Γράφει η Δάφνη Νούση, Πολιτική σχολιάστρια
Αν και τις τελευταίες μέρες έχουμε γίνει μάρτυρες απαράμιλλης τουρκικής επιθετικότητας, μένουμε ξανά άπραγοι θεατές αντί να ανοίξουμε μια γόνιμη συζήτηση για το πως η χώρα μας θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη γείτονα. Διαβάζω διαρκώς περισπούδαστες αναλύσεις πάνω στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, για την αυταρχικότητα του Ερντογάν και την ‘‘αβελτηρία’’ του Ντόναλντ Τράμπ ή την ‘‘βαρύτητα’’ των καταδικαστικών δηλώσεων διαφόρων θεσμών και αξιωματούχων. Δε θέλω να σταθώ στην ουσία ή στην ποιότητα του περιεχομένου των αναλύσεων, όσο στην τραγική απουσία σοβαρών επιχειρημάτων και προτάσεων για την πορεία της αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας υπό το πρίσμα αυτών των εξελίξεων.
Διαπίστωσα με θλίψη πως λίγοι είχαν την ψυχραιμία να ασχοληθούν με τη χώρα μας και να πουν το αυτονόητο, την ανάγκη να αυξήσουμε τις αμυντικές μας δαπάνες και να εξοπλιστούμε γιατί δεν είμαστε καθόλου καλά θωρακισμένοι. Ίσως αυτό συμβαίνει διότι είναι σκληρή η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, δηλαδή ότι σε περίπτωση κρίσης με την Τουρκία είμαστε μόνοι μας. Και είναι φυσιολογικό να περάσουμε μια φάση άρνησης, γιατί τόσα χρόνια είχαμε πιστέψει όμορφα παραμύθια όπως την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας ή την φιλειρηνική της διάθεση. Αξίζει να θυμηθούμε πως το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα σε όλη την ιστορία του ελληνικού κράτους ,έγινε μετά την κρίση των Ιμίων επί ΠΑΣΟΚ, κατόπιν εορτής, όταν πια το Αιγαίο είχε ΄γκριζάρει΄. Και φυσικά, όσοι λένε για τη σπουδαιότητα των συμμαχιών και μόνο, ας θυμηθούν πως το status quo στο Αιγαίο άλλαξε τότε, ενώ η Ελλάδα ήταν μέλος της ΕΕ και είχε τους ίδιους συμμάχους με σήμερα, ενώ και το 1974 κατά την εισβολή στην Κύπρο η χώρα μας ήταν ισχυρό κράτος μέλος του ΝΑΤΟ. Μήπως, λοιπόν, πρέπει να κάνουμε κάτι ανάλογο στα εξοπλιστικά εγκαίρως πριν ζήσουμε την επόμενη τραγωδία;
Σε λίγο καιρό θα κατατεθεί στην Βουλή ο τελικός προϋπολογισμός του 2020 και αναρωτιέμαι τι θα προβλέπει για τις αμυντικές δαπάνες. Πράγματι, τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, ένας από τους τομείς που πληγώθηκαν περισσότερο ήταν η εθνική άμυνα. Από τη μία έχουμε τις εξαντλητικές μειώσεις απολαβών ικανών μάχιμων αξιωματικών των ενόπλων δυνάμεων, σε σημείο που ρουσφέτια, όπως ο αστράτευτος και αστοιχείωτος Καρανίκας, έχουν καλύτερες απολαβές από τους πιλότους μαχητικών που διακινδυνεύουν τη ζωή τους σε αερομαχίες στο Αιγαίο. Από την άλλη, δυστυχώς, δεν επενδύθηκαν αρκετά χρήματα στη συντήρηση του οπλοστασίου της Ελλάδας και στην αύξηση των αμυντικών δυνατοτήτων της, με λιγότερο του 15% του συνολικού αμυντικού προϋπολογισμού να κατευθύνει τους εξοπλισμούς.
Προς το παρόν αισθάνομαι πως η κυβέρνηση παρακολουθεί τις εξελίξεις με μια κάποια αμηχανία. Αν και ανακοινώθηκε η βούληση για αγορά δύο φρεγατών Belharra από την Γαλλία στο ύψος των 2,2δις ευρώ, το έτος παραλαβής τους είναι το 2024 στην καλύτερη περίπτωση. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε, για παράδειγμα, να εξεταστούν πιο αποδοτικές λύσεις, όπως η άμεση αγορά μεταχειρισμένων φρεγατών. Βέβαια τέτοιες λεπτομέρειες καλύτερα να τις κρίνουν οι ειδικοί. Το θετικό είναι πως επιλογές υπάρχουν πολλές. Προσωπικά, εκτιμώ τη σοβαρότητα που επιδεικνύουν οι αξιωματούχοι του Υπουργείου Άμυνας, τους εμπιστεύομαι. Πάντως, αν και πολλοί υποστηρίζουν πως οι ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδας διατηρούν το αξιόμαχό τους και η στρατιωτική ισχύς σε επίπεδο οπλικών συστημάτων είναι καλύτερη από άλλα ευρωπαϊκά κράτη, η Ελλάδα δεν μπόρεσε ούτε να υπερασπίσει τα συμφέροντά της και της νομικές υποχρεώσεις της απέναντι στην Κυπριακή Δημοκρατία, ούτε μπορεί να φυλάξει επαρκώς τα σύνορά της, όπως βλέπουμε κάθε μέρα στο Αιγαίο, συνεπώς η ανάγκη για άμεση βελτίωση της άμυνας είναι πραγματική και αναγκαία.
Δυστυχώς, παρά τις δημοσιονομικές επιτυχίες ή την εσωτερική ασφάλεια, τίποτα δε θα δικαιολογήσει την εξοπλιστική αδράνεια. Επειδή οι Συριζαίοι άφησαν ένα χάος παντού δε σημαίνει πως η κυβέρνηση δεν οφείλει να ξεκαθαρίσει τις προτεραιότητές της. Και επειδή ευτυχώς δεν είναι σαν το ΣΥΡΙΖΑ, περιμένουμε να λάβει σοβαρά υπόψη τις νέες προκλήσεις. Στον προϋπολογισμό που θα κατατεθεί, πρέπει να δούμε ταυτοχρόνως και αύξηση αμυντικών δαπανών και αποδοτικότερη διαχείρισή τους, ώστε οι δαπάνες να γίνουν ποιοτικότερες και να πηγαίνουν απευθείας σε εξοπλισμούς. Και επιτέλους: ας κόψουν επιδόματα αν καταστεί αναγκαίο. Η σοβαρή ηγεσία δεν βάζει την προοπτική της επανεκλογής μπροστά από την εθνική αναγκαιότητα. Υφίσταται το κόστος των μεγάλων δύσκολων αποφάσεων, δε στρουθοκαμηλίζει. Δεν χωρεί καμία δικαιολογία πιά. Ας προλάβουμε τα χειρότερα όσο είναι καιρός. Κανείς δε συγχωρεί εθνικές ήττες, ειδικά όταν αυτές μπορούσαν να αποφευχθούν.
ΠΗΓΗ: lastpoint.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου