Μίλα μου αυθαίρετα

...Της Γρηγοριάδου Όλγας

Πτυχιούχος Δημόσιας Διοίκησης Παντείου Πανεπιστημίου, 

Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια Πολυτεχνείου Κρήτης & ΣΣΕ, Επιχειρησιακή Ανάλυση και Ανάλυση Δεδομένων (Διατμηματικό ΜΠΣ)

Και μίλα μου από το 1975 και έπειτα, να χαρείς. Και αφού γκούγκλαρες και κατάλαβες πως λειτουργεί το Σύνταγμα, σε δεύτερη καρτέλα άνοιξε αν θέλεις και μία αεροφωτογραφία της περιοχής Μάτι προς τις φονικές πυρκαγιές της 23ης Ιουλίου.

Βρες το δάσος. Τώρα σου δημιουργήθηκε η ανάγκη να ορίσεις το δάσος. Είμαστε στην ίδια σελίδα; Σύμφωνα λοιπόν με τον Ν. 998/1979 δύο θέματα ανακύπτουν.

Πρώτον, η έκταση αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα των δασών; Ποια πρέπει να αυτή ώστε να καθιστά «ιδιαίτερη βιοκοινότητα» τον περιβάλλοντα χώρο;  Γιατί και άγρια ζούγκλα δεν είδε και κανείς. Δεύτερον, ανατρέχοντας στα του real estate της περιοχής, φτάνουμε στο 1930. Και βρίσκουμε και όλες τις προϋποθέσεις που θα έπρεπε να εκπληρώνονται να λαμβάνονται υπόψιν. –όλες τις πάνω πάνω δηλαδή εκείνης της δεδομένης στιγμής- βλέπε ρυμοτομικά σχέδια, χάραξη δρόμων, τοπογραφικά κλπ. 

Προφανώς και κανείς ποτέ δεν θα μείνει μέσα στις γραμμές και θα πάει να ρίξει πλάκα και παραδίπλα. Εντάξει, αυτό το αντιμετωπίζουμε τώρα πια, σκέφτεται κανείς ειρωνικά όμως το θέμα είναι ακριβώς αυτό. Ήδη είχαν ξεκινήσει δειλά δειλά οι πρώτες ενέργειες να μην κάνουμε λόγο σήμερα για αυθαίρετα. 

Έστω η περίπτωση της έκτασης. Έστω ότι τα στρέμματα δασικής βλάστησης δεν ήταν επαρκή για ένα κλειστό οικοσύστημα. Έστω πάλι ότι ήταν. Καλή μου κυβέρνηση και καλά μου αρμόδια όργανα για ποιες μπλοκαρισμένες εξόδους διαφυγής μιλάτε; 

Ποια είναι η έξοδος διαφυγής μέσα στο δάσος; Και με ποια ξεδιάντροπη λογική καταλήγετε να χρησιμοποιείτε στην ίδια πρόταση τα κακά αυθαίρετα και τις καλές εξόδους διαφυγής; 

Έστω ότι η ρυμοτόμηση ήταν σύμφωνη με τις επιταγές του νόμου και με σεβασμό στην φυσιολογία της περιοχής πρωτίστως για την ασφάλεια των πολιτών. Δεν θα κάναμε πια λόγο για οικισμό; Δεν θα υπήρχαν όλα τα απαραίτητα μέσα για την ασφαλή διαβίωση των κατοίκων του οικισμού; Ας μιλήσουμε για δρόμους πρώτα. Και αφού κάνεις δεν έχει κάτι να πει ας προσπεράσουμε και την αντιπυρική προστασία. Όχι γιατί έχω την διάθεση να γίνω ανυπόστατα ειρωνική αλλά γιατί ντρέπομαι. 

Ντρέπομαι γιατί κάποιος που ο Ιούλιος του γνώρισε την ανθρώπινη απώλεια μπορεί να πέσει εδώ, και αρκετά θίχτηκε από ανθρώπους και καταστάσεις που καρπώνονται την τραγωδία για να ικανοποιούν εφήμερες ανάγκες. Οι μέρες που έζησε η Ανατολική Αττική θα είναι για πολλά πολλά χρόνια μαύρη επέτειος. Γιατί φτάσαμε μέχρι το 2018 για να δούμε την προχειροδουλειά στις υποδομές, την ανεπάρκεια και την κωλυσιεργία του κρατικού μηχανισμού; Εγώ ρωτάω, μέχρι πότε; 

Φοβάμαι πως δεν θα αλλάξουν πολλά και βρίσκω έναν μοναδικό λόγο να στηρίξω την απογοήτευση μου αλλά ικανότατο να μπλοκάρει αυθαίρετα κάθε αξιοπρεπή λύση σταθεί στο δρόμο του. Και αυτή η αυθαιρεσία ούτε παρακολουθείται ούτε τιμωρείται. 

Είναι αυτή η άτιμη η ιδεοληψία. Top 5 στο καθημερινό μας λεξιλόγιο για πολλούς μήνες τώρα. Όχι μόνον η ιδεολογική, όχι. Μπορεί να είναι και επιστημονική, αυτή η έκκληση στην αυθεντία που μπορεί απλώς να είναι θεμελιωμένη μέχρι τα έγκατα της γης, γιατί; Γιατί έτσι. Και ποια είναι αυτή η αυθεντία; Και ποιος σκοπός εξυπηρετείται αυτή τη στιγμή; Και μέχρι πότε, θα μας πει κανείς;