Απολογισμός ανθρώπινης ενοχής

Του Μπάγιου Αντώνη, Φοιτητή του τμήματος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Είναι γεγονός ότι η Ελλάς στη διαχρονικότητα της έπασχε από το σύνδρομο του «σάπιου μήλου»,αυτού δηλαδή που αν και στην εξωτερική του όψη είναι δελεαστικό για φάγωμα,μετά την αφαίρεση της φλούδας είναι μαύρο και χαλασμένο.Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι και την Ελλάδα των τελευταίων χρόνων,την αενάως περήφανη για την ιστορία των προγόνων της, τη συνήθως αμελούσα για το μέλλον των απογόνων της. Η Ελλάδα που έχει αναγάγει την πλεονάζουσα πλέον οικονομία της σε «εχινάκεια» όλων των κοινωνικών παθογενειών,των προκληθεισών από την οικονομική αφαίμαξη που συνετελέσθη την περίοδο των μεταρρυθμίσεων με συνέπεια άμεση την συνειδησιακή κρίση και κυρίως την κρίση αξιών.

Μια κοινωνική παθογένεια,χρόνια,έντονη,έκδηλη και πανελλήνιας διαστάσεως είναι και αυτή που προσωποποιείται σε κάθε αδέσποτο ζώο και έχει ως περιεχόμενο αμέτρητες ιστορίες ταλαιπωρίας, βασανισμών, τροχαίων ατυχημάτων, ασθενειών , άδικου θανάτου από ασιτία ή δίψα ή δόλια ανθρώπινη ενέργεια ή καιρικές συνθήκες. Θα ήταν παρά πολύ εύκολο σε εμένα να καταθέσω νούμερα,ποσοστά και έρευνες για να αποδείξω την αλήθεια των ως άνω πραγματικών δεδομένων σχετικά με τα αδέσποτα ζώα και τις συνθήκες διαβίωσης τους,δε θα υποπέσω όμως στο ατόπημα της ποσοστοποίησης , αριθμοποίησης και αιτιωδώς απροσωποποίησης μιας σοβαρής και δυσάρεστης κατάστασης,μετριάζοντας τη σοβαρότητα της κάθε περίπτωσης ξεχωριστά και μαζικοποιώντας `τες,απλά για να προσδώσω μια αυθεντία επιπλέον στο λόγο μου. Έκαστος εξ’ ημών δύναται να διαγνώσει με μια βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς του αλλά και σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης του,την απελπιστική κατάσταση με αδέσποτα ζωάκια ξεχασμένα στο έλεος του Θεού.

Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι ο σαθρός δομημένος κρατικός μας μηχανισμός και η εκάστοτε εκτελεστική εξουσία-κυβερνητική πλειοψηφία εντάσσει το ζήτημα των αδέσποτων στην κατηγορία των φύσει και με νομοτελειακή συνέπεια υπαρκτών  προβλημάτων-προβλημάτων δηλαδή που υπάρχουν επειδή «είναι γραφτό να υπάρχουν».Στην πραγματικότητα όμως,ο ανθρώπινος παράγοντας είναι ο μόνος που μπορει να αποβεί ρυθμιστής τούτης της κατάστασης.Κι’ αν ακόμη κάποιες φορές εντοπίζεται η βούληση του κράτους για σχεδιασμό και τακτοποίηση της κατάστασης,αυτό τείνει να χάνει τον προσανατολισμό του ενώπιον της πολιτικής μεροληψίας υπέρ των οικονομικών θεμάτων,της μικροπολιτικής αντιπαράθεσης όπως και της ανάλωσης σε ρητορείες και σοφίσματα,τα οποία είναι φανερό ότι αν και επικοινωνιακά εξαίσια, δεν παράγουν πολιτικό κεφάλαιο.Αυτό που αληθινά απαιτείται είναι πολιτική βούληση,η οποία να επιφέρει αλλαγή αντιληπτή και ριζική στην καθημερινότητα των αδέσποτων.

Από την αρνητική όψη του θέματος τώρα,η οποία πρέπει να εξεταστεί και στο πλαίσιο της πρόληψης ενάντια στην κακοποίηση των ζώων-γενικότερα- και των αδέσποτων-ειδικότερα- η ελληνική νομοθεσία που ρυθμίζει το σχετικό ζήτημα πρέπει να τροποποιηθεί και να εναρμονιστεί με το κοινό περί δικαίου αίσθημα,σε τέτοιο βαθμό, που η τυχόν θανατηφόρα ή βίαιη ανθρώπινη συμπεριφορά απέναντι σε ζώα να αναγνωρίζεται ως αυτό που πραγματικά είναι,δηλαδή ως προβληματική ψυχοκοινωνική εκδήλωση του ατόμου και πάντως προβληματικότερη -όσο απλοϊκή και λαϊκίστικη και αν είναι η σύγκριση- από πολλές περιπτώσεις τυπικών εγκλημάτων,τα οποία τιμωρούνται με βαρύτερη ποινή.Απαιτείται δηλαδή, δικαιοπολιτικά μιλώντας,μία επαναξιολόγηση και επανιεράρχηση των προστατευόμενων έννομων αγαθών,ώστε η βία απέναντι στα ζώα να τιμωρείται με την ανάλογη βαρύτητα σε σύγκριση με το περιεχόμενο της αντίστοιχης ποινικά κολάσιμης συμπεριφοράς.

Χώρες του δυτικού κόσμου δε θεωρούνται μόνο αυτές με τα ριζωμένα καπιταλιστικά οικονομικά συστήματά,τις νομικές αξίες και αρχές του κράτους δικαίου και την κοινωνική ηθική του Χριστιανισμού.Είναι και αυτές που έχουν καταφέρει να ρυθμίσουν όλα εκείνα τα κοινωνικά προβλήματα,τα μικρά,αυτά που συνδέονται άρρηκτα με την καθημερινότητα των πολλών,επιτυγχάνοντας έναν εκσυχρονισμό-λειτουργικό- ως απότοκο της πολιτικής παραγωγικότητας σε όλες τις εκφάνσεις της κρατικής δομής και λειτουργίας.Μια καθαρή πλατεία,μια πόλη χωρίς αδέσποτα,ένα οδικό σύστημα με καλής ποιότητας δρόμους δεν είναι δυνατόν να απαιτούν ιδεολογικά επιστεγμασταμα ,χρειάζονται απλώς πολιτική βούληση. Μέχρι τότε όμως αλήθεια,πόσο δυτικοί νιώθουμε;