Η συνέντευξη δόθηκε στον Μαρκόπουλο Χ. Θωμά
Αρχικά θα μου πεις τα βασικά για σένα αγαπητή: Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, κλπ.
Ο πατέρας μου κατάγεται από τη Σέρρες και η μητέρα μου από τη Θεσσαλονίκη, όποτε θεωρώ ότι είμαι βέρα Θεσσαλονικιά, λατρεύω τη Θεσσαλονίκη. Στα 15 μου χρόνια οι γονείς μου πήραν την απόφαση, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και των δυο (ο πατέρας μου στρατιωτικός και η μητέρα μου εκπαιδευτικός) να μετακομίσουμε στο εξωτερικό για κάποια χρόνια, όποτε έχω τελειώσει το ιστορικά φημισμένο Αβερώφειο ελληνικό-αραβικό Λύκειο στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου... είμαι πολύ υπερήφανη για αυτό... ο,τι είμαι τώρα το χρωστάω αποκλειστικά στην αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού με το βλέμμα στο άγνωστο. Τώρα είμαι 29 χρόνων έχω σπουδάσει Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εν συνέχεια προχώρησα σε μεταπτυχιακές σπουδές στο Μόναχο της Γερμανίας όπου διέμεινα εκεί 2 χρόνια, παράλληλα με τις μεταπτυχιακές σπουδές δούλευα και στο Ελληνικό Προξενείο του Μονάχου. Τώρα ασχολούμαι εντατικότερα με τη μάχιμη δικηγορία, διαθέτω δικηγορικό γραφείο και παράλληλα εργάζομαι και στο νομικό τμήμα ενός Οργανισμού. Δυστυχώς με διακατέχει η ανησυχία, όποτε τα τελευταία 5 χρόνια ασχολούμαι επαγγελματικά και με το χώρο της εστίασης διαθέτοντας κατάστημα γνωστής αλυσίδας στη Θεσσαλονίκη. Η αγαπημένη μου λέξη είναι ‘ταξιδεύω’ θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά προνομιούχο αφού έχω ταξιδέψει σε αρκετές χώρες εντός και εκτός Ευρώπης, λατρεύω τα ακουστικά μου διότι η μουσική με κάνει να χαλαρώνω και να απομονώνω τις σκέψεις μου για την επόμενη ημέρα, καθώς και τη φωτογραφική μου μηχανή. Δηλώνω άρρωστος λάτρης του θεάτρου και ενός καλού βιβλίου.
Μένεις Ελλάδα ή φεύγεις εξωτερικό… και γιατί; Αν πας έξω θα γύριζες ποτέ; Τι θα σου λείψει πιο πολύ από τον τόπο μας;
Μένω Ελλάδα ξεκάθαρα... Όπως προείπα εχω την εμπειρία του εξωτερικού σε δυο καθοριστικές φάσεις της ζωής μου, αυτή της εφηβείας και μετέπειτα της ενήλικης ζωής. Οι συνθήκες έξω είναι σκληρές, απάνθρωπες αλλά καλά αμειβόμενες, όχι πάντοτε δίκαιες αλλά στην Ελλάδα είναι αυτό το κάτι.. δουλεύω από τα 18 μου σε διάφορες δουλειές αν υπάρχει θέληση πείσμα και το αίσθημα της εργατικότητας στην Ελλάδα όλα μπορείς να τα κάνεις. Όπου και να έχω ταξιδέψει στον κόσμο δε θα βρεις πουθενά τον ήλιο, τη ζεστασιά των άνθρωπων και το φαγητό μας. Η πατρίδα πάντα θα είναι το σπίτι σου! Δε νομίζω ότι θα ήθελα να ξανά φύγω.
Είναι οι 50-60plus έτοιμοι να μας δεχθούν ως γενιά του αύριο; Επαγγελματικά, Κοινωνικά, Πολιτικά.
Είμαι πεπεισμένη πως ναι. Η κάθε γενιά είχε να παλέψει με τα δικά της τέρατα, ακόμη και η γενιά των 60plus δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά τη χρυσή εποχή των 80s - 90s χωρίς να σημαίνει ότι τα βρήκαν απλοϊκά ή βολικά, κάθε γενιά παλεύει με το άγνωστο, θεωρώ πως κάθε γενιά οφείλει να διαδεχτεί την επόμενη, υπάρχει μια αλληλουχία πραγμάτων και ιδεών. Η δίκη μας μάχεται να αναστυλωθεί από τα συντρίμμια της κρίσης, έχουμε επενδύσει τόσο πολύ στην γνώση στην εκπαίδευση στην εξειδίκευση που είναι στο δικό μας χέρι αν θα μας δεχτεί η προηγούμενη. Τίποτα δε μας χαρίστηκε!
Είσαι ευαίσθητο και κοινωνικοποιημένο άτομο σε ότι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια, κλπ;
Από μικρή ηλικία ασχολούμαι με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με τις πολεμικές τέχνες, όποτε ο κάθε εκπαιδευτής / δάσκαλος που σέβεται το άθλημα του σε γαλουχεί με αξίες όπως να σέβεσαι τον αντίπαλο σου, τη φύση, το περιβάλλον το κάθε πλάσμα γύρω σου, τα όρια σου σαν άνθρωπο να καλλιεργείς την υπομονή και την επιμονή σου, η ελευθερία σου σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου είτε λέγεται άνθρωπος είτε ζώο, θα ήταν εγωιστικό να θεωρούμε ότι ο πλανήτης μας ανήκει. Τα ζώα μας έχουν δανείσει τον πλανήτη. Τρέφω ιδιαίτερη ευαισθησία και προσπαθώ να είμαι παρούσα τόσο επαγγελματικά όσο και κοινωνικά στην εξάλειψη κακοποίησης ζώων, όπου παρατηρώ θεαματική πρόοδο το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, τόσο με την ισχυροποίηση του ποινικού μας κώδικα αφού διώκονται ποινικά με ακόμη μεγαλύτερες ποινές και πρόστιμα αλλά και ο κόσμος πλέον δείχνει μηδενική ανοχή.
Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας; Τι σε ενοχλεί; Βλέπεις σημάδια βελτίωσης; Που εντοπίζεις το πρόβλημα, τι προτείνεις;
Θα τα αριθμήσω σε δυο.. καθώς το πρώτο μου παράπονο από τη δίκη μου γενιά είναι πως έχουμε βουτήξει τις ζωές μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προσβάλλοντας ηθελημένα την ιδιωτικότητα, χάνοντας κάθε αίσθημα ουσιαστικής επαφής επικοινωνίας αγγιγμάτων συναισθημάτων, με θλίβει που αποπνέουμε μια μετριοπάθεια και το δεύτερο είναι πως παρότι ζούμε στο 2020 δεν έχουμε παιδέψει την ιδιοσυγκρασία μας με την αποδοχή του διαφορετικού, με ενοχλεί παρά πολύ νέοι να στοχοποιούνται και να συζητιούνται από νέους για την όποια διαφορετικότητα τους, είναι άδικο ! Αυτό που προτείνω είναι να ασχοληθεί ο καθένας με τη ζωή του και να εξεύρει τρόπους αυτόβελτίωσης.
Πως βιώνεις την οικονομική και κοινωνική κρίση που περνά η πατρίδα μας εδώ και 12-13 χρόνια; Εργασιακά, μα και σαν άτομο στην καθημερινότητα.
Όπως έχω αναφέρει και πιο πάνω εργάζομαι από τα 18 μου,παρότι η οικογένεια μου δε μου στέρησε ποτέ τίποτε και θεωρούμαστε μια οικονομικά νορμαλ οικογένεια, πάντα διέθετα το αίσθημα της οικονομικής ανεξαρτησίας, μέχρι στιγμής έχω σταθεί αρκετά τυχερή στο κομμάτι των εργοδοτών, κάτι που ήταν ασυνήθιστο για την εποχή εκείνη που διανύαμε αφού άκουγες από γνωστούς και φίλους το καθεστώς που επικρατούσε στο εργασιακό περιβάλλον με μείωση αποδοχών, άσχημες συμπεριφορές, καταπάτηση δικαιωμάτων. Έχω δουλέψει πολύ ξέρω πως βγαίνει το κάθε ευρώ είτε αυτά ήταν λίγα είτε αυτά ήταν πολλά το συναίσθημα ήταν πάντα το ίδιο. Πιστεύω, πως δεν την έχω βιώσει τόσο άμεσα, καθώς το χρονικό διάστημα 2010 με 2014 σπούδαζα, δούλευα μεν αλλά πάντα από πίσω υπήρχε η ασφάλεια της οικογένειας. Η οικονομική κρίση έφερε μεγάλο πλήγμα στη κοινωνική πραγματικότητα, παλαιότερα παρατηρούσα εντονότερα πως ο κόσμος μη μπορώντας να το διαχειριστεί ξεσπούσε στον οποιονδήποτε τρίτο, ο θυμός και η μιζέρια έγιναν σύνηθες φαινόμενα, ήταν διάχυτη η ένδειξη ζήλιας για το τι διαθέτει ο καθένας και για το πως το απέκτησε.
Πως βίωσες και βιώνεις τον covid 19 και τα αποτελέσματα του;
Στην αρχή προβληματίστηκα παρά πολύ με την απότομη αλλαγή της καθημερινότητας μου, αλλά νομίζω και θα μιλήσω προσωπικά, πως περισσότερο καλό μου έκανε από όσο κακό, κάθισα και σκέφτηκα πως αν κάτσω και βάλω τη ζωή μου σε μια παύση όπως έκανε ο περισσότερος κόσμος δεν θα καταφέρει απολύτως τίποτα και ταυτόχρονα θα έχανα πολύτιμο χρόνο, όποτε έκανα πράγματα που δε μπορούσα μέσα στη καθημερινότητα μου να κάνω λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου, είχα πολύ χρόνο να διαβάσω και να ασχοληθώ περισσότερο με την ψυχική και σωματική ισορροπία μου, έβαλα στόχο και προσπαθούσα να κάνω όσο μπορώ κάθε μέρα κάτι διαφορετικό είτε αυτό λεγόταν μια καινούρια συνταγή η μια βόλτα κοντά στη θάλασσα. Το δεύτερο κύμα το πήρα λίγο πιο χαλαρά καθώς δε σταμάτησα να εργάζομαι παρότι θα μπορούσα να εργαστώ από το σπίτι όποτε αυτομάτως αυτό που δίνει μια ανάσα διαφυγής και παραγωγικότητας στην όλη φάση.
Σου δίνω ένα τζίνι με 3 ευχές… ποιες ευχές κάνεις;
Εύχομαι να σταματήσουν οι πόλεμοι στην ανθρωπότητα, εύχομαι κανένας άνθρωπος να μη τον στοιχειώνουν οι λέξεις « ο λαθρομετανάστης, ο φυγάς, ο ξεριζωμένος, ο χωρίς πατρίδα», τέλος εύχομαι καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και ευημερία.
Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; Η φράση που σε παρακινεί, αν θες. Κάτι φωτεινό.
Το Μότο μου είναι: Αν έχεις δει την ταινία “Dead Poet Society”, ή οποιαδήποτε άλλη ταινία, σίγουρα έχεις ακούσει την φράση “Carpe Diem”. Άδραξε τη μέρα. Ένα ρητό που έχει ειπωθεί τόσες πολλές φορές, που έχει καταχραστεί θα μπορούσε να πει κάποιος, τόσο πολύ, ώστε πια να έχει χαθεί η αξία του. Ας αφιερώσουμε όμως μία στιγμή για να αναλογιστούμε ποιο είναι το νόημα της φράσης αυτής. Ποια είναι η φιλοσοφία της; Άδραξε τη μέρα. Ο καθένας σίγουρα μπορεί να βγάλει μία δικιά του ερμηνεία, βάση των δικών του προσωπικών εμπειριών. Στον καθένα αυτή η φράση μιλάει διαφορετικά. Σε εμένα για παράδειγμα λέει να μην σπαταλάω τον χρόνο μου. Ότι οι μέρες μου πάνω σε αυτόν τον κόσμο είναι περιορισμένες και δεν πρέπει να τις χαραμίσω. Αρκετά πεσιμιστικό, το δέχομαι. Ωστόσο αληθές.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου