του Βύρωνα Κρετσόβαλη*
Άλλωστε, ο θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας είναι η φράση του Δημοσθένη «Τίς ἀγορεύειν βούλεται;», πράγματι αυτή είναι η ουσία, να μπορεί να πάρει ο καθένας το λόγο και να εκφραστεί με παρρησία, μόνο έτσι ασκείται σωστά το πολίτευμα. Ωστόσο, με το παρόν άρθρο δεν διεκδικώ τον ρόλο της αυθεντίας ούτε συντάσσω ένα «δριμύ κατηγορώ» κατά πάντων. Απλούστερα, όμως, επιθυμώ να αποτυπώσω τις ενδόμυχες έγνοιες και την γενικότερη ανησυχία που διακατέχει έναν νέο άνθρωπο στην Ελλάδα του 2017.
Δυστυχώς, ζούμε σε μία από τις πιο σκοτεινές εποχές της ελληνικής ιστορίας, τον «Μεσαίωνα της σύγχρονης Ελλάδας», ας μου επιτραπεί η έκφραση. Η φράση αυτή δεν είναι καθ’ υπερβολή, αν αναλογιστεί κανείς την γενικότερη κατάπτωση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία και το κράτος. Με κυρίαρχο αίτιο την οικονομική κρίση σαν χάρτινος πύργος γκρεμίστηκε όλο το ουτοπικό οικοδόμημα της περιβόητης Μεταπολίτευσης. Η οικονομική κατάρρευση, ακριβώς, ανέσυρε στην επιφάνεια την ηθική κατάρρευση και τη κρίση αξιών της ελληνικής κοινωνίας.
Όλα αυτά ήταν κεκαλυμμένα εδώ και 40 χρόνια από το «ροζ συννεφάκι» της Μεταπολίτευσης. Η εποχή -αναπάντεχα και βίαια για όλους- άλλαξε, με αποτέλεσμα να πέσει ο μανδύας και να βρεθούμε γυμνοί μπροστά στον γκρεμό.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι τέτοιες περίοδοι γεννούν το μίσος και τον λαϊκισμό, δύο από τις μεγαλύτερες ασθένειες της δημοκρατίας. Πάντως, ο εθνικός διχασμός είναι ορατός, ακόμα περισσότερο στις μέρες μας, καθώς τροφοδοτείται συνεχώς από την μικροκομματική πολιτική της παρούσας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Παρ’ όλα αυτά, ο ρους της ιστορίας του ελληνικού έθνους βρίθει από σκαμπανεβάσματα και προκλήσεις, τα όποια πάντως δεν ξεπεράστηκαν με πολιτικές τέτοιου τύπου.
Εκτός από την παντελή έλλειψη ενότητας και συσπείρωσης της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στη βάναυση οικονομική επιδρομή που δέχεται, παρατηρείται και η έλλειψη οράματος και ελπίδας. Είναι δύο λέξεις με σημασιολογικό εύρος που εκτείνεται πέρα από τον πολίτη και αγγίζουν την ύπαρξη του ίδιου του ανθρώπου.
Δεν είναι, επομένως, παράξενο το φαινόμενο του brain drain και το σύγχρονο gastarbeit. Αυτή η κυβέρνηση δεν υφαρπάζει προκλητικά μόνο τα χρήματα της κοινωνικής βάσης για να εξυπηρετήσει τα ματαιόδοξα σχέδια της, αλλά κυρίως σφετερίζεται τα όνειρα των ανθρώπων στους οποίους θα έπρεπε να στηριχτεί η προσπάθεια ανάκαμψης του κράτους μας.
Εντούτοις, για να είμαι δίκαιος, οι κυβερνητικές πρακτικές εκμετάλλευσης της νεολαίας βασίζονται στην «απολιτίκ» νοοτροπία και στον γενικότερο νιχιλισμό της. Αυτή, ακριβώς, η συμπεριφορά είναι που δημιουργεί πειθήνια όντα και έρμαια της προπαγάνδας, που λειτουργούν σε βάρος της νεολαίας, ώστε να είναι ανίκανη η ίδια υπερασπιστεί ουσιαστικά τα δικαιώματά της. Η νέα γενιά της Ελλάδας, μολονότι είναι πιο μορφωμένη σίγουρα από τις προηγούμενες, έχει μεγάλο έλλειμμα πολιτικής παιδείας. Δηλαδή, δεν έχει αναπτύξει τη κριτική σκέψη για να καταπολεμήσει αποτελεσματικά τον κατακλυσμό πληροφοριών, που συντελείται στην τεχνολογική εποχή του σήμερα. Αυτό το θέμα, όμως, χρήζει περαιτέρω εμβάθυνσης σε άλλο άρθρο. Γιατί η πολιτική παιδεία του κάθε ατόμου ξεχωριστά και το ήθος είναι που υποστηρίζει τις ευνομούμενες πολιτείες.
Όπως παρατήρησε και ο Πλάτωνας, το «γνώθι σαυτόν» και η εσωτερική ανασκόπηση είναι δύσκολο πράγμα και ένδειξη σοφού ανθρώπου. Οπότε, προτού σηκώσουμε ποτέ το δάχτυλο σε κάποιον, ας κάνουμε πρώτα την εσωτερική μας αποτίμηση.
Η ανθρωποφαγία –διαχρονικό άθλημα της ελληνικής κοινωνίας- και ο γενικός ευτελισμός a priori της πολιτικής, δεν είναι αντίδοτο στις πληγές ούτε δίνει λύση σε κάποιο ζήτημα. Αντιθέτως, με αυτή την προσέγγιση τα προβλήματα αυξάνονται, όπως τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας.
Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι η νέοι πρέπει να αντιληφθούν ότι η ψήφος τους έχει μεγάλο βάρος και ότι η επιλογή του εκπροσώπου τους στη Βουλή είναι εξίσου σημαντική με την επιλογή του επαγγέλματός τους, διότι και οι δύο παράγοντες αυτοί είναι καθοριστικοί για τη τροπή του βίου τους. Οι εποχές που οι αποφάσεις λαμβάνονταν ελαφρά τη καρδία έχουν περιέλθει προ πολλού. Εν αντιθέσει, οι κρίσιμες περίοδοι χρειάζονται σοβαρούς και υπεύθυνους.
Σε κάποιο σημείο σταματάει η γόνιμη κριτική και αντιπροτείνονται λύσεις. Ο σύγχρονος νέος, εν κατακλείδι, πρέπει να αποβάλλει, όσο το δυνατό γρηγορότερα, την απορριπτική οπτική των πάντων και να αρχίσει να σκέφτεται εποικοδομητικά. Μόνο έτσι θα έχει τη δυνατότητα να καθορίσει το μέλλον του ουσιαστικά.
*Ο Βύρων Κρετσόβαλης είναι γεννημένος το 1994.
Είναι απόφοιτος του τομέα Κλασικών Σπουδών του Τμήματος Φιλολογίας Α.Π.Θ. και Μεταπτυχιακός φοιτητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας του Τμήματος Φιλολογίας Α.Π.Θ.
Επίσης, είναι Μέλος του Τομέα Επικοινωνίας και Τύπου του ΚΕΑΣΜ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου