Συνέντευξη της ηθοποιού, σκηνοθέτριας και κοινωνικής θεολόγου Νατάσας Παπαδάκη στον Θωμά Χ. Μαρκόπουλο
ΡΙΞΤΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ και σε αυτό το LINK: natasapapadaki.com
Αρχικά θα μου πεις τα βασικά για σένα αγαπητή Νατάσα: Καταγωγή, ηλικία, επάγγελμα, Τέχνη-Θέατρο, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, καθημερινότητα κλπ.
Κατάγομαι από την Κρήτη είμαι 34 ετών και είμαι ηθοποιός. Αποφοίτησα το έτος 2010 από τη Δραματική σχολή ”Ίασμος” (Υπουργείο Πολιτισμού) και παράλληλα από την Κοινωνική Θεολογία του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είμαι ενεργό μέλος του Σ.Ε.Η (Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών) και της ΕΝ.Ε.Μ (Ένωση Ελλήνων Μεταγλωττιστών)
''Είμαι πολύ τυχερή που από τη χρονιά της αποφοίτησής μου μέχρι και σήμερα ασχολούμαι συστηματικά με το θέατρο.''
Το μεγαλύτερο διάστημα που έχω βρεθεί μακριά από αυτό, είναι τους τελευταίους μήνες λόγω της κατάστασης, που όλοι βιώνουμε. Και πάλι βέβαια στάθηκα τυχερή και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, γιατί συνεχίζω τις μεταγλωττίσεις που τόσο αγαπώ, δημιούργησα με τους φίλους και συνεργάτες μου (Μαρία Κωνσταντινίδη, Γιώργο Αγγελίδη και Κωστή Λέπουρη) μια μικρού μήκους ταινία με τίτλο “Ψυχές στο Φως” και με πρωταγωνιστές τα παιδιά της Κιβωτού του Κόσμου (πολύ σύντομα θα κυκλοφορήσει διαδικτυακά), έχω αναλάβει σεμινάρια με διαδικτυακές προβολές ταινιών και συζήτηση στο Κatalinaς Life Events της Κατερίνας Φούρναρη και πρόσφατα ήρθε στη ζωή μου μια πολύ όμορφη συμμετοχή στη σειρά “Ήλιος” στον Αντ1!
Λατρεύω τα ταξίδια και ταξιδεύω όσο πιο συχνά μπορώ – αγαπημένη μου έξοδος τα θερινά σινεμά και το θέατρο! Μέσα στο σπίτι τρελαίνομαι να παίζω επιτραπέζια παιχνίδια, χαρτιά, να βλέπω ντοκιμαντέρ, ταινίες, σειρές , να διαβάζω βιβλία (κυρίως θεατρικά, μυθιστορήματα και ποίηση).Έχω αδυναμία στο φαγητό (να το τρώω, όχι να το μαγειρεύω!), παθιάζομαι με τη γυμναστική και ψάχνω πάντα να δοκιμάζω κάθε τί νέο που ανεβάζει την αδρεναλίνη και με κάνει να νιώθω ζωντανή!
Αναμένω ν’ ανοiξουν τα θέατρα, να συνεχίσω όλες εκείνες τις πρόβες που άφησα στη μέση, τα μαθήματα υποκριτικής στην Κιβωτό του Κόσμου και στην Ακαδημία Τέχνης κι Έκφρασης που δίδασκα και εύχομαι να επιστρέψουμε όλοι υγιείς πρώτα απ’ όλα, στους χώρους που αγαπάμε και εκφραζόμαστε!
Είναι οι 50-60plus έτοιμοι να μας δεχθούν ως γενιά του αύριο; Επαγγελματικά, Καλλιτεχνικά, Κοινωνικά, Πολιτικά και συνολικά.
Μέσα σ’ αυτή τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας που η γενιά μου βρέθηκε, μέσα στην ανασφάλεια της κρίσης των προηγούμενων ετών και μέσα από τα τελευταία γεγονότα μάθαμε και εμείς και οι ακόμα νεότεροί μας, ν’ αφήνουμε πίσω παγιωμένες αντιλήψεις και στερεοτυπικές απόψεις, να γινόμαστε πιο ευέλικτοι επαγγελματικά και προσαρμοστικοί στα νέα μοντέλα κοινωνίας που δημιουργούνται τόσο γρήγορα. Συνεπώς όχι μόνο θα πρέπει να μας δεχτούν, αλλά και να βοηθήσουν το δρόμο μας, άλλωστε κι εμείς το ίδιο θα κληθούμε να κάνουμε στο μέλλον για τους επόμενους και μάλιστα ακόμα πιο σύντομα! Η κοινωνία πια τρέχει με άλλους ρυθμούς και οφείλουμε όλοι σαν αλυσίδα, να μαθαίνουμε από τους παλιούς, να διορθώνουμε τα κακώς κείμενα και να δίνουμε στους νέους τις καλύτερες ευκαιρίες και προοπτικές να την οδηγήσουν πιο μπροστά.
Πως βίωσες και βιώνεις τον covid 19 και τα αποτελέσματα του;
Η καθημερινότητα μου – προ κορωνοϊού – ήταν μια τρέλα. Η μέρα δεν μου έφτανε, χρειαζόμουν πάντα παραπάνω ώρες, να τα προλάβω όλα! Τ’ αποτελέσματα όμως αυτού του διαρκούς και ανώφελου πολλές φορές τρεξίματος, είχαν αρχίσει ήδη να κάνουν εμφανή τα σημάδια τους στη ζωή μου..
''Τον Covid 19 λοιπόν τον βίωσα και από την καλή και από την ανάποδη! Με πολύ φως και πολύ σκοτάδι. ''
Φως για όλες εκείνες τις στιγμές που είχα την τύχη και την ευκαιρία να περάσω ποιοτικό χρόνο με τον άνθρωπό μου, που με ανάγκασε (ευτυχώς τελικά) η καραντίνα, ν’ αναθεωρήσω τις προτεραιότητές μου, ν’ ακούσω το σώμα μου και τις ανάγκες του, να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ, να διαλογιστώ, ν’ απολαύσω μια βόλτα, να μην κοιτάω το ρολόι μου, ν’ αφήνω το κινητό κλειστό χωρίς άγχος και ενοχές, να βρω χρόνο για μένα και να συνειδητοποιήσω πόσα πράγματα έκανα λάθος.
Σκοτάδι για όλες εκείνες τις στιγμές που το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια, που ξαφνικά έχεις χρόνο να σκεφτείς και αυτό σε τρομάζει. Σε φέρνει αντιμέτωπο με όλες σου τις ανησυχίες, ενεργοποιεί τους φόβους σου, τα συναισθήματα μεγεθύνονται και η μοναξιά εμφανίζεται. Άντε τώρα εσύ όλα αυτά να τα τακτοποιήσεις, ενώ παράλληλα μπορεί να έχεις και άλλα θέματα. Δεν μπορώ να διανοηθώ το μέγεθος του κακού που έχει δημιουργήσει σε αρκετές ψυχές όλη αυτή η κατάσταση.. το κακό έχει ήδη γίνει. Φοβάμαι το μετά…
Στην μέχρι τώρα φάση του, ποια η άποψη σου για ελληνικό #ΜeToo;
To #metoo είναι ένα κίνημα που καλώς ήρθε και στη χώρα μας! Όμως δεν ήρθε μόνο του, το έφεραν άνθρωποι, άνθρωποι πονεμένοι, άνθρωποι με ενσυναίσθηση, αλτρουιστές, άνθρωποι που σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους, άνθρωποι αλληλέγγυοι, έτοιμοι να γίνουν οι ίδιοι η αλλαγή που θέλουν να δουν στην κοινωνία και στους άλλους! Σ’ αυτούς χρωστάμε αυτό το πρώτο βήμα, που έκανε η βαθιά συντηρητική Ελληνική κοινωνία μας και τους ευχαριστούμε! Ο σεβασμός και η συμπαράστασή είναι τα λιγότερα που μπορούμε να προσφέρουμε, αν δεν μπορούμε, ας σωπάσουμε. Η σιωπή μόνο σ αυτή την περίπτωση μπορεί, να φανεί χρήσιμη. Σε όλες τις άλλες στιγμές οφείλουμε, να μιλάμε!
Σίγουρα θα υπάρξουν και άλλες φωνές.. “ψιλή βροχή” θα τις χαρακτήριζα – όπως λέμε και στο θέατρο όταν κάποιος από τα μέλη του θιάσου δεν ενδιαφέρεται για το νόημα και τη κεντρική ιστορία, αλλά προσπαθεί να κάνει ό, τι μπορεί, για να κοιτάξει ο θεατής εκείνον! Σίγουρα θα υπάρξουν κι αυτές λοιπόν οι φωνές, που θα κοιτάξουν ν’ αποπροσανατολίσουν, να εκμεταλλευτούν και να επωφεληθούν από αυτό το κίνημα, όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση, όμως δεν είναι τώρα η ώρα να μιλήσουμε γι’ αυτές... Σεβασμός λοιπόν, συμπαράσταση και αλληλεγγύη στα θύματα. Είμαστε όλοι μαζί, όχι μόνο διαδικτυακά αλλά και διά ζώσης όπου και με όποιο τρόπο χρειαστεί.
Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; Η φράση που σε παρακινεί, αν θες, που σε εμπνέει. Κάτι φωτεινό για την νέα χρονιά.
Έχω ένα αγαπημένο τρίπτυχο που αναφέρω συχνά – πυκνά: Να προτιμάμε τ’ αδοκίμαστο, ν’ απογεύγουμε τα κλισέ και να μένουμε πάντα παιδιά. Όμως θα επιλέξω κλείνοντας μια φράση, που θεωρώ εξαιρετικά επίκαιρη σε μια κοινωνία ωχαδερφισμού σαν την δική μας πολλές φορές και σ’ έναν πολιτικό κόσμο που διαρκώς αρνείται και φοβάται την ευθύνη. Μια μικρή υπενθύμιση… και μια ευχή αυτή η φράση του μεγάλου μας Νίκου Καζαντζάκη να βρει σύντομα αντίκρισμα... “Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω..”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου