράφει ο Πασχάλης Ιωαννίδης
Παρατηρούμε συχνά στη χώρα μας το φαινόμενο να στρεφόμαστε κατά της δημοκρατίας και των θεσμών της, με την οποιαδήποτε υπόνοια πως το νομικό αλλά και το πολιτικό μας σύστημα δυσλειτουργεί . Είτε πρόκειται για τις κατηγορίες που έγιναν για «αστυνομική βία» και «χουντική καταστολή» το τελευταίο διάστημα, είτε για τις καταγγελίες περί φασιστικής και νομικά άκυρης υπογραφής της ( βλαπτικής ,ωστόσο, για τα ελληνικά συμφέροντα) συμφωνίας των Πρεσπών και τα θλιβερά « που’σαι Παπαδόπουλε» που τις συνόδευαν, είτε ακόμη παλαιότερα για το ανεπανάληπτο : « να καεί, να καεί το μπ…ελο η Βουλή» της εποχής της πόλωσης μνημονίου-αντιμνημονίου . Στην αντίδραση της λελογισμένης μερίδας οι εκφραστές των απόψεων αυτών απαντούν συχνά πως η αμφισβήτηση της Δημοκρατίας οδηγεί στη βελτίωσή της. Αληθεύει όμως αυτό;
Κατά την άποψη του γράφοντος όχι. Η αμφισβήτηση της δημοκρατίας κινείται και εξυπηρετεί μόνον την κατάλυσή της, από όποιο άκρο, δεξιό ή αριστερό του πολιτικού τόξου κι αν αυτή προέρχεται. Διαχρονικά παρατηρούμε πως παγκοσμίως όποιος κατέλυσε τη δημοκρατία πάντα αμφισβήτησε το ποιόν της με το πρόσχημα της βελτίωσης και τελειοποίησής της και όχι με τον ισχυρισμό πως θα την αντικαταστήσει. Είπαν δηλαδή στο λαό οι εκάστοτε δικτάτορες ( είτε πρόκειται για κομμουνιστές ηγέτες είτε για πνευματικούς οδηγητές ισλαμικών δημοκρατιών είτε για στρατιωτικούς-σωτήρες) πως «αυτό που ζείτε δεν είναι δημοκρατία και εγώ θα την επαναφέρω στη γνήσια μορφή της». Χάρη σε αυτό το διαχρονικό επικοινωνιακό τέχνασμα εξ ’άλλου και τα πραξικοπήματά τους στα πρώτα τους βήματα είχαν την αποδοχή και ενίοτε την υποστήριξη της λαϊκής βάσης. Στην ελληνική περίπτωση τόσο οι δυνάμεις της άκρας δεξιάς ( που ευτυχώς στη συντριπτική πλειονότητά τους εκτοπίστηκαν από το πολιτικό σύστημα) όσο και αυτές της άκρας αριστεράς εγκληματούσαν και εγκληματούν στο όνομα μιας καλύτερης δημοκρατίας.
Πως βελτιώνουμε τότε τη δημοκρατία; Είναι ακριβώς η φύση του δημοκρατικού πολιτεύματος που το καθιστά το μόνο πολίτευμα που βελτιώνεται όχι διά της αμφισβήτησης, αλλά κυριολεκτικά δια του ίδιου του του εαυτού. Ακριβώς επειδή επιτρέπει την ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών και το διάλογο οι συγκρούσεις σε μια δημοκρατία είναι (πρέπει να είναι, και το κράτος οφείλει να το διασφαλίσει) ιδεολογικές. Αυτό από τη μια σημαίνει πως πολίτες και πολιτικοί αναπτύσσουν δημόσιο πολιτικό λόγο εντός των θεσμικών ορίων του νομικού συστήματος, ενώ το τελευταίο οφείλει να διασφαλίζει την ελευθερία του λόγου. Όταν δε ο πολίτης βλέπει πως κατά την κρίση του οι θεσμοί δυσλειτουργούν δεν σπεύδει εναντίον τους, αλλά ακριβώς μπαίνει στη μάχη των ιδεών ώστε να τους αλλάξει δια της νόμιμης οδού. Αξιοποιώντας δηλαδή το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και-γιατί όχι- το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Εμπιστοσύνη και σεβασμός στους θεσμούς. Προϋποθέσεις καίριες για την πρόοδο του πολιτεύματός μας. Όντας συναισθηματικός λαός, τα έντονα πολιτικά πάθη μας χαρακτηρίζουν∙ οφείλουμε όμως να τα μετριάσουμε και να εμπιστευτούμε το πολίτευμά μας. Σε καμία περίπτωση δεν είναι άμεμπτο, αλλά δε θα διορθώσουμε τα λάθη του καταλύοντάς το, αλλά με μόνα μας όπλα το δημοκρατικό διάλογο και σε καθεστώς ελευθερίας του λόγου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου