Έξοδος από τα Μνημόνια: Ψέμα ή Πραγματικότητα;

Στέφανος Χαντζιάρας

Φοιτητής Νομικής Σχολής ΑΠΘ

Υπεύθυνος ΔΑΠ - ΝΔΦΚ Νομικής Σχολής ΑΠΘ

Η πολυαναμενόμενη στιγμή της Κυβέρνησης, όπου θα ισχυριστεί με τυμπανοκρουσίες, φιέστες, γιορτές και ο,τι άλλο σκαρφιστεί (για λόγους διαφήμισης και πόλωσης του εκλογικού της κοινού προφανώς) την έξοδο από τα μνημόνια, πλησιάζει.

Αξίζει όμως να σταθεί κανείς και να αναλύσει ορισμένα στοιχεία για το αν αληθεύουν τα λεγόμενα των Σύριζα-Ανελ ή αποτελούν άλλο ένα αισχρό ψέμα , έτσι ώστε να αποφύγει την ρηχή αντιμετώπιση του ζητήματος που θα τον κάνει να αισθάνεται ανακουφισμένος θεωρώντας πως βγαίνουμε από τα μνημόνια και επανερχόμαστε σε περιόδους σπατάλης.

Αρχικά, θα πρέπει να τονιστεί πως είναι εντελώς εσφαλμένη η άποψη ότι η Ελλάδα ανακτά πλήρως τις δυνάμεις της χωρίς να χρειάζεται  να λογοδοτεί σε κανέναν εταίρο. 

Πρώτον, έχει αναλάβει ισχυρές δεσμεύσεις απέναντι στους πιστωτές όπως τα πρωτογενή πλεονέσματα έως ο 2060, όπου θα πρέπει να φτάσουν στο 2,2% του ΑΕΠ.

Δεύτερον, αποτελεί την μόνη χώρα με τόσο ενισχυμένη εποπτεία -τρίμηνη στην οποία θα πρέπει να επιτυγχάνει τους στόχους που θα θέτει χωρίς να γνωρίζουμε τις συνέπειες  αν δεν τους πετύχει. Η χώρα θα αξιολογείται από την Επιτροπή για να μπορεί να εφαρμόζει τα προγραμματικά της πλαίσια και συνεπώς αντιλαμβάνεται κανείς πως υπάρχει ένα καθοδηγούμενο μονοπάτι που θα πρέπει να διαβεί χωρίς να μπορεί η ίδια να το χαράξει.

Τρίτον, έχει υπογράψει ήδη μέτρα εξαθλίωσης των πολιτών. Η μείωση των συντάξεων είναι το πιο σημαντικό από αυτά και αυτό γιατί γνωρίζουμε τον ρόλο των συνταξιούχων στη σημερινή οικογένεια όπου συνεισφέρουν τόσο σε σημείο να την συντηρούν.

Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως όσο και αν θέλουν κάποιοι να υποστηρίζουν μία καθαρή έξοδο από τα μνημόνια κάτι τέτοιο δεν ισχύει αφού η Ελλάδα διατηρεί τα μνημονιακά της χαρακτηριστικά, για να μην πώ πως με τα νέα μέτρα τα επιτείνει κιόλας.

Αυτό όμως που θα ήθελα να τονίσω περισσότερο με το παρόν άρθρο δεν είναι το ότι τα αφηγήματα της κυβέρνησης περί εξόδου από το μνημόνιο δεν αληθεύουν αφού πλέον δεν πείθουν κανέναν. Εκείνο που είναι σημαντικό να κατανοήσουμε είναι πως πρέπει να χαράξουμε μία κοινωνική και οικονομική πολιτική που θα ανταποκρίνεται και θα συμβαδίζει πλήρως με τις επιταγές της σύγχρονης παγκόσμιας κοινότητας.

Η υπερφορολόγηση, τα εμπόδια στις ιδιωτικοποιήσεις και στην ανταγωνιστική αγορά, τα προβλήματα στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης που επιφέρει ανασφάλεια καθώς και οι παθογένειες στο δημόσιο τομέα πρέπει να ξεπεραστούν.

Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν αποβάλλουμε την παρωχημένη νοοτροπία που μας διακατέχει και η οποία είναι το να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για λύση στα προβλήματα από τον ουτοπικό κόσμο της αριστεράς(όπως κάναμε το 2015 με την ψήφιση του Σύριζα) ή από τις ψευδαισθήσεις του σοσιαλισμού.

Η μείωση της ανεργίας, η αναδιάρθρωση του δημοσίου, η αναδόμηση τόσο της δικαστικής όσο και της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας και η προσέλκυση των επενδύσεων θα γίνουν μόνο μέσα από ένα ολοκληρωτικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που βάση θα έχει όχι τις προσωπικές μας ανάγκες που ταυτίζονται με τις έννοιες της ιδιοτέλειας και υστεροβουλίας αλλά με βάση τις ανάγκες μίας σύγχρονης ΕυρωπαΪκής χώρας με συμμετοχή στις διεθνείς συναλλαγές.

Όταν θα επιτευχθούν αυτά, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για έξοδο από μνημονιακές ρυθμίσεις, για επιστροφή στην κανονικότητα και για διεκδίκηση και κατάκτηση της πραγματικής θέσης που αξίζει στην χώρα μας!