Η Μισέντου Μαρία μιλά στο OfftRN

Η συνέντευξη δοθηκε στους Νικολοπούλου Αναστασία και Μαρκόπουλο Χ. Θωμά 

Αρχικά θα μου πεις τα βασικά για σένα αγαπητή: Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, κλπ. 

Κατάγομαι από την ακριτική και παραδεισένια, συχνά ξεχασμένη από κυβερνήσεις, Σαμοθράκη, γεννημένη στην Αθήνα και μεγαλωμένη στον άγριο και πανέμορφο Έβρο. Απασχολούμαι επί αρκετά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα και την τελευταία 4ετία στον χώρο της Ναυτιλίας. Ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο τμήμα Ρωσικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Επίσης μιλάω Αγγλικά και Ισπανικά. Ταυτόχρονα ολοκλήρωσα το τμήμα ναυτιλιακής διοίκησης σε ιδιωτικό κολλέγιο. Ώσπου να επιλέξω ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα που θα με γοήτευε και θα με πάθιαζε, τελείωσα online εκπαίδευση από το πανεπιστήμιο του Harvard πάνω στην Αμερικανική Πολιτική και Διακυβέρνηση, από το πανεπιστήμιο του Michigan πάνω στην Κοινωνική Πολιτική και από την Διεθνή Αμνηστία επί του Μεταναστευτικού και Προσφυγικού θέματος. Έτσι, ήρθε και η μεταπτυχιακή εκπαίδευση, με το αγγλόφωνο MSc in Shipping Management από το ΠΑ.ΠΕΙ., το οποίο ολοκλήρωσα μέσα στο δύσκολο και πολυτάραχο έτος που διανύουμε. 

Μεγάλη μου αγάπη αποτελεί το Krav Maga, μια κολόνια που κράτα εδώ και 6 χρόνια. Μικρότερη λάτρευα και ασχολούμουν ενεργά με την Αντισφαίριση και δε σου κρύβω πως τελευταία, μέσα από την φιλική επαφή μου με τον πρόεδρο της Ε.Φ.Ο.Α. Σπύρο Ζαννιά και την υπέροχη οικογένειά του, αλλά και μετά την μοναδική εμπειρία που είχα στην Κρήτη, με την συμμετοχή μου στο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο Αντισφαίρισης, σκέφτομαι να το ξανά βάλω στη ζωή μου. 

Όσο για την οικογένεια μου, οι συνθήκες δεν μου επιτρέπουν να τους χαίρομαι όσο θα ήθελα, καθώς τα 950 χλμ που μας χωρίζουν τα διανύω μόλις μια με δυο φορές το χρόνο. Πρόκειται για  ανθρώπους πρότυπα αρχών και αξιών, με τη δημοκρατική και εθνική τους ταυτότητα να υπερβαίνει αδυναμιών και διλημμάτων. Τα συναισθήματά μου ισορροπούνται από τον αδερφό μου, που διαμένει στην Αθήνα τον τελευταίο καιρό. 

Μένεις Ελλάδα ή φεύγεις εξωτερικό… και γιατί; Αν πας έξω θα γύριζες ποτέ; Τι θα σου λείψει πιο πολύ από τον τόπο μας;

Μένω Ελλάδα. Τρέφω μια ανυπέρβλητη αγάπη για την πατρίδα που με εξέθρεψε και με δίδαξε το φιλότιμο, το ευ αγωνίζεσθαι, την ανθρωπιά. Θα μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αφήσω πίσω μου την όμορφη ελληνική γη, το κλίμα της, τις θάλασσες, τα γραφικά χωριά, την αύρα της. 

Καταλαβαίνω την επιλογή πολλών νέων να αναζητήσουν το μέλλον τους στο εξωτερικό και γνωρίζω καλά τις αιτίες που τους οδηγούν σε αυτή τη δύσκολη απόφαση. Απλώς, αρνούμαι να δεχθώ πως ένα σαθρό σύστημα, μερικές λάθος πολιτικές, μια ακανόνιστη κανονικότητα θα με εκδιώξει από το σπίτι μου. Προτεραιότητα μου να αγωνιστώ εδώ, πασχίζοντας να αλλάξω ο,τι δύναμαι, με στόχο να κάνω τη ζυγαριά του διλήμματος των επόμενων γενιών να γύρει χωρίς δυσκολία υπέρ της Ελλάδος. Άλλωστε, εάν δεν αγωνιστούμε εμείς οι ίδιοι για την αλλαγή του αύριο μας, τότε ποιος;! 

Είναι οι 50-60plus έτοιμοι να μας δεχθούν ως γενιά του αύριο; Επαγγελματικά, Κοινωνικά, Πολιτικά.

Κάπου σε αυτή την ερώτησή σου, αγαπημένε μου Θωμά, συναντήθηκαν οι σκέψεις μας. Σε πρόσφατό μου άρθρο σχετικά με τη γενιά μας, τους Millennials, ήμουν αρκετά αναλυτική και περιεκτική όσον αφορά το χάσμα των γενεών, τις ιδιαιτερότητες της γενιάς μας, τις συνιστώσες που αλλάζουν τη ροή της ιστορίας. Ωστόσο, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω μερικώς ως προς τη χρήση του όρου «γενιά».

Ας μη ξεχνάμε πως για τους ιστορικούς του μέλλοντος, οι οποίοι θα έρθουν κάποτε αντιμέτωποι με την ανάλυση της σύγχρονής μας επικαιρότητας, της κρίσης, την πανδημίας, όλοι όσοι επιβιώνουμε την πολυτάραχη αυτή συνθήκη, θα αποτελούμε ΜΙΑ γενιά. Δεν είναι, πια, θέμα ηλικίας και παρακαταθηκών. Δεν είναι θέμα αποδοχής ή απόρριψης. Οφείλουμε να συνεχίσουμε όλοι μαζί, με σθένος να παλεύουμε για να εξελιχθούμε και να ανελιχθούμε, με στόχο την βελτίωση της ζωής μας αλλά και τη δημιουργία συνθηκών ευζωίας για την επόμενη .. 50ετή γενιά. 

Οι “50-60 plus”, είναι οι γονείς μας, είναι οι δάσκαλοί μας, είναι οι μέντορες μας, οι εργοδότες μας, οι συνεργάτες μας. Δε μας χωρίζει κανένα πλαίσιο και καμία παρένθεση ή υποσημείωση. Εάν αφουγκραστούμε το πόσες φορές άνθρωποι αυτής της ηλικίας μας άπλωσαν τα χέρι για να μας εξυψώσουν και να μας σηκώσουν, συχνά, πιο ψηλά και από τους ίδιους, θα καταλάβουμε πως όχι μόνον είναι έτοιμοι να μας δεχθούν «ως γενιά του αύριο», αλλά αναμένουν με χαρά και ανυπομονησία αυτό το αύριο, όπου η γνώση που μας μεταλαμπαδεύσαν και η επιλογή στο πρόσωπό μας να τους δικαιώσει και να τους αγαλλιάσει.

Είσαι ευαίσθητο και κοινωνικοποιημένο άτομο σε ότι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια, κλπ; 

