Η εγκληματικότητα στην Ελλάδα του 2017

Του Γρηγόρη (Άκη) Γιαννούλη

Φοιτητή Νομικής ΑΠΘ

Μέλος ΚΕΑΣΜ - Διεύθυνση Επικοινωνίας και Τύπου

 

Είναι κοινώς αποδεκτό πως «συλλογιέται καλά όποιος συλλογιέται ελευθέρα». Η παραπάνω αρχή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το δημοκρατικό πολίτευμα, καθώς για να υπάρξει δημοκρατία είναι προαπαιτούμενο ο πολίτης να μπορεί να εκφραστεί. Βέβαια για να νιώθει ο πολίτης ελεύθερος, «κάποιος» πρέπει να του εγγυηθεί την ασφάλειά του. Αυτός ο «κάποιος» στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες δεν είναι άλλος παρά το ίδιο το κράτος, που διαθέτει τη δύναμη να επιβάλει τους νόμους και να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των πολιτών. Το κράτος είναι ο μοναδικός κάτοχος του δικαιώματος να ασκήσει την «έννομη βία » και να προσφέρει στους πολίτες μία ευνομούμενη κοινωνία στην οποία δε θα ισχύει το δίκαιο της πυγμής και όλοι οι πολίτες θα δύνανται να εκφράζονται ελευθέρα. 

Είναι πλέον κοινός τόπος πως σήμερα αν κάποιος επιθυμεί να κτυπήσει τη δημοκρατία θα πρέπει να στοχεύσει στην  τρομοκράτηση των πολιτών. Επίσης είναι πασιφανές πως σε διεθνές επίπεδο τα κράτη έχουν αναγνωρίσει την τρομοκρατία ως το μεγαλύτερο εχθρό τους και ότι είναι επιβεβλημένη η ανάγκη να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των πολιτών τους. Τι επικρατεί όμως σήμερα στην  Ελλάδα;

Η Ελλάδα ευτύχησε ως χώρα να μην αποτελεί ένα «κράτος-στόχο» για τη διεθνή τρομοκρατία , όπως είναι η Γαλλία , το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Γερμανία. Κανείς ωστόσο δε θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι το ελληνικό κράτος έχει εξασφαλίσει για τους πολίτες του μία ήρεμη και ασφαλή διαβίωση, καθώς ειδικά τα τελευταία χρόνια, παρουσιάστηκε μία έξαρση τη εγκληματικότητας. Γιατί όμως να συμβεί κάτι τέτοιο;

Σίγουρα καθοριστικό ρόλο στην έξαρση της εγκληματικότητας έπαιξε η οικονομική κρίση, η οποία οδήγησε μεγάλο μέρος των πολιτών στην εξαθλίωση και τους ανάγκασε να προβούν σε παράνομες ενέργειες για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα μέσα για τη διαβίωσή τους. Ωστόσο τέτοιες παράνομες  ενέργειες είναι πταίσματα ή πλημμελήματα και στις περισσότερες φορές αναγνωρίζονται αρκετά ελαφρυντικά στους δράστες εξαιτίας της άθλιας κατάστασης στην οποία είχαν περιέλθει. Εννοείται πως η λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι μία κοινωνική πολιτική , που θα αμβλύνει τις οικονομικές ανισότητες και θα διασφαλίσει και στους φτωχότερους πολίτες τα απαραίτητα για μία αξιοπρεπή διαβίωση .

Στην Ελλάδα, όμως δεν τελούνται μόνο πταίσματα και πλημμελήματα , ούτε είναι δυνατόν να υποστηριχθεί σοβαρά πως για την έξαρση της εγκληματικότητας οφείλεται μόνο η οικονομική κρίση. Για το «αυτόνομο πλέον κρατίδιο των Εξαρχείων» , για τη δράση αντεξουσιαστικών οργανώσεων όπως ο «Ρουβίκωνας» , για την δράση των τρομοκρατών και των γνωστών μπαχαλάκηδων που διαπράττουν δολοφονίες και καταστρέφουν περιουσίες ασφαλώς και δεν μπορεί κανένας να πει ότι ευθύνεται η κακή οικονομική κατάσταση. Τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες παρακολουθούν τη χώρα τους να παραδίδεται σε άνομα στοιχεία και το κράτος να είναι, ιδίως μετά το 2015, απόν ή να προωθεί ιδεοληπτικούς νόμους που αθωώνουν αμετανόητους τρομοκράτες.

Η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. δυστυχώς κατάφερε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να διαψεύσει τις ελπίδες των Ελλήνων για μία καλύτερη Ελλάδα. Και αν στο οικονομικό επίπεδο της αναγνωρίζονται κάποια ελαφρυντικά διότι δεν είχε τάχα άλλη επιλογή εξαιτίας της ήδη κακής  κατάστασης στην οποία παρέλαβε την χώρα, στο χώρο της αντεγκληματικής πολιτικής δεν μπορεί να της αναγνωριστεί κανένα απολύτως.

Δυστυχώς μία ιδεοληπτική κυβέρνηση κατάφερε να μετατρέψει σε ελάχιστη χρονική περίοδο το υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη» σε υπουργείο «Προστασίας του αντεξουσιαστη , του αναρχικού και του μπαχαλάκη» (έλλειψη αστυνόμευσης) , το υπουργείο «Δικαιοσύνης» σε υπουργείο «Πλυντήριο για την αθώωση τρομοκρατών » ( πχ κατάργηση νόμου 4274/2014 από τον Παρασκευόπουλο , με αποτέλεσμα τη άδεια του Κουφοντίνα)  , το υπουργείο «Παιδείας και Θρησκευμάτων» σε υπουργείο « της εγκαθίδρυσης του ασύλου ανομίας και παραβατικότητας » (Νόμος Γαβρόγλου 4485/2017).

Είναι πλέον urbi et orbi γνωστό πως η κυβέρνηση είναι ανίκανη λόγω των ιδεοληψιών της να προχωρήσει στην πάταξη της εγκληματικότητας. Δυστυχώς από ότι φαίνεται προτιμά να κινδυνέψουν οι ζωές των Ελλήνων πολιτών ( χαρακτηριστική περίπτωση η δολοφονία του μεγαλοδικηγόρου Ζαφειρόπουλου) και να αμαυρώσει την εικόνα της χώρας διεθνώς (πχ η είσοδος του Ρουβίκωνα στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, περιστατικό το οποίο προβλήθηκε στο εξωτερικό) παρά να λάβει τα αναγκαία μέτρα για την επιβολή του νόμου και της τάξης και να δυσαρεστήσει  το αριστερό ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται.

Είναι, λοιπόν, πασιφανές πως μόνο δύο λύσεις διαφαίνονται. Η πρώτη είναι η κυβέρνηση, παρά τα μελανά σημεία γραφής τα οποία έχει δείξει μέχρι σήμερα , να αλλάξει πορεία και να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε να προσφέρει στους πολίτες ένα ασφαλές περιβάλλον στο οποίο να μπορούν να ζουν και να δραστηριοποιούνται ελεύθεροι από κάθε φόβο για τη ζωή τους . Η δεύτερη , που χρειάζεται περισσότερο θάρρος , είναι να συνειδητοποιήσει την αδυναμία της και να παραδώσει την εξουσία.
Εν κατακλείδι, είναι ηλίου φαεινότερο πως έχει πλέον καταστεί αδήριτη η ανάγκη να γίνουν όλες οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ώστε οι πολίτες να νιώθουν ασφαλείς. Είναι αδιανόητο να υποστηρίζεται ότι η δημοκρατία και οι φιλελεύθερες ιδέες μπορούν να συνυπάρξουν με την ασυδοσία , το «Δίκαιο της Ζούγκλας » και την εγκληματικότητα. 

Το κράτος, λέξη που στα αρχαία σημαίνει δύναμη, οφείλει να επιβληθεί και με την ισχύ του να διασφαλίσει τα συμφέροντα και τα δικαιώματα όλων των πολιτών του. Αυτό είναι και ένα μεγάλο στοίχημα το οποίο πρέπει να κερδηθεί όσο και αν δυσαρεστηθούν κάποιοι. Άλλωστε όπως έλεγε και η Θάτσερ « Αν θέλεις να είσαι αρεστός , είσαι έτοιμος να συμβιβάζεσαι με οτιδήποτε, οποτεδήποτε, και έτσι δε θα καταφέρεις τίποτε ».