Πώς η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ενισχύει την ελευθερία του λόγου

Γράφει η Δάφνη Νούση, Πολιτική Σχολιάστρια
Τελείοφοιτη Φοιτήτρια Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων 
του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου



Έχοντας αναγνωρίσει τη δραματική κατάσταση που έχει δημιουργήσει η καταστρατήγηση του ασύλου στα πανεπιστήμια, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας λαμβάνει τη θαρραλέα νομοθετική πρωτοβουλία για την κατάργηση του. Πρόκειται για μια απολύτως αναγκαία ρύθμιση που αφορά καίρια την ασφάλεια και την ελευθερία πολιτών και φοιτητών. 

Αν και θεωρώ πασίδηλο το όφελος που δημιουργεί η κατάργηση αυτή, μετά από αντιδράσεις διαφόρων αριστερών πολιτικών δυνάμεων αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο ως φοιτήτρια ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου, ώστε να σας εξηγήσω το πως η ελευθερία του λόγου, η δημοκρατικότητα και η ανοχή στη διαφορετική άποψη έχει πληγεί από το άσυλο. Επίσης για να καταδείξω τους πολιτικούς λόγους για τους οποίους οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις αντιτίθενται στο νομοσχέδιο