Είμαι εξαιρετικά ευαισθητοποιημένη πάνω σε θέματα πολιτικά, κοινωνικά, πάνω στα δικαιώματα των ανθρώπων και την προάσπιση της αξιοπρεπούς διαβίωσης όλων των πολιτών. Συχνά έρχομαι αντιμέτωπη με όσους θεωρούν την πολιτική μου ενασχόληση και την κοινωνική μου δράση ως χόμπι, αφού δεν προσδιορίζει βιοποριστικούς ρόλους. Διαφωνώ κάθετα με αυτήν την άποψη, βασισμένη σε δυο πυλώνες. Ο πρώτος αφορά την ίδια την πολιτική σαν λειτούργημα και την ηθική βάση της κοινωνικής προσφοράς. Ως μη ακηδείς πολίτες, έχουμε υποχρέωση να προσφέρουμε ένα γενναίο μέρος της ζωής μας σε αυτήν την κατεύθυνση, ακόμη κι όταν οι προσλαμβάνουσες και οι απολαβές δεν μπαίνουν σε αριθμητική αξιολόγηση και δεν εκφράζονται με λέξεις. Ο δεύτερος πυλώνας αφορά ένα πιο προσωπικό στοιχείο. Προσφέρω πολιτικά και κοινωνικά γιατί πιστεύω πως η συνεισφορά μου έχει αντίκτυπο. Και αυτή η προσφορά γίνεται με σοβαρότητα και κρύβει πολλή προετοιμασία, πολύ μόχθο και επένδυση. Είναι άδικο να θεωρείται χόμπι, καθώς ακυρώνει όλο τον κόπο μου αλλά και την ευγενή διάθεσή μου. 

Πρόσφατα, το Σεπτέμβριο, με αφορμή μια κοινοποίηση μου στο Twitter, όπου προσκαλούσα όσους συνανθρώπους μας δυσκολεύονται να καλύψουν τα έξοδα αγοράς των σχολικών ειδών να επικοινωνήσουν μαζί μου, κινητοποιήθηκε ένας ολόκληρος κοινωνικός «μηχανισμός» από εκατοντάδες ιδιώτες ανά την επικράτεια αγκαλιάζοντας αυτήν μου την πρωτοβουλία και τρέχοντας να συνεισφέρουν και εκείνοι στην περιφέρειά τους. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Μια απλή κίνηση ανθρωπιάς, κατάφερε να ενώσει αγνώστους στο να σταθούν αρωγοί  σε ανθρώπους με ανάγκη και να δώσει χαμόγελα σε πολλά μικρά προσωπάκια. Τόσο απλά. Τόσο αγνά.

Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας; Τι σε ενοχλεί; Βλέπεις σημάδια βελτίωσης; Που εντοπίζεις το πρόβλημα, τι προτείνεις; 

Ένα από τα μεγαλύτερα θέματα τα οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσει η δική μας γενιά είναι ο ίδιος της ο εαυτός και οι κακές του εκφάνσεις. Η αλλαγή εποχών στην ιστορία μεταπολεμικά, έφερε το δώρο της διεκδίκησης και της αντίρρησης. Οι πολίτες ξεκίνησαν, απολαμβάνοντας τις χαρές της δημοκρατίας να αντιστέκονται σε ό,τι πληγώνει την αξιοπρέπειά τους και τα δικαιώματά τους. Ολόκληρα κινήματα διεκδικούσαν και διεκδικούν με αγώνες την ισότητα των φίλων, την αίρεση του στίγματος από τα θύματα βίας και επιθέσεων, την προστασία του κλίματος, την οικονομική ευημερία του λαού. Μέσα, λοιπόν, σε όλη αυτή την εποικοδομητική και παραγωγική προσπάθεια διαφαίνεται μια τάση αντίρρησης για την αντίρρηση. Χωρίς διάθεση αναζήτησης επιχειρημάτων και έρευνας. Χωρίς διάθεση βελτίωσης. Παρασυρόμενοι από την αγωνία να προστατεύσουμε τη δημοκρατία μας, συχνά πνιγόμαστε μέσα στις ίδιες μας τις σκέψεις και τείνουμε να απορρίπτουμε το οτιδήποτε χάριν των σημείων των καιρών μας. Φαίνεται, όμως, πως και εδώ έρχεται η καμπή. Κουρασμένοι από την παραπληροφόρηση και την κατευθυνόμενη mediaκή χειραγώγηση, ελπίζω και πιστεύω πως έρχεται στο προσκήνιο μια νέα γενιά ανθρώπων οι οποίοι αρχίζουν και επιστρέφουν σε ρίζες αξιών και ηθικής, οι οποίοι προάγουν τον εποικοδομητικό διάλογο και πριν εκφράσουν την άποψη τους, σεβόμενοι σαφώς την Αρχή της Ελευθερίας του Λόγου, φροντίζουν να έρχονται μπροστά με ακράδαντα επιχειρήματα, με στοιχεία και με τεκμηριωμένο λόγο.

Πως βιώνεις την οικονομική και κοινωνική κρίση που περνά η πατρίδα μας εδώ και 12-13 χρόνια; Εργασιακά, μα και σαν άτομο στην καθημερινότητα.  Πως βίωσες και βιώνεις τον covid 19 και τα αποτελέσματα του; 

Με ανησυχία. Φοβάμαι και ανησυχώ για το αύριο. Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Πρόεδρος της ΕΔΕΜ, Πόντας Απόστολος, εξέφρασε την απόλυτη αλήθεια σχετικά με την τρέχουσα οικονομία. Η πανδημία θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κάτι που το ανακαλύπτουμε. Ο κορονοϊός αποτελεί μια συνεχή κρίση. Η εγκάρσια τομή που έφερε στην παραγωγή, φέρνει μια νέα εποχή για τις οικονομικές ισορροπίες παγκοσμίως. Η Ελλάδα, μια χώρα κουρασμένη από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης που προηγήθηκαν, έρχεται τώρα να αντιμετωπίσει μια νέα κρίση που επιτίθεται τόσο στην οικονομία, όσο και την κοινωνία, την ηθική, τον πολιτισμό, την πολιτική και νομική ζωή της χώρας. Βρισκόμαστε στο σημείο που θα πρέπει να εισπνεύσουμε βαθιά και να αποφασίσουμε να προχωρήσουμε μπροστά, φέρνοντας νέες λύσεις σε νέα προβλήματα, δυστυχώς, χωρίς manual προηγούμενης διαχείρισης.

Ο απολογισμός έρχεται στο τέλος. Μαζί με το λογαριασμό.. Και τα αποτελέσματά του θα τα αξιολογήσουμε όταν έρθει η ώρα. Προς το παρόν, θα πρέπει να κινηθούμε με σχέδιο, με προγραμματισμό και με βάση επιστημονική έρευνα σε επίπεδο υγειονομικό και οικονομικό. Λάβαρό μας πρέπει να κάνουμε τη σοβαρότητα, την υπευθυνότητα και βάζοντας υπέρ της ψηφοθηρίας την κοινωνική και οικονομική ισορροπία και ευζωία. Πάντα με γνώμονα πως το υπέρτατο αγαθό είναι η ανθρώπινη ζωή. Και η ανθρώπινη ζωή δε μετριέται με ποσοστά και με στατιστικές. Μια χαμένη ψυχή είναι μια χαμένη ψυχή. Η συγκριτική εθνική μας υπεροχή ως προς τους αριθμούς, δεν προμηνύει και δε σημαίνει επιτυχία. 

Σου δίνω ένα τζίνι με 3 ευχές… ποιες ευχές κάνεις; 

Θα του ζητούσα το νομικό έλεγχο του καταστατικού της λειτουργίας του και τον απόλυτο έλεγχο του BoD του και θα έφερνα νέο ψήφισμα το οποίο θα μου επέτρεπε να έχω ελεύθερα άπειρες ευχές. Και θα μου το ψήφιζα.9. Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; Η φράση που σε παρακινεί, αν θες. Κάτι φωτεινό.

Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; Η φράση που σε παρακινεί, αν θες. Κάτι φωτεινό.

Όλα αλλάζουν. Όλα εξαρτώνται από εμάς. 

Μια αρχή που διέπει το μενταλιτέ όλων των ενασχολήσεων και δράσεών μου. Τίποτα δεν είναι

ανέφικτο. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Αρκεί να το προσπαθήσεις. Και αρκεί να το θέλεις. Το θέλεις; Μην απαντήσεις δυνατά να ακουστεί στον κόσμο. Πες το στον εαυτό σου.