Βλαντ Βασάρα Ντρακούλ(α)... Το ατσάλινο χέρι της ΟρθοδοξίαςΚόμης Δράκουλας... Ο γιος του Δράκου... Ο Παλουκωτής Βλαντ...Η Πληγή των Βαλκανίων για τους Οθωμανούς... Η Κατάρα του Μωάμεθ του Πορθητή... Ο γαλαζοαίματος που γνώριζε Βλαχικά, Ουγγρικά, Τούρκικα, Γερμανικά, Σλάβικα, Αλβανικά και... Αγγλικά. Η τακτική της ''καμένης Γης'', τα ανταρτικά, ο ''μακιαβελισμος, το Μυστικό Τάγμα των Δράκων και όλα τα μυστήρια της ζωής και του... θανάτου του ρουμανόβλαχου Πρίγκιπα.
Το όνομά του έγινε συνώνυμο της φρίκης. Σε κάθε άκουσμά του, η ανατριχίλα είναι φυσικό επακόλουθο. Τον ξέρουμε σαν Δράκουλα. Για τους Τούρκους είναι εφιάλτης. Το κείμενο μας σας ταξιδεύει στα Καρπάθια και στη ζωή του Βλαντ Τσέπες, του ανθρώπου που παλούκωνε Τούρκους... Τα κατορθώματά του έχουν φτάσει στην σφαίρα της φαντασίας. Ο μύθος και η αλήθεια για τον Βλαντ Τσέπες χωρίζονται από μια λεπτή γραμμή. Ο Δράκουλας των Καρπαθίων, δεν ήταν παρά ένας αιμοσταγής ρουμανόβλαχος Ορθόδοξος πρίγκιπας ο οποίος υπερασπιζόταν το λαό τους απέναντι στους Τούρκους.
Μύθος πραγματικότητα και... μυθική πραγματικότητα
Ο Βλαντ Γ΄ ήταν βοεβόδας (ή πρίγκιπας) της Βλαχίας τρεις φορές μεταξύ του 1448 και του θανάτου του. Ο μύθος που τον ακολουθεί αιώνες τωρα, ειναι αυτος του ότι για να διατηρηθεί νέος, επινε το αίμα παρθένων κοριτσιών. Στην πορεια των ετών δημιούργησαν το μυστήριο του κομη Δράκουλα. Ήταν ο δεύτερος γιος του Βλαντ Ντράκουλ, που έγινε ηγεμόνας της Βλαχίας το 1436. Ο Βλαντ και ο μικρότερος αδελφός του, Ράντου, κρατήθηκαν ως όμηροι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από το 1442 για να εξασφαλίσουν τη νομιμοφροσύνη προς αυτή του πατέρα τους. Ο πατέρας και ο μεγαλύτερος αδελφός του Βλαντ, Μιρτσέα, δολοφονήθηκαν όταν ο Ιωάννης Ουνυάδης, Αντιβασιλέας-Κυβερνήτης της Ουγγαρίας, εισέβαλε στη Βλαχία το 1447. Ο Ουνυάδης εγκατέστησε το δεύτερο ξάδερφο του Βλάντ, Βλάντισλαβ Β΄, ως νέο βοεβόδα.
Ο Ουνυάδης ξεκίνησε μια στρατιωτική εκστρατεία εναντίον των Οθωμανών το φθινόπωρο του 1448 και τον συνόδεψε ο Βλάντισλαβ. Ο Βλάντ εισέβαλεε στη Βλαχία με Οθωμανική υποστήριξη τον Οκτώβριο, αλλά ο Βλάντισλαβ επέστρεψε και ο Βλαντ προσπάθησε να καταφύγει στην Οθωμανική Αυτοκρατορία πριν από το τέλος του έτους. Ο Βλαντ πήγε στη Μολδαβία το 1449 ή το 1450 και αργότερα στην Ουγγαρία. Εισέβαλε στη Βλαχία με υποστήριξη της Ουγγαρίας το 1456. Ο Βλάντισλαβ σκοτώθηκε πολεμώντας εναντίον του και ο Βλαντ ξεκίνησε μια εκκαθάριση μεταξύ των Βλάχων βογιάρων για να ενισχύσει τη θέση του. Ήρθε σε σύγκρουση με τους Σάξονες της Τρανσυλβανίας, που υποστήριζαν τους αντιπάλους του Νταν και Bασάραβα Λαϊότα (που ήταν αδελφοί του Βλάντισλαβ) και τον εξώγαμο ετεροθαλή αδελφό του, Βλαντ το Μοναχό. Ο Βλαντ λεηλάτησε τα χωριά των Σαξόνων, παίρνοντας τους αιχμαλώτους στη Βλαχία, όπου τους παλούκωνε (εξ ου και το προσωνύμιό του). Η ειρήνη αποκαταστάθηκε το 1460. Και αυτά είναι απλά η αρχή... Αφού ο Σουλτάνος Μωάμεθ ο Β', ζήτησε από τον Βλαντ να τον προσκυνήσει ο ίδιος, ο Τσέπες αντέδρασε. Παλούκωσε τους δυο απεσταλμένους των Οθωμάνων και από τη στιγμή εκείνη ο μύθος άρχισε να «χτίζεται». Σύμφωνα με τον μύθο, όταν είχε συνάντηση με τους δυο απεσταλμένους των Οθωμανών, οι διπλωμάτες αρνήθηκαν να βγάλουν τα καπέλα τους , αναφέροντας ότι είναι θρησκευτικό έθιμο . Επαινώντας τους για θρησκευτική ευλάβεια τους , ο Βλαντ τους βεβαίωσε ότι τα καπέλα τους θα παραμείνει για πάντα στο κεφάλι τους και τελικά τους παλούκωσε αφήνοντας τα καπέλα καρφωμένα στα κρανία τους.
Ο Μωάμεθ ξεκίνησε μια εκστρατεία εναντίον της Βλαχίας για να αντικαταστήσει το Βλαντ με το μικρότερο αδελφό του, Ράντου. Ο Βλαντ, προσπάθησε να συλλάβει το σουλτάνο στο Τιργκόβιστε τη νύχτα 16-17 Ιουνίου 1462. Ο σουλτάνος και ο κύριος Οθωμανικός στρατός εγκατέλειψαν την Βλαχία, αλλά όλο και περισσότεροι Βλάχοι λιποτακτούσαν προς στον Ράντου. Η πρακτική του να παλουκώνει τους εχθρούς του κυκλοφορούσε πια στα πέρατα της Ευρώπης, καθώς ο Γουτεμβέργιος είχε ανακαλύψει εντωμεταξύ την τυπογραφία και οι προφορικές μαρτυρίες έβρισκαν πια τον δρόμο τους για μπροσούρες και φυλλάδια. Η δεκαετία 1460-1470 θα τον καθιέρωνε ως Βλαντ τον Παλουκωτή. Αν όμως μιλάμε για τον Βλαντ, τότε μπορεί το παλούκωμα να ήταν η αγαπημένη του τακτική, ωστόσο είχε μια ποικιλία στο πως σκότωνε κάθε εχθρό του. Απολάμβανε να αποκεφαλίζει, να βράζει ζωντανούς, να καίει στην πυρά, να γδέρνει τις σάρκες των αιχμαλώτων και να ακρωτηριάζει τους εχθρούς του. Τα κατορθώματά του τον είχαν μετατρέψει στις συνειδήσεις Ευρωπαίων, Ρώσων και Οθωμανών σε πραγματικό τέρας. Αναμφίβολα η πιο ενδιαφέρουσα και φρικιαστική ιστορία του Βλαντ ήταν το δάσος με τους παλουκωμένους εχθρούς του. Το 1462, ο Μωάμεθ Β’ συγκέντρωσε μια στρατιά πάνω από 150.000 άντρες, δεύτερη σε μέγεθος μόνο μετά τον στρατό που κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη, όπως μας καταμαρτυρεί ο Έλληνας ιστορικός της εποχής, Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, και εισέβαλε στη Βλαχία.
Ο σουλτάνος έφτασε ως την πρωτεύουσα της Βλαχίας, το Τιργκόβιστε, το οποίο όμως ήταν έρημο. Το μόνο που βρήκε ήταν τα αποσυντεθειμένα σώματα των στρατιωτών του, τους οποίους είχε συλλάβει ο Βλαντ. Ήταν παλουκωμένα κατά μήκος της κεντρικής οδού, «στολίζοντάς» την με αυτό τον φρικιαστικό τρόπο. Ο αριθμός των θυμάτων ήταν πάνω από 15.000. «Υπήρχαν μεγάλοι πάσσαλοι στους οποίους, όπως ειπώθηκε, περίπου είκοσι χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά είχαν σουβλιστεί, φοβερό θέαμα για τους Τούρκους και τον ίδιο το σουλτάνο … Οι υπόλοιποι Τούρκοι έμειναν εμβρόντητοι όταν είδαν το πλήθος των ανθρώπων στους πασσάλους. Υπήρχαν βρέφη τελείως προσκολλημένα στις μητέρες τους στους πασσάλους και πουλιά είχαν κάνει τις φωλιές τους στα σπλάχνα τους», ανέφερε στα γραπτά του ο Χαλκοκονδύλης με γλαφυρό τρόπο. Ο μύθος θέλει επίσης τον Βλαντ, να οργανώνει μια καταδρομική επίθεση στο στρατόπεδο των Τούρκων με ένα τέχνασμα που προκαλεί ανατριχίλα. Ο Δράκουλας έντυσε τους δικούς του στρατιώτες με οθωμανικές στολές, τι οποίες προφανώς είχε κλέψει από τους αιχμαλώτους του. Αποστολή του τάγματος αυτοκτονίας, μόνο μια: Η δολοφονία του σουλτάνου. Οι στρατιώτες του Βλαντ δεν τα κατάφεραν, ωστόσο προκάλεσαν τέτοιο τρόμο στους Οθωμανούς, που σκότωναν ο ένας τον άλλον, μη μπορώντας να καταλάβουν ποιος είναι ποιος! Μη μπορώντας να κρατήσει για καιρό τους Οθωμανούς μακριά από την Μολδοβλαχία, ο Βλαντ στράφηκε σε βοήθεια προς τον Ματθαίο Κορβίνο, βασιλιά της Ουγγαρίας. Όμως ο Κορβίνος δεν ήθελε να συνεχιστεί η διαμάχη με τους Τούρκους και έτσι φυλάκισε τον Βλαντ.
Με διαταγή του βασιλιά, ο Τσέχος μισθοφόρος διοικητής του, Γιαν Τζίσκρα του Μπράντι, συνέλαβε το Βλαντ κοντά στο Ρουτσίρ στη Βλαχία. Για να δώσει μια εξήγηση για τη φυλάκιση του Βλαντ στον Πάπα Πίο Β΄ και στους Βενετούς (που είχαν στείλει χρήματα για να χρηματοδοτήσουν μια εκστρατεία εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), ο Κορβίνος παρουσίασε τρεις επιστολές που φέρεται να έγραψε ο Βλαντ στις 7 Νοεμβρίου 1462 στο Μωάμεθ Β΄, το Μαχμούτ Πασά και το Στέφανο της Μολδαβίας. Σύμφωνα με τις επιστολές, ο Βλαντ πρότεινε να ενώσει τις δυνάμεις του με το στρατό του σουλτάνου ενάντια στην Ουγγαρία αν ο σουλτάνος τον αποκαθιστούσε στο θρόνο του. Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι τα έγγραφα ήταν χαλκευμένα για να δικαιολογήσουν τη φυλάκιση του Βλαντ. Ο θρυλικός Δράκουλας πέρασε τα επόμενα 13 χρόνια της ζωής του φυλακισμένος ανάμεσα σε Ουγγαρία και Σερβία. Όμως το 1975 πέθανε ο αδερφός του Βλαντ, Ράντου και έτσι επέστρεψε ξανά το 1475 στην ηγεμονία. Αναγνωρισμένο και από τον Κορβίνο, ο Βλαντ ξεκίνησε την 3η ηγεμονία του, ωστόσο γνώριζε και εκείνος πως το τέλος του ήταν πιο κοντά από ποτέ... Στις 10 Ιανουαρίου 1477, ο Στέφανος Γ΄ της Μολδαβίας ανέφερε ότι η ακολουθία Μολδαβών του Βλαντ είχε επίσης σφαγιαστεί. Το ποιος δολοφόνησε δεν έγινε ποτέ γνωστό. Ο θρύλος αναφέρει πως έπεσε σε ενέδρα προύχοντα της Βλαχίας, ο οποίος προφανώς ενεργούσε για λογαριασμό των Τούρκων. Το πτώμα του παραδόθηκε στους Τούρκους, οι οποίοι το τεμάχισαν και έστειλαν το κεφάλι στον σουλτάνο, όπως επιβεβαίωσαν ευρωπαίοι διπλωμάτες της Υψηλής Πύλης. Το κεφάλι του Βλαντ του Παλουκωτή έκανε τον γύρο της Κωνσταντινούπολης και παλουκώθηκε τελικά στην κεντρική πύλη.
Ο τόπος της ταφής του είναι μάλλον... άγνωστος. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση (που καταγράφηκε για πρώτη φορά στα τέλη του 19ου αιώνα), ο Βλαντ ετάφη στη Μονή Σναγκόβ. Σε ένα μικρό νησάκι... γιατί άραγε; Το τρεχούμενο νερο εμποδίζει τα βαμπίρ να επιστρέψουν, λένε. Οι ανασκαφές που πραγματοποίησε ο Ντίνου Β. Ροζέτι το 1933 έδειξαν ότι δεν υπήρχε τάφος κάτω από την υποτιθέμενη «ανεπίγραφη επιτύμβια στήλη» του Βλαντ στην εκκλησία της μονής. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι απέγινε η σωρός... Στην λαογραφία της Ρουμανίας (όπως και σε όλων των Βαλκανικών χωρών) υπήρχε πάντα διαδεδομένη η ύπαρξη των βαμπίρ, των πλασμάτων που έμεναν ζωντανά πίνοντας αίμα ανθρώπων. Ένας από τους χιλιάδες (!) μύθους που ακολουθούν τον Βλαντ, ήταν πως έπινε το αίμα των εχθρών του για να διατηρεί τη δύναμή του. Μύθος ο οποίος φυσικά ήταν και η αφορμή να στηριχθεί η ιστορία του Δράκουλα που ξέρουμε εμείς μέχρι σήμερα και φυσικά βλέπουμε πλέον στις ταινίες του Χόλυγουντ. Το κεφάλι του κατέληξε ως κρανίο σε κάποιο πολεμικο μουσείο στην Πόλη ή... κρυμμένο αιώνια στην ρουμανική χριστιανική ορθόδοξη Μονή του Αγιού Ορος. Δεν γνωρίζουμε... Και μάλλον κανεις δεν γνωρίζει!
Το Μυστικό Τάγμα των Δράκων
Στα μέσα του 15ου αιώνα ολόκληρα σχεδόν τα Βαλκάνια είχαν πέσει στα χέρια μιας ανερχόμενης και τρομερής δύναμης από την Ανατολή: τους Οθωμανούς Τούρκους. Το 1453 η Κωνσταντινούπολη, η πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας -σκιά πλέον του παλιού ένδοξου εαυτού της- πέφτει κι αυτή στα χέρια των Τούρκων και γίνεται η νέα πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που με την πρωτόγνωρη στρατιωτική της δύναμη, βασισμένη κυρίως στους Γενίτσαρους και στο πυροβολικό, θα απειλήσει σύντομα και την καρδιά της Ευρώπης. Οι Οθωμανοί σάρωσαν την παραπαίουσα Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ισοπέδωσαν το ένα μετά το άλλο τα Φραγκικά κρατίδια, που είχαν εγκαθιδρυθεί μετά την Δ' Σταυροφορία του 1204, και υπέταξαν τα άλλοτε ισχυρά βασίλεια της Βουλγαρίας και της Σερβίας. Μόνον κάποιοι Σέρβοι πρίγκιπες συνέχισαν να αντιστέκονται, με τη βοήθεια της Ουγγαρίας, αλλά όχι για πολύ ακόμη. Σύντομα οι Οθωμανοί κατέκτησαν όλες τις περιοχές νοτίως του Δούναβη, αλλά και τη Βοσνία (1463), και άρχισαν να στρέφουν τα λαίμαργα μάτια τους βόρεια προς τη Μολδοβλαχία και βορειοδυτικά προς την Ουγγαρία, που ήταν τότε και η ισχυρότερη δύναμη της Κεντρικής Ευρώπης. Η Ευρώπη βρίσκονταν και πάλι υπό την απειλή ενός επιθετικού Ισλάμ, το οποίο είχε αυτή τη φορά το πρόσωπο των Οθωμανών Τούρκων που είχαν αποκτήσει τη φήμη του αήττητου.
«Τουρκοφάγοι»: Εκείνοι που σταμάτησαν την επέλαση των Οθωμανών στην Ευρώπη. Η φήμη αυτή επρόκειτο ωστόσο να πληγεί σοβαρά χάρη στις απρόσμενες στρατιωτικές επιτυχίες και νίκες δύο ατρόμητων Βαλκάνιων ηγεμόνων, που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποκαλεστούν και «Τουρκοφάγοι», καθώς και οι δυο τους, στηριζόμενοι κυρίως στις δικές τους δυνάμεις. κατάφεραν να αποκρούσουν μια σειρά από οθωμανικές επιθέσεις, να κατατροπώσουν οθωμανικά εκστρατευτικά σώματα και να αποδείξουν στη Χριστιανοσύνη της Ευρώπης πως οι νεοφώτιστοι στο Ισλάμ Τούρκοι μπορούσαν να νικηθούν.
Ο ένας ήταν ο αλβανικής καταγωγής αριστοκράτης Γεώργιος Καστριώτης (Gjergj Kastrioti) ή Σκεντέρμπεης (1405-1468), που έδρασε στην Αλβανία και όσο ζούσε συνέτριψε αρκετές οθωμανικές στρατιές και ως το θάνατο του κυμάτιζε στο κάστρο του στην Κρόια της βόρειας Αλβανίας ο σταυρός και η σημαία του δικέφαλου αετού. Ο άλλος ήταν ο περιβόητος ηγεμόνας (Βοεβόδας) της Βλαχίας Βλαντ Γ' Dracula ή Βλαντ Τέπες (1428/31-1477), γιος του ηγεμόνα Βλάντ Β' Dracul, που με την άτεγκτη αντίσταση και την ανελέητη και αιμοβόρα τακτική του, με τα “δάση από παλουκωμένους” να υποδέχονται το τουρκικό εκστρατευτικό σώμα στη Βλαχία, κατάφερε να κάμψει το ηθικό των “ατρόμητων” Τούρκων και να τους τρέψει σε φυγή νοτίως του Δούναβη. Και οι δυό τους είχαν τη δυσάρεστη εμπειρία να περάσουν ένα διάστημα της ζωής τους ως όμηροι στην Οθωμανική Πύλη, να εκπαιδευτούν ως Οθωμανοί και να προσφέρουν αρχικά τις υπηρεσίες τους στο Σουλτάνο. Ο Καστριώτης μάλιστα, που υπηρέτησε επί είκοσι χρόνια τον Σουλτάνο (1423-1443), αναγκάστηκε να εξισλαμιστεί και να πάρει το όνομα Σκεντέρμπεης (εκ του Ισκεντέρ που σημαίνει Αλέξανδρος), προτού αποφασίσει να εγκαταλείψει τους Οθωμανούς, να ξαναεπιστρέψει στο Χριστιανισμό και με 300 Αλβανούς πολεμιστές, που υπηρετούσαν κι αυτοί στον οθωμανικό στρατό, να γυρίσει στη βόρεια Αλβανία και στο κάστρο της Κρόιας, που έγινε και το προπύργιο του, ξεκινώντας έναν αποφασιστικό αντιτουρκικό αγώνα υπέρ της ανεξαρτησίας της Αλβανίας και της Χριστιανοσύνης.
Ο Βλαντ Γ', αν και απέφυγε να εξισλαμιστεί όσο ήταν όμηρος των Οθωμανών (σε αντίθεση με τον αδελφό του Ραντού του Ωραίου), είχε αρχικά προγραμματιστεί να γίνει ηγεμόνας-μαριονέτα του Σουλτάνου στη Βλαχία, αλλά όταν επέστρεψε στα πατρώα εδάφη στράφηκε κι εκείνος με μένος κατά του Σουλτάνου, προβάλλοντας τον εαυτό του ως υπερασπιστή της ανεξαρτησίας της Βλαχίας και της Χριστιανοσύνης. Και οι δύο “Τουρκοφάγοι” Βαλκάνιοι ηγεμόνες, που έδρασαν την ίδια περίοδο, με τις νίκες τους ανέκοψαν και καθυστέρησαν την ακατανίκητη ως τότε προέλαση των Οθωμανών, δίνοντας έτσι τον απαραίτητο χρόνο στη κατακερματισμένη Χριστιανική Ευρώπη να οργανώσει καλύτερα την άμυνά της, διότι δίχως αυτούς οι Οθωμανοί θα έφταναν στα τείχη της Βιέννης έναν αιώνα νωρίτερα. Σημαντική “λεπτομέρεια”: Και οι δυό τους ήταν μυημένοι στο μυστικό “Τάγμα του Δράκου” (Ordo Draconum), η φήμη του οποίου έχει ξεπεράσει την αχλή του χρόνου και φτάνει ως τις μέρες μας. Ο ατρόμητος Καστριώτης έλαβε τον τίτλο του μέλους του Τάγματος του Δράκου από τον βασιλέα Αλφόνσο Ε' της Αραγονίας, ενώ ο ανελέητος Βλαντ Γ' Dracula (γιος του Dracul) τον κληρονόμησε από τον πατέρα του Βλαντ Β΄ Dracul (δηλαδή μέλος του Τάγματος του Δράκου).
Το Τάγμα του Δράκου και ο Βλαντ Γ' Δράκουλας. Στην εποχή μας σχεδόν όλοι έχουν ακούσει το όνομα Dracula (Δράκουλας), το οποίο ταυτίζουν με τον θρυλικό κόμη-βρικόλακα της Τρανσυλβανίας του μυθιστορήματος του Μπραμ Στόκερ, ο χαρακτήρας του οποίου μεταφέρθηκε ουκ ολίγες φορές σε πάμπολλες κινηματογραφικές ταινίες. Το μυθιστόρημα του Στόκερ εκτυλίσσεται στην Τρανσυλβανία, μια χώρα που για τους Άγγλους αλλά και για τους περισσότερους Δυτικοευρωπαίους ήταν «μεταξύ Ευρώπης και Ανατολής», πολιτισμένη και βάρβαρη ταυτόχρονα, μυστηριώδης και απόμακρη, αποπνέοντας μια απόκοσμη αίσθηση μυστικιστικού ενδιαφέροντος. Η χώρα «πέρα από τα δάση» (terra ulstrasilvana στα λατινικά, απ' όπου και προήλθε το όνομα Τρανσυλβανία), όπως συνήθιζαν να τη χαρακτηρίζουν, θα αποτελούσε το ιδανικό μέρος για να δράσει ένας βρικόλακας, με τη μορφή ενός εκφυλισμένου μεσαιωνικού αριστοκράτη που ζούσε μεταξύ φωτός και σκότους, ο οποίος και θα στοίχειωνε το σύγχρονο ανθρώπινο φαντασιακό ως Κόμης Δράκουλας. Αυτό που δε γνωρίζουν όμως οι περισσότεροι είναι πως η λέξη Dracula προέρχεται από τη λατινική ρίζα της λέξης Δράκος και αποτελούσε τιμητικό τίτλο του πρίγκιπα της Τρανσυλβανίας και της Βλαχίας Βλαντ Γ' (Vlad III) Τσέπες του «ανασκολοπιστή» ή πασσσαλωτή/Παλουκωτή. Ο Βλαντ Γ' είχε λάβει το παρώνυμο Draculea, που σημαίνει γιος του Dracul, κάτι δηλαδή σαν «γιος του Δράκου». Ο πατέρας του Βλαντ Γ' ήταν ο Βλάντ Β' (Vlad II), που είχε το παρώνυμο Dracul, που σημαίνει στα Ρουμανικά Δράκος, καθώς είχε χριστεί από τον βασιλιά Σιγισμούνδο της Ουγγαρίας, ιππότης του μυστικού Τάγματος του Δράκου (Ordo Draconum). Αυτό το θρυλικό τάγμα, που ονομάζονταν στα Λατινικά και Societas Draconistarum (κυριολεκτικά «Κοινότητα των Δράκων»), ιδρύθηκε το 1408 από τον αυτοκράτορα Σιγισμούνδο με κύρια αποστολή του να προστατεύει τα σύνορα της χριστιανικής Ευρώπης από τους αλλόπιστους Οθωμανούς εισβολείς.
Ο Ούγγρος βασιλιάς Σιγισμούνδος ως «προστάτης της Χριστιανοσύνης». Συγκεκριμένα ο Σιγισμούνδος, ο οποίος ήταν βασιλιάς της Ουγγαρίας (1387-1437) την εποχή εκείνη και αργότερα έγινε και Αυτοκράτορας (1433-1437), είχε αναλάβει την «ιερή αποστολή» να προστατεύει κυρίως τα σύνορα της λεγόμενης Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (του γερμανικού έθνους) στο θρόνο της οποίας βρισκόταν και δευτερευόντως ολόκληρη την ευρωπαϊκή Χριστιανοσύνη. Φαίνεται πως πήρε αυτή την απόφαση μετά την καταστροφική ήττα που υπέστησαν οι δυτικοί Σταυροφόροι από τους Οθωμανούς στη Μάχη της Νικόπολης (1396) στις νότιες όχθες του Δούναβη. Εκεί, μέσα σε λίγες ώρες σκοτώθηκαν 12.000 Σταυροφόροι μαζί με τους αρχηγούς τους, ενώ ο Ούγγρος βασιλιάς Σιγισμούνδος μόλις που κατάφερε να ξεφύγει. Η ήττα αυτή τον σημάδεψε και έκτοτε στοχοποίησε τους Οθωμανούς ως τον υπ' αριθμόν ένα κίνδυνο για την Ουγγαρία αλλά και τη Χριστιανοσύνη. Για το σκοπό αυτό εκστράτευσε πολλάκις κατά των Οθωμανών, ελπίζοντας όχι μόνο να τους αναχαιτίσει στα Βαλκάνια αλλά και να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη της Ανατολικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας. Έτσι μύησε στο Τάγμα του Δράκου σημαντικούς Βαλκάνιους και Ευρωπαίους βασιλείς, ηγεμόνες και πολέμαρχους, ώστε να τους υποχρεώσει να συστρατευτούν στον αγώνα του.
Η ίδρυση και η οργάνωση του Τάγματος του Δράκου. Το Τάγμα του Δράκου ιδρύθηκε στα πρότυπα των Σταυροφόρων, επηρεασμένο κι από το Ναϊτικο μυστικιστικό πνεύμα του μοναχού-ιππότη, απαιτώντας από τους μυημένους σε αυτό να υπερασπιστούν το Σταυρό και να πολεμήσουν τους εχθρούς του Χριστιανισμού, και ιδιαίτερα τους Οθωμανούς μουσουλμάνους. Τα αρχικά μέλη του Τάγματος του Δράκου ήταν 21, όπως καταγράφηκαν το 1408 στο ιδρυτικό Καταστατικό, στα οποία περιλαμβάνονταν αυτοκράτορες, βασιλείς, πρίγκιπες, ηγεμόνες, ευγενείς και στρατηλάτες. Όλοι τους ήταν ορκισμένοι με «ιερό όρκο» να υπερασπίζονται τις αρχές και τους σκοπούς του Τάγματος, καθώς και τα συμφέροντα του Ούγγρου βασιλέα Σιγισμούνδου και μετέπειτα Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους τα μέλη του Τάγματος θα μπορούσαν να απολαμβάνουν βασιλική προστασία, τιμητικές διακρίσεις και υψηλά αξιώματα. Όταν αυξήθηκαν τα μέλη το Τάγμα του Δράκου έφτασε να έχει δύο ιεραρχικές βαθμίδες.
Στην πρώτη βαθμίδα υπήρχε μια ανώτερη τάξη, η οποία μεταξύ του 1408 και του 1418 φορούσε τόσο το δράκο όσο και το σταυρό ως έμβλημα του Τάγματος και μια πιο περίτεχνη εκδοχή αργότερα. Στη δεύτερη βαθμίδα όπου συνωστίζονταν ένας σχετικά μεγάλος αριθμός μελών είχε ως σύμβολό της μόνο τον Δράκο. Μετά το θάνατο του Σιγισμούνδου το 1437 το Τάγμα απώλεσε την ανώτερη βαθμίδα του. Ωστόσο, το περίφημο έμβλημα του Τάγματος, ο δράκος, διατηρήθηκε στο οικόσημο πολλών ουγγρικών και άλλων αριστοκρατικών οικογενειών.
Societas Draconistarum και Τάγμα του Αγίου Γεωργίου. Το Καταστατικό του τάγματος ήταν γραμμένο στα Λατινικά και γι' αυτό ονομάζονταν Societas (Κοινότητα), ενώ τα μέλη του έφεραν τον τίτλο signum draconis. Στα αρχεία ωστόσο εκείνης της εποχή το Τάγμα του Δράκου αναφέρεται με μια ποικιλία παρόμοιων, αν και ανεπίσημων ονομάτων, όπως «Gesellschaft mit dem Drachen», «Divisa seu Societas Draconica», «Societas Draconica seu Draconistarum» και «Fraternitas Draconum» (Αδελφότητα του Δράκου). Σύνθημα του Τάγματος ήταν η λατινική φράση «Quam Misericors est Deus, Pius et Justus».
Το σύμβολο του Ordo Draconum ήταν ένας δράκος κρεμασμένος από έναν κόκκινο σταυρό, ακόμη και ο ουροβόρος δράκος (ή όφις). Ο δράκος συμβόλιζε τους επελαύνοντες Οθωμανούς και ο σταυρός την απειλούμενη Χριστιανοσύνη. Το Τάγμα του Δράκου ήταν κατά κάποιο τρόπο διαμορφωμένο σύμφωνα με την παλαιότερη ουγγρική μοναρχική τάξη από το Τάγμα του Αγίου Γεωργίου, που ιδρύθηκε το 1318 από τον βασιλιά Κάρολο Ρόμπερ της Ανζού. Με διάταγμα τότε το τάγμα υιοθέτησε τον Άγιο Γεώργιο ως προστάτη του, η θρυλική μορφή του οποίου χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο για τη στρατιωτική και θρησκευτική ηθική του τάξη. Ο σκοπός της Τάγματος ήταν να καταπολεμήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, να υπερασπιστεί την ουγγρική μοναρχία από ξένους και εγχώριους εχθρούς και την Καθολική Εκκλησία από αιρετικούς (κυρίως Βογόμιλους και άλλους νεομανιχαίους και νεογνωστικούς) και παγανιστές. Περιλάμβανε επίσης στα μέλη του και μη καθολικούς Χριστιανούς, όπως ο ορθόδοξος Σέρβος ηγεμόνας Στέφανος Λαζαρέβιτς καθώς και ηγεμόνες της Βλαχίας.
Ο Δράκος Βλαντ ζει ακόμη...
Πιθανότατα το Τάγμα αυτό να εμπνεύστηκε την ονομασία του από τον Δρακοκτόνο Άγιο Γεώργιο. Ο άγιος αυτός απεικονίζεται σε πολλές αγιογραφίες να κατατροπώνει το ερπετό –ή, αν θέλετε, τον ερπετώδη φλοιό του ανθρώπινου εγκεφάλου όπου κατοικοεδρεύουν τα ένστικτα, τα πάθη, τα μίση και γενικώς όλα τα κατώτερα συναισθήματα– δηλαδή τον Διάβολο. Άλλωστε στα ρουμανικά η λέξη Dracul σημαίνει και τον Διάβολο... Κάποτε, ο Βλάχος ηγεμόνας απείλησε τους κατοίκους μιας πόλης κοντά στο Βουκουρεστι, ότι θα τους έβραζε ομαδικά, αν δεν του παρέδιδαν ένα συμπολίτη τους, που είχε διαπράξει μια κλοπή. Σύμφωνα με την παράδοση, υπό τον φόβο των φρικτών αυτών τιμωριών οι άνθρωποι είχαν γίνει τόσο «ενάρετοι», ώστε κανείς δεν τολμούσε να κλέψει ένα χρυσό κύπελλο, που είχε αφήσει επιδεικτικά ο Βλαντ δίπλα σε ένα πηγάδι, σε κάποιο ερημικό μέρος. Όποιος διαβάτης διψούσε, έπινε νερό με αυτό το κύπελλο και μετά το άφηνε στη θέση του... Η μικρή πόλη υπάρχει ακόμη, το πηγάδι επίσης, μα και το χρυσο δισκοπότηρο, έστω με αλυσίδα πλεον τυλιγμένο... αλλά είναι εκεί! Μήπως και περάσει κάποιο χειμωνιάτικο, παγωμένο απόβραδο ο πολύγλωσσος και σκληροτράχηλος Βλαντ να ελέγξει την περιοχή και... διψασει... ποιος ξέρει!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου