Της νεαράς κυρίας Αλεξίας Χαρακίδα
Καταρχήν, ως οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ,) εννοούμε τα πρόσωπα δημοσίου δικαίου, τα οποία έχουν συσταθεί σε συγκριμένη εδαφική περιφέρεια αρμόδια για την επίλυση τοπικών ζητημάτων και διοικητικών υποθέσεων . Η τοπική αυτοδιοίκηση αποτελεί αυτόνομη διοίκηση ανεξάρτητη από το κράτος οποία αποβλέπει κρατική εποπτεία με τρόπο όμως που δεν εμποδίζει την ελεύθερη δράση τους. Πρόκειται δηλαδή για όργανα (πρώτος βαθμός :δήμοι, δεύτερος: περιφέρειες) που εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία από τους δημότες της περιφέρειας και απολαμβάνουν διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια. Το Σύνταγμα της Ελλάδας (1975) καθιστά τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης όπως είπαμε και παραπάνω νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, δηλαδή τους αναγνωρίζει ως υποκείμενα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχει μακρά ιστορία στην Ελλάδα και χαρακτηρίζεται από πολλές διοικητικές και θεσμικές αλλαγές εξαιτίας των προβλημάτων που επιφέρει η γεωγραφική και διοικητική διαίρεση της χώρας.
Με μια μικρή αναδρομή στα πρώτα χρόνια απελευθέρωσης των Ελλήνων από τον τουρκικό ζυγό, η σύσταση του νέου ελληνικού κράτους προέβλεπε μια πορεία βασισμένη σε συγκεντρωτικά διοικητικά και οργανωτικά πρότυπα με κύριο στόχο την εθνική ενοποίηση και ομογενοποίηση. Ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους όμως όπως διαμορφώθηκε μεταπολεμικά εξασθενεί. Η αδιαμφισβήτητη άνοδος του φιλελευθερισμού συνοδεύτηκε με αλλαγές της κρατικής λειτουργίας με την Ελλάδα να ακολουθεί το δυτικοευρωπαϊκό πρότυπο και να διατηρείται σε τμήματα .Σημαντικό ρόλο στη μορφή και το βαθμό παρέμβασης του κράτους στον κοινωνικό σχηματισμό , την οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων και την αναπαραγωγή τους ,τελικά στο μέγεθος του ρόλου του ίδιου, διαδραματίζει το κυρίαρχο πρότυπο των υλικών-οικονομικών σχέσεων, η κυρίαρχη ιδεολογία οργάνωσης των κοινωνικών και οικονομικών δομών.Το νεοελληνικού κράτος κατά τα πρώτα χρόνια της σύστασής του με την σταδιακή προσάρτηση των εδαφών του χαρακτηριζόταν από πλήρης έλλειψη κοινής πολιτικής .Πιο συγκεκριμένα , οι διάφορες κοινότητες που είχαν δημιουργεί στα χρόνια της κυριαρχίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μετέπειτα μέχρι το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στον ελλαδικό χώρο λειτουργούσαν αυτόνομα πυροδοτώντας αρκετές φορές τον ακραίο τοπικισμό, γεγονός που έφερε δυσκολίες στο έργο του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια όσο αφορά τον ενιαίο πολιτικό σχεδιασμό και την αλλαγή της τότε πολιτικής νοοτροπίας .
Οι τοπικές εξουσίες αποτελούσαν τον πυλώνα οργάνωσης του νέου κράτους και την βάση της έκφρασης της γενικής βούλησης στις πρώτες Εθνοσυνελεύσεις που έλαβαν χώρα. Με τον ερχομό του πρώτου κυβερνήτη του νεοσύστατου ελληνικού κράτους (Ιωάννης Καποδίστριας ,1928), καθιερώνεται σύστημα τοπικής αυτοδιοίκησης κοντά στην ήδη υφιστάμενη ιδεολογία και πολιτική αντίληψη των πολιτών για τον θεσμό των τοπικών κοινοτήτων, δηλαδή οι τοπικές κοινωνίες είχαν την δυνατότητα να συζητούν και να αποφασίζουν για τις τοπικές υποθέσεις υπό την επίβλεψη της κεντρικής εξουσίας. Το ελληνικό κράτος λοιπόν ακολουθώντας αυτό το σύστημα τοπικής αυτοδιοίκησης χωρίσθηκε σε εφτά τμήματα –νομούς που διοικούνταν από σώματα αιρετών ηγετών , τους Δημογέροντες. Σε αυτό εδώ το σημείο θα πρέπει να τονίσουμε πως η εκλογή των Δημογεροντιών γινόταν από ένα σώμα εκλεκτόρων ,το οποίο δεν ήταν προσβάσιμο σε όλους , παρά μόνο ένας ορισμένος αριθμός εύπορων πολιτών , θεσμός θα λέγαμε σήμερα που <<ακύρωνε >>την δημοκρατικότητα και την αντιπροσωπευτικότατα, όμως συμφωνούσε με τα πολιτικά ήθη της εποχής εκείνης.
Ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης με την σημασία του όρου που αντιλαμβανόμαστε σήμερα, εισήχθη στην χώρα μας με την Βαυαρική Αντιβασιλεία (Διάταγμα 27ης Δεκεμβρίου).Μετά την άφιξη του Όθωνα στην Ελλάδα ,το 1833 υιοθετήθηκε το νόμος <<Περί συστάσεως Δήμων>> αντικαθιστούσε οριστικά τις Δημογεροντίες , σύμφωνα με τον οποίο η Ελλάδα χωρίσθηκε σε νομούς(10) και επαρχίες(47) υπό επιτήρηση του έπαρχου/νομάρχη τους δήμους της διοικητικής περιφέρειας ευθύνης του (Περί υπαλληλίας των Δήμων εις τους Έπαρχους και τους Νομάρχες) και ορίσθηκε η έμμεση εκλογή δημοτικών αρχόντων.
Η επόμενη χρονιά αποτέλεσε σταθμό στη ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης καθώς διεξήχθησαν οι πρώτες δημοτικές εκλογές στον νομό Αργολιδοκορινθίας όπου από τους τρείς πρώτους πλειονοψηφήσαντες , η κυβέρνηση επέλεγε έναν για δήμαρχο. Το σύστημα αυτό(επαρχιακό) διήρκησε μέχρι το 1845 όπου ο Κωλλέτης επαναφέρει το νομαρχιακό σύστημα με την παρουσία νέου Συντάγματος (1844) , το οποίο δεν έκανε λόγο για ζητήματα τοπικής αυτοδιοίκησης παρά μόνο το άρθρο 11 το οποίο όριζε την ευθύνη των δήμων για την παροχή δημοτικής εκπαίδευσης και την υποχρέωση του κράτους για την χρηματοδότηση της σχετικής προσπάθειας.
Τα επόμενο διάστημα λαμβάνουν χώρα οι πρώτες δημοτικές εκλογές στην πόλη της Αθήνας(15 έως τις 20 Μαρτίου 1835) όπου αναδείχτηκε νικητής ο φιλοκυβερνητικός Ανάργυρος Πετράκης, ενώ λίγους μήνες αργότερα την ίδια χρονιά διεξήχθησαν και στον Πειραιά ( 14 Δεκεμβρίου),γεγονός που σήμερα μας προκαλεί έκπληξη (να μην λαμβάνουν χώρα οι εκλογές την ίδια ημερομηνία για όλη την επικράτεια).Η κεντρική εξουσία είχε καθοριστικό χαρακτήρα ,καθώς αυτή διόριζε έπαρχους και νομάρχες και είχε υπό τον έλεγχο της το θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Το νέο Σύνταγμα που θεσπίστηκε μετά την έξωση του Όθωνα από το ελληνικό κράτος, το 1864 έδωσε μια ανατρεπτική νότα στο τότε σύστημα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Πιο αναλυτικά , καθορίστηκε η άμεση και όχι έμμεση εκλογή όπως συνηθιζόταν των δημοτικών αρχόντων από τους πολίτες. Απαραίτητη η διευκρίνιση πως πολίτες εννοούμε τους άνδρες πολίτες μιας και οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου και δεν τους αναγνωρίζονταν τα πολιτικά τους δικαιώματα.
Η δεύτερη περίοδος της τοπικής αυτοδιοίκησης στο ελληνικό κράτος ταυτίζεται με την σύντομη πρωθυπουργία του Χαριλάου Τρικούπη. Πιο συγκεκριμένα, το πολιτικό πρόγραμμα του Χαρίλαου Τρικούπη είχε ως κύριο στόχο τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους και την δημόσια αναδιάρθρωση. Μέλημά του ήταν να επιτευχθεί ένα μέσο μέγεθος δήμου που μπορούσε να ανταπεξέλθει στο πλήθος των προβλεπόμενων αρμοδιοτήτων. Κατέθεσε λοιπόν, τρία σχέδια νόμων που αφορούσαν στο χώρο τοπικής αυτοδιοίκησης (<<Περί της Νομαρχιακής Επιτροπής>>, <<Περί Κοινοτήτων> και <<Τροποποίηση των Περί Δήμων Νόμου>>),ωστόσο δεν βρήκαν εφαρμογή.
Αυτή την περίοδο θεσμικής οργάνωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης την οριοθετεί το Σύνταγμα που θεσπίστηκε το 1911.Αν παρατηρήσουμε τους κανόνες και τους νόμους που απαρτίζουν το συγκεκριμένο Σύνταγμα, θα διαπιστώσουμε πως όπως και τα προηγούμενα Συντάγματα έτσι κι αυτό δεν δίνει ιδιαίτερη έμφαση και προσοχή στα ζητήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Εξαίρεση αποτελεί το άρθρο105 του Συντάγματος που κάνει σχετική αναφορά τρόπο εκλογής δημοτικών αρχών (καθολική ψηφοφορία).
Στο πλαίσιο του Καταστατικού Χάρτη 1911, καταρτίστηκε νομικό καθεστώς που αφορούσε ζητήματα τοπικής αυτοδιοίκησης .Αναλυτικότερα, ο νόμος ΔΝΖ 1912 καθόρισε τον ρόλο και την λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Ελλάδα. Ένα από τα πιο σημαντικά άρθρα αποτελεί το άρθρο 35 που κάνει λόγω για τα τοπικά συμφέροντα και το άρθρο 134 που εστιάζει στην υποχρέωση που είχε ο Δήμος για την προσφορά βοήθειας και την κάλυψη αναγκών και των αναξιοπαθούντων πολιτών.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος προσπάθησε να αναδιοργανώσει το σύστημα τοπικής αυτοδιοίκησης εισάγοντας τον νόμο <<Περί Συστάσεως Δήμων και Κοινοτήτων>> βάσει το οποίου κατακερματίστηκαν οι δήμοι και δημιουργήθηκαν χιλιάδες κοινότητες που λειτουργούσαν ως τοπικά παραρτήματα γραφειοκρατίας αντί να αποτελούν το ζωντανό κύτταρο της οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης .
Σταδιακά, βλέπουμε πως και άλλες ελληνικές πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη μπαίνει στη διαδικασία εκλογικής αναμέτρησης , καθώς βλέπουμε να ψηφίζει για πρώτη φορά δήμαρχο το 1925, όπου εκλέγεται ο πρόσφυγας δικηγόρος Μηνάς Πατρίκιος.
Ζητήματα τοπικών υποθέσεων εμφανίζονται ξανά στο Σύνταγμα του 1927 ,το όποιο είχε μικρή περίοδο ζωής όπου διακρίνουμε την τελειότερη σε συνταγματικό κείμενο αναφορά έως τότε για την τοπική αυτοδιοίκηση. Σύμφωνα με το Σύνταγμα η χώρα διαιρείται σε περιφέρειες ,όπου οι πολίτες κατέχουν δύναμη και διαχειρίζονται τις τοπικές υποθέσεις .Η κοινότητα αποτελεί τον πυρήνα του συστήματος τοπικής αυτοδιοίκησης , τονίζεται για πρώτη φορά η ανάγκη λειτουργίας των δύο βαθμίδων αυτοδιοίκησης με την υψηλή εποπτεία βέβαια της κεντρικής κυβέρνησης και την οικονομική υποστήριξη των οργανισμών αυτών από το κράτος.
Στις δημοτικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στις 11 Φεβρουαρίου 1934 , οι γυναίκες για πρώτη φορά αποκτούν το δικαίωμα ψήφου και εξελέγησαν δήμαρχοι πιστοί στην ιδεολογία του κουμμουνισμού.
Οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές που έλαβαν χώρα στις 15 Απριλίου 1951 διαμόρφωσαν ένα πιο αντιπροσωπευτικό κλίμα από ότι ίσχυε στο παρελθόν περιορίζοντας σε μεγάλο βαθμό τη παρέμβαση της κεντρικής εξουσίας και ορίζοντας το σύστημα της έμμεσης εκλογής δημάρχου από τους δημοτικούς συμβούλους ,σύστημα που ήταν σε ισχύ μέχρι το 1964 με εξαίρεση το έτος 1954.
Το έτος 1952 εφαρμόζεται στην Ελλάδα νέος Καταστατικός Χάρτης και καταρτίζεται νέο Σύνταγμα χωρίς όμως ειδικές αναφορές στην τοπική αυτοδιοίκηση εκτός άρθρο 107 που ρυθμίζει την τη διοικητική διαίρεση της χώρας σε περιφέρειες , πολίτες έχουν δικαίωμα ρύθμισης τοπικών υποθέσεων. Ακολουθεί η δικτατορία των Συνταγματαρχών ,όπου εκείνη την περίοδο(1967-1975) οι δήμαρχοι διορίζονταν από τη Χούντα ,χωρίς οι πολίτες να παίζουν ρόλο στα ζητήματα των τοπικών υποθέσεων.
Με την επάνοδο της δημοκρατίας 1975 η τοπική αυτοδιοίκηση περνά στην σύγχρονη εποχή. Στο νέο Σύνταγμα περικλείονται άρθρα καθοριστικά και το αντιπροσωπευτικό και δημοκρατικό πολίτευμα και στο ρόλο των πολιτών σε ζητήματα τοπικής αυτοδιοίκησης. Ειδικότερα , άρθρο 102 αναφέρει :<< Η διοίκησης των τοπικών υποθέσεων ανήκει στου οργανισμούς τοπικής αυτοδιοικήσεως των οποίων την πρώτη βαθμίδα αποτελούν οι Δήμοι και οι Κοινότητες >>.Επιπλέον , Κατοχυρώνεται η αυτοτέλεια των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης (παρ2) και η σχέση των αιρετών τοπικών εξουσιών με τη κεντρική διοίκηση (την κυβέρνηση) υπό την εποπτεία της οποίας κινούνται με ελευθερία πρωτοβουλίας και δράσης (παρ5).Το κράτος επίσης έχει την υποχρέωση να εξασφαλίζει τους απαραίτητους πόρους για εκπλήρωση σκοπών τοπικής αυτοδιοίκησης (αρ 102, παρ 6).
Οι εξελίξεις και οι αλλαγές στο σύστημα τοπικής αυτοδιοίκησης είναι πολλές και ραγδαίες το επόμενο διάστημα με την κατοχύρωση του Ευρωπαϊκού Χάρτη τοπικής αυτοδιοίκησης και τον νόμο νόμος 1622 που ορίζει εκλογή νομάρχη και νομαρχιακού συμβουλίου μετά από ψηφοφορία ανά νομό. Έτσι ομαλά μεταβαίνουμε στο 1994 όπου για πρώτη φορά οι νομάρχες εξελέγησαν απευθείας από το λαό και αναγνωρίστηκε εκπροσώπηση των τοπικών κοινωνιών σε επίπεδο νομού.
Η μετάβαση του συστήματος τοπικής αυτοδιοίκησης στη σύγχρονη εποχή συνοδεύεται με το πρόγραμμα τοπικής αυτοδιοίκησης , το σχέδιο Καποδίστριας.O νόμος λοιπόν 2539/97(Πρόγραμμα/Σχέδιο/Νόμος Καποδίστρια που πήρε το όνομα του από τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας .Σύμφωνα με το σχέδιο Χώρα διαιρέθηκε σε 13 περιφέρειες, 51 νομοί,910 δήμοι,124 κοινότητες. Ουσιαστικά επρόκειτο για συνένωση κοινοτήτων σε μεγαλύτερους δήμους με σκοπό την καλύτερη και εύρυθμη λειτουργία της δημόσια διοίκησης και πρώτου βαθμού τοπικής αυτοδιοίκησης .Το σχέδιο αυτό διήρκησε μέχρι το τέλους του 2010.
Το πρόγραμμα Καλλικράτης αποτελεί την συνέχεια του σχεδίου Καποδίστριας. Ο νόμος 3852/2010 , με την ακριβές ονομασία του Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης - Πρόγραμμα Καλλικράτης ,έλαβε το όνομα του από έναν αρχιτέκτονα που συντέλεσε να δημιουργηθεί ο Παρθενώνας, όρισε τα όρια των αυτοδιοικητικών μονάδων στο ελληνικό έδαφος και προχώρησε στην διοικητική διαίρεση της Ελλάδας , συγκεκριμένα στη δημιουργία εφτά αποκεντρωμένων διοικήσεων. Επιπλέον, αντικατέστησε τις πενήντα εφτά νομαρχίες με δεκατρείς περιφέρειες και μείωσε τον αριθμό των δήμων και νομικών προσώπων κατά 2/3 , δηλαδή προέκυψαν τριακόσιοι πενήντα δύο δήμοι. Ακόμη , το σχέδιο περιλαμβάνει και άλλες μεταρρυθμίσεις όπως την αύξηση θητείας των αυτοδιοικητικών οργάνων από τέσσερα σε πέντε έτη για την καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη διεκπεραίωση του έργου τους και ανακατανομή του έργου τους. Ακόμη περιλαμβάνει αλλαγές στον τρόπο χρηματοδότησης των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Στις 1 Σεπτεμβρίου 2019 τέθηκε σε ισχύει το πρόγραμμα Κλεισθένης Ι νόμος 4555/2018 «Μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης - Εμβάθυνση της Δημοκρατίας - Ενίσχυση της Συμμετοχής - Βελτίωση της οικονομικής και αναπτυξιακής λειτουργίας των Ο.Τ.Α. [Πρόγραμμα «ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ Ι». Το συγκεκριμένο νομοθετικό πρόγραμμα έφερε αλλαγές στην οργάνωση και στη διοίκηση του συστήματος τοπικής αυτοδιοίκησης επαναφέροντας την λειτουργία των εκλεγμένων οργάνων τοπικής αυτοδιοίκησης ξανά στα τέσσερα θητείας όπως ακριβώς και το σχέδιο Καποδίστριας. Επίσης ,προχώρησε σε διαίρεση των κοινοτήτων (332) και την επανασύσταση τους στο πλαίσιο λειτουργίας του ενιαίου διευρυμένου Δήμου και η διάσπαση ορισμένων Δήμων με αύξηση των δικαιωμάτων τους στη λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης όπως: α) Κοινότητες με πληθυσμό έως 300 κατοίκων. Οι κοινότητες που σχηματίζονται στους δήμους με ξεχωριστό συμβούλιο θα έχουν πληθυσμιακό όριο τους 300 κατοίκους. Όσες είναι κάτω από 300 κατοίκους θα έχουν μόνο πρόεδρο που θα εκλέγεται από ενιαίο ψηφοδέλτιο. β) Κοινότητες με πληθυσμό άνω των 300 κατοίκων.Η εκλογή των συμβούλων των κοινοτήτων με μόνιμο πληθυσμό άνω των τριακοσίων κατοίκων γίνεται με χωριστή κάλπη και κατά συνδυασμούς. Υποψηφιότητες εκτός συνδυασμών αποκλείονται. Κάθε συνδυασμός περιλαμβάνει τον υποψήφιο πρόεδρο του συμβουλίου κοινότητας, ως επικεφαλής του συνδυασμού και τους υποψήφιους συμβούλους της κοινότητας.
Ένα ακόμη στοιχείο που χαρακτηρίζει το πρόγραμμα Κλεισθένης Ι και έχει προκαλέσει αντιδράσεις στην κοινή γνώμη των πολιτών είναι η υιοθέτηση της απλής αναλογικής ως καθεστώς στις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης. Πιο συγκεκριμένα , ο συνδυασμός που θα καταλάβει την απόλυτη πλειοψηφία από τον πρώτο γύρο των εκλογών αναδεικνύεται νικητής.Στην περίπτωση που δεν ισχύσει κάτι τέτοιο , δηλαδή κανένας συνδυασμός δεν λάβει την απόλυτη πλειοψηφία τότε οι δύο συνδυασμοί που συγκέντρωσαν το μεγαλύτερο ποσοστό ψήφων κατά το πρώτο γύρο των εκλογών ,συμπεριλαμβάνονται στο δεύτερο γύρο εκλογών όπου εκλέγεται ο δήμαρχος που συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία ολόκληρου του αριθμού των έγκυρων ψηφοδελτίων. Εάν στην επαναληπτική ψηφοφορία( δεύτερος γύρος εκλογών) οι δύο υποψήφιοι δήμαρχοι ισοψηφήσουν τότε το αρμόδιο Πρωτοδικείο με κλήρο αναδεικνύει το συνδυασμό που εκλέχθηκε.
Το σύνολο των εδρών του δημοτικού συμβουλίου κατανέμεται στους συνδυασμούς που συμμετείχαν στις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης , ανάλογα με τον αριθμό των έγκυρων ψηφοδελτίων που έλαβαν στον πρώτο γύρο της εκλογικής αναμέτρησης και το σύνολο των εδρών του περιφερειακού συμβουλίου κατανέμονται στους συνδυασμούς που συμμετείχαν στις εκλογές, ανάλογα με τον αριθμό των έγκυρων ψηφοδελτίων που έλαβαν. Η απλή αναλογική σε θεωρητικό επίπεδο έχει μεταφραστεί από πολλούς ως ένα <<εκλογικό καθεστώς>> , το οποίο εξασφαλίζει την δίκαιη εκπροσώπηση του εκλογικού σώματος από τους συνδυασμούς που μετείχαν στην εκλογικής αναμέτρηση των αυτοδιοικητικών εκλογών και προάγει με αυτό τον τρόπο την δημοκρατία και την αντιπροσωπευτικότητα. Σε πρακτικό επίπεδο όμως βρίσκει ορισμένους πολίτες αντίθετους με την εφαρμογή της λόγω των δυσκολιών που δημιουργεί στην ολοκλήρωση του προγράμματος και του έργου του συνδυασμού που αναδείχτηκε νικητής στις εκλογές .Πιο αναλυτικά , αρκετοί πολίτες είναι πεπεισμένοι πως η απλή αναλογική θα επιφέρει το χάος και την ακυβερνησία , δεδομένου ότι η πλειοψηφούσα τοπική αρχή δύσκολα θα παράγει έργο αφού ενδεχομένως να μην έχει την πλειοψηφία στα Δημοτικά/Περιφερειακά Συμβούλια. Με άλλα λόγια δεν θα μπορεί ελεύθερα ο εκάστοτε εκλεγμένος δήμαρχος να περάσει τις πολιτικές του αποφάσεις και να κυρώσει πολιτικά προγράμματα-έργα-πρωτοβουλίες όπως για παράδειγμα την μέριμνα για την περιβαλλοντική συνείδηση των πολιτών με τοποθέτηση περισσότερων κάδων ανακύκλωσης ή έργα που θα έχουν ως στόχο την βελτίωση της αισθητικής εικόνας της πόλης ( και άλλες πολλές δράσεις που εντάσσονται στην εποπτεία και στις αρμοδιότητες του πρώτου βαθμού τοπικής αυτοδιοίκησης).Τέλος , υπάρχει η πιθανότητα ο συνδυασμός που αναδείχθηκε δεύτερος στον πρώτο γύρο της εκλογικής αναμέτρησης που αυτό συνεπάγεται λιγότερες έδρες σε σύγκριση με τον πρώτο, στο δεύτερο γύρο των εκλογών υπάρχει περίπτωση να αναδεχθεί νικητής έχοντας όμως λιγότερες θέσεις στο συμβούλιο , κάτι επίσης δυσκολεύει το έργο του σε περίπτωση που κερδίσει τον δεύτερο γύρο εκλογών.
Προς επίρρωση των παραπάνω, γίνεται κατανοητό πως η Τοπική Αυτοδιοίκηση τόσο σε εθνικό, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο αποτελεί θέμα ευρείας συζήτησης και προβληματισμού, αναφορικά κυρίως με τις περιορισμένες αρμοδιότητές της και την συμβολή της στην περαιτέρω ανάπτυξη και ευρωστία των χωρών. Παρόλα αυτά, σημαντικά βήματα έχουν γίνει τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη. Η αποκέντρωση και η αρχή της επικουρικότητας βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στην τοπική δημοκρατία και το υψηλό επίπεδο συμμετοχής των πολιτών σε τοπικά ζητήματα. Η Τοπική Αυτό διοίκηση αποτελεί το βασικό πυλώνα διοίκησης του κράτους .Ο ρόλος των περιφερειών και των δήμων είναι υψίστης σημασίας διότι εκφράζουν τον πολίτη, ενισχύουν τους δημοκρατικούς θεσμούς, αποτελούν πεδίο άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας και παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ευημερία των πολιτών.
***Αλεξία Σταυρούλα Χαρακίδα
Κοινωνική Διοίκηση και Πολιτική Επιστήμη ΔΠΘ
ΠΜΣ Δημοσιογραφία και Νέα Μέσα ΕΚΠΑ
ΠΜΣ Δημόσιο Δίκαιο και Δημόσια Πολιτική ΕΚΠΑ
Τομεάρχης Έρευνας και Καινοτομίας ΟΝΝΕΔ Αιτωλ/νιας
Υπεύθυνη Επικοινωνίας Εμπορίου και Βιομηχανίας ΟΝΝΕΔ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου