''Έρωτας σαν Χαρταετός'', της Δήμητρας Ζόγκα

Yπογράφει η νεαρά κυρία, Πολιτική Επιστήμονας ΑΠΘ - ΒΑ, ΜSC, 

αρθρογράφος - αναλύτρια, Δήμητρα - Κλόντια Ζόγκα 

 

Αναρωτιέμαι κάθε φορά που σε βλέπω. Θα μπορούσα να σε ζήσω λίγο κανονικά; Δεν στην έχω κάνει ποτέ αυτή την ερώτηση. Δειλιάζω στο άκουσμα της, αλλά πιο πολύ δειλιάζω στην κρυφή ελπίδα που θα μου δώσει. Θεωρώ ότι την ελπίδα στην δίνουν όσοι δεν μπορούν να σου δώσουν ένα παρόν. Πάντα αυτοί την δίνουν. Βλέπε πολιτικούς, βλέπε έρωτες, βλέπε την κατάσταση με τον κορονωίο. Ελπίζουμε. Πάντα ελπίζουμε για κάτι καλύτερο. Επίσης, μας μεγαλώνουν με την έννοια της ελπίδας από μικρούς. Ελπίζουμε σ’ έναν καλύτερο άνθρωπο, σ’ έναν καλύτερο κόσμο, σ’ ένα καλύτερο εγώ και εμείς κτλ κτλ. Η ελπίδα έχει την δύναμη να σε κάνει να προχωράς, να μην μένεις στάσιμος, να προοδεύεις. Μα τι κάνεις όταν οι ελπίδες σου δεν γίνονται απτή πραγματικότητα; Εκεί τι κάνεις; Αυτό δεν μας το έμαθαν. Πάντα μας μαθαίνουν την μισή όψη του νομίσματος, ποτέ την άλλη. Την άλλη οφείλουμε να την μάθουμε μόνοι μας.

Όπως εγώ, είμαι η άλλη όψη του νομίσματος σου. Ποιος το ξέρει άλλωστε; Ούτε καν εσύ δεν το γνωρίζεις. Είμαι η όψη ενός νομίσματος που δεν ξέρω, δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι η άλλη… όψη του νομίσματος. Δεν προσπάθησα να το μάθω, ούτε είχα την ελπίδα να την μάθω. Πρώτη φορά έζησα έναν έρωτα χωρίς προσδοκίες, χωρίς ελπίδες, χωρίς όνειρα για το μετά. Πρώτη φορά έζησα την πιο ώριμη πλευρά του έρωτα. Δεν ήξερα ότι υπήρχε αυτός ο εαυτός. Αυτό εννοώ ότι μου έβγαλες έναν εαυτό που δεν ήξερα! Όχι, εκεί που πάει το δικό σου το μυαλό. Ίσως και εκεί. Έχω την ικανότητα να μπερδεύω τους ανθρώπους με τα λόγια μου και πάντα να πιστεύουν ότι έχουν δίκιο. Τέχνη και πολιτική. Μ’ αρέσει να τους βλέπω να χαίρονται, να παίρνουν μικρές νίκες, ενώ ξέρω ότι έχουν ήδη ηττηθεί ενδόμυχα μέσα μου.

Ωστόσο, στην τελευταία μας συνάντηση ένιωσα ότι έχασα εγώ. Ηττήθηκα. Ήθελα για πρώτη φορά να δω την άλλη πλευρά του νομίσματος. Ήθελα να δω πως είναι να σε ζήσω λίγο περισσότερο, λίγο κανονικά. Ίσως ήταν και καλό γιατί μπορεί να σε είχα απομυθοποιήσει. Ενώ τώρα μένεις απόρθητος, δύσβατος. Πρώτη φορά ήθελα να δω πως να είσαι άραγε στην καθημερινότητα σου. Τι σε κάνει να χαμογελάς, τι σε κάνει να στεναχωριέσαι, τι σου προκαλεί νεύρα; Πρώτη φορά ήθελα να σε δω πως είσαι ήρεμος, χαλαρός, ελεύθερος από τα δέσμια των σκέψεων σου και των υποχρεώσεων σου; Πρώτη φορά ήθελα να σταθώ μέσα σου και να σε μάθω, να σε νιώσω, να σε ακούσω ακόμα και αυτά που δεν τα ξέρει κάνεις. Πρώτη φόρα το ήθελα αυτό. Φοβήθηκα. Τολμώ να το παραδεχτώ, ότι φοβήθηκα. Δείλιασα στα θέλω μου. Όταν ξεκινάς να αναζητάς τον άλλον μέσα του και μέσα σου, είναι τρομακτικό, γιατί δεν ξέρεις τι θα βρεις και εάν θα σε βρεις. Για αυτό η πλειοψηφία των ανθρώπων κάνει επιφανειακές συζητήσεις, σχέσεις, εργασίες γιατί δειλιάζει στην εύρεση του χαμένου θησαυρού.

Πρώτη φορά μας φαντάστηκα, μας ζωγράφισα νοητά μπροστά σε μια απέραντη θάλασσα με συννεφιασμένο ουρανό, μια αγκαλιά, ένα πρωινό και να σχεδιάζουμε την μέρα μας. Πρώτη φορά μας φαντάστηκα να παίρνουμε το αυτοκίνητο και απλά να φεύγουμε μακριά από όλους ελεύθερα, δίχως πυξίδα και προορισμό διότι δεν θα μας κυνηγάει κανείς, θα ναι όλα απενεργοποιημένα. Εγώ, εσύ απειροελάχιστοι στο σύμπαν σ’ ένα βραδινό road trip να ξεκινάει με Μάλαμα και να εναλλάσσεται σε ιταλική μουσική, στα stop αντί να προσέχουμε να προστάζουμε για έρωτα.  Βαριέμαι τους έρωτες φλατ, βαριέμαι τις σχέσεις που δεν μπορούν να σου προσφέρουν πυροτεχνήματα, βαριέμαι την ίδια ρουτίνα, βαριέμαι τις μέρες και τις εποχές που αλλάζουν και εμείς μένουμε ίδιοι, ασφαλείς στο καβούκι μας. Το έχει πει και ο Κουμφούκιο άλλωστε «σταθερά ευτυχισμένος είναι όποιος αλλάζει συχνά» δεν θέλω να αλλάζω συχνά ανθρώπους θέλω να αλλάζω παραστάσεις με τους σταθερούς ανθρώπους μου. Οξύμωρο σχήμα.

Θέλω να σε ζήσω λίγο κανονικά; Μπορώ; Μην μου απαντήσεις, σκέψου το πρώτα διότι το δικό μου κανονικό μπορεί να είναι το πιο τρελό σου όνειρο; Αντέχεις; Κάποιοι έρωτες είναι σαν τους χαρταετούς. Θες να πετάξεις μαζί τους στα πολύχρωμα μονοπάτια τους αλλά καταλήγουν μόνοι. Αγέρωχοι, Απόρθητοι, Ατέρμονοι. Πες τους φευγαλέους, πες τους ότι ανήκετε σε διαφορετικό χρόνο και χώρο. Πες ότι δεν είναι όλοι για να πετούν, κάποιοι είναι για να αγναντεύουν από μακριά.