Συμμετέχω, άρα υπάρχω

*Της Αντωνίας Ρηγάτου

Είχα την τύχη να εργάζομαι σε μια ιστορική εφημερίδα, η οποία μου έδωσε σε μεγάλο βαθμό τα εφόδια αλλά και την εμπειρία για να σταθώ στα πόδια μου. Είχα την τύχη αλλά και την ατυχία να ξεκινήσω ως ελεύθερη ρεπόρτερ το διάστημα που εκλέχτηκε πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας. 

Δεν το θεωρώ κακό. Αντιθέτως, διαρκώς έτρεχα. Δεν ξεχνώ, όχι γιατί δεν έκανα διακοπές το καλοκαίρι του 2015, αλλά επειδή προκάλεσε οικονομική οδύνη στην χώρα μου, δεν ξεχνώ τον διχασμό αλλά και την αβεβαιότητα για τη χώρα μου, όταν αποχώρησαν από την κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος κορυφαία στελέχη. Δεν ξεχνώ τον διεθνή Τύπο αλλά και τις ουρές των Ελλήνων πολιτών από τα χαράματα για να σηκώσουν 60 ευρώ από τα ATM, δεν ξεχνώ την χειρονομία του Γιάνη Βαρουφάκη στους εταίρους. Δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ.

Δεν ξεχνώ τα ρεπορτάζ που έκανα για τις συνεχόμενες αυξήσεις του Φ.Π.Α από τον ένα μήνα στον άλλον. Δεν ξεχνώ το «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού που έγινε «ΝΑΙ». Ουκ ολίγες φορές έμπαινα στην διαδικασία να εξηγήσω τι ρωτάω και τι συμβαίνει για την επικαιρότητα. Η πλειοψηφία των πολιτών δεν γνώριζε για βασικά θέματα που αφορούσαν την πολιτική επικαιρότητα. Πολλοί δήλωναν με απόλυτη ευσυνειδησία ότι δεν θα ψηφίσουν με την δικαιολογία ότι «όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι οπότε δεν έχει κανένα νόημα η ψήφος».


Μια λέξη μόνο ακούω και άκουγα συχνά. Αγανάκτηση.

Κούραση, απογοήτευση, θλίψη, προβληματισμός στα πρόσωπα των πολιτών.

Γιατί όμως αυτή η φυγή αλλά και η απάθεια για την πολιτική και το πολιτικό σύστημα;

Είναι λύση η απάθεια για τα κοινά;

Πριν από λίγα μόλις χρόνια το σύνθημα που κυριαρχούσε ανάμεσα στους επαναστατημένους νέους ήταν «να αλλάξουμε τον κόσμο». Σήμερα το σύνθημα μοιάζει παρωχημένο. Το ζήτημα δεν είναι «να αναλάβουμε πρωτοβουλίες» για την αλλαγή αλλά «να προλάβουμε την αλλαγή». Να επιδείξουμε μια διαρκή ετοιμότητα, ώστε να προσαρμοζόμαστε στο νέο. Το νέο το υποδεχόμαστε με τον ορθό τρόπο;

Η αποχή στο νέο πολιτικό περιβάλλον, εφόσον δεν ανάγεται σε μια διαφορετική προσέγγιση της ζωής, ερμηνεύεται πολύ λιγότερο ως απάθεια ή άγνοια και περισσότερο ως απόρριψη πρωτίστως τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Τώρα πιο πολύ από ποτέ θα πρέπει να προβληματιζόμαστε, να μελετάμε κριτικά, να αναρωτιόμαστε γιατί ; και να μην δεχόμαστε άκριτα ότι μας παρουσιάζουν. Τώρα περισσότερο από ποτέ θα πρέπει να έχουμε άποψη για ότι συμβαίνει γύρω μας και να αντιδρούμε για τα όσα συμβαίνουν. Είναι άραγε, λύση η στροφή στην διασκέδαση (infotainment); Είναι λύση οι νέοι να μην ασχολούνται με την πολιτική; Είναι λύση να απέχουμε από τις εκλογές; Είναι ορθό που δεν υπάρχουν πολιτικές εκπομπές στον βαθμό που θα έπρεπε στην ελληνική τηλεόραση; Είναι λύση που οι ενημερωτικέεκπομπές μειώνονται ολοένα και περισσότερο;

Τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να ψηφίσουμε στις ερχόμενες εκλογές. Να διεκδικήσουμε όλα μας τα δικαιώματα. Να διαμορφώσουμε εμείς το μέλλον που θέλουμε και όχι να αφήσουμε τους άλλους να διαμορφώσουν αυτό που θέλουν ή που τους βολεύει για εμάς. Κύριο μέλημα όλων μας, θα πρέπει να είναι το δικαίωμα του εκλέγειν το οποίο αποτελεί κορυφαία εκδήλωση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας του άρθρου 1 παράγραφος 2 του Συντάγματος. Είναι καθήκον όλων μας να συμμετέχουμε στις εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. Η παραίτηση και η αποχή υποδηλώνει δειλία.

* H Αντωνία Ρηγάτου είναι τ. ελεύθερη ρεπόρτερ και αρθρογράφος της Εφημερίδας Πελοπόννησος, υποψήφια Μ. Δ. Ε στην Σύγχρονη Δημοσιογραφία του ΕΑΠ, υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών και Απόφοιτος του Τμήματος Ψηφιακών Μέσων και Επικοινωνίας του Ιονίου Πανεπιστημιου