Η Κύπρος ήτο μακρά…

Η Κύπρος ήτο μακρά…

Το σύστημα της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα οικοδομήθηκε επί των ερειπίων της εισβολής των τουρκικών δυνάμεων στην Κύπρο το 1974, συνεπεία εγκληματικού πραξικοπήματος του δικτατορικού καθεστώτος του Ιωαννίδη. Το καθεστώς κατέρρευσε και η νέα πολιτική τάξη που ανήλθε στην εξουσία ασχολήθηκε με τα του οίκου της.

«Η Κύπρος ήτο μακρά…», κατά την άποψη των τότε κρατούντων, αλλά η διαιρεμένη νήσος προόδευσε με τρόπο εντυπωσιακότατο. 

Μία από τις μεγάλες σιωπηλές νίκες του ελληνισμού (όχι της Ελλάδας μόνο…) ήταν η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήταν το προϊόν μιας μακράς και συστηματικής μάχης, που δόθηκε από την Αθήνα και τη Λευκωσία ενάντια στις αντιρρήσεις των Βρετανών και άλλων ξανθών βόρειων. Για πολλούς, ήταν μια καθοριστική στιγμή, γιατί έβαζε την Κύπρο στο πιο ασφαλές λιμάνι που μπορούσε να φαντασθεί έπειτα από δεκαετίες περιπετειών.

Για την Άγκυρα, ήταν μια σημαντική στρατηγική ήττα, καθώς έβλεπε δύο ελληνικά κράτη να μετέχουν σε ένα κλειστό κλαμπ, στο οποίο η ίδια δεν μπορούσε να εισέλθει και πότε δεν θα μπορούσε, αν και εδώ και 5 χρόνια περίπου ίσως δεν θέλει πλέον να μπει…

Το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσον η προχθεσινή απόφαση του κυπριακού Κοινοβουλίου θα αλλάξει τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Κύπρου και πώς.
Οι Γερμανοί παίζουν σκληρά και άγαρμπα χωρίς να δίνουν την εντύπωση ότι καταλαβαίνουν τις γεωπολιτικές επιπτώσεις της στάσης τους. Μελλοντικά κυρίως και όχι επί του παρόντος.

Η εμμονή με τους «Ρώσους ολιγάρχες» θα μπορούσε, με άλλα λόγια, να στείλει τη Λευκωσία για τα καλά στην «αγκαλιά» της Μόσχας...
Εδώ, βέβαια, προκύπτει ένα ακόμη σημαντικό ερώτημα για το τι ακριβώς θέλουν οι Ρώσοι από την Κύπρο. Τους είναι χρήσιμη μόνο όσο βρίσκεται εντός της Ευρωζώνης; Μήπως θα ήθελαν απλώς να επιστρέψουν όλα τα ρωσικά κεφάλαια σε δικές τους τράπεζες; Ή μήπως βλέπουν την πιθανότητα μιας Κυπριακής Δημοκρατίας σε ρόλο ρωσικού συνοδοιπόρου, ενδεχομένως… εκτός ευρώ;

Έως τώρα δεν έχουμε σαφείς απαντήσεις. Οι πρακτικές κινήσεις της ρωσικής κυβέρνησης τις επόμενες ημέρες θα δώσουν ένα σαφές στίγμα, γιατί μέχρι τώρα είχαμε φήμες ή διαρροές και μόνο.
Η κυπριακή πολιτική ηγεσία πρέπει να τα ζυγίσει όλα τώρα: τις διαθέσεις των Γερμανών, τη γεωπολιτική σημασία των κοιτασμάτων αερίου, τη στάση του Ισραήλ και τα σχέδια των Ρώσων.

Έχω την εντύπωση πως οι αποφάσεις που θα λάβει η Λευκωσία τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες δεν θα έχουν να κάνουν μόνο με το ποιος θα πληρώσει τι. Θα πρόκειται μάλλον για αποφάσεις από εκείνες που καθορίζουν τον γεωπολιτικό προσανατολισμό μιας χώρας για πολλά χρόνια. Η κυβέρνηση του κου. Αναστασιάδη κρατάει στα χέρια της πολλές γενιές Κυπρίων…

Λίγες εβδομάδες μόνον μετά την εκλογή του ως προέδρου της Κύπρου, ο κ. Νίκος Αναστασιάδης ήρθε σε αντιπαράθεση με το κυρίαρχο αίσθημα των ευρωπαίων.

Το «όχι» της Κυπριακής Βουλής αντιστρατεύεται τη συμβατική λογική της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και ενέχει ασφαλώς κινδύνους. Αλλά η ιστορία των εθνών και των κρατών διαμορφώνεται συχνά από αποφάσεις «ανορθολογικές», που επιβάλλονται από πολίτες τελούντες σε κατάσταση διεγέρσεως και εμφορούμενους από δυναμισμό. Είναι η πεποίθηση των κυπρίων πως ότι και εάν συμβεί, ακόμη και εάν υπάρξει οικονομική καταστροφή ή επαναδιαπραγμάτευση με την τρόικα, θα ακολουθήσει ανόρθωση. 

Η Ελλάς τοποθετείται στον αντίποδα μιας αναλόγου προσεγγίσεως όχι απλώς διότι η ηγεσία της είναι αναιμική, αλλά επειδή εξέλιπε ο δυναμισμός των πολιτών. Οι αλλαγές στη χώρα μας ψηφίζονται στο Κοινοβούλιο υπό καθεστώς τρομοκρατήσεως των βουλευτών. Το αποτέλεσμα είναι ότι κυριαρχεί αίσθημα υποταγής και όχι αποφασιστικότητας για την αντιμετώπιση μιας προκλήσεως που ούτως ή άλλως δεν είναι η σοβαρότερη που έχει κληθεί να διαχειρισθεί η χώρα.

Ο κυπριακός ελληνισμός περισσότερο απ’ ότι ο ελλαδικός παραμένει αγκιστρωμένος στη ταυτότητά του για τρεις χιλιάδες χρόνια, παρότι, όπως και η μητροπολιτική (!) Ελλάδα ταλαιπωρείται απ’ ενδοτικές ελίτ που τον οδηγούν συχνά σε ήττες και αδιέξοδα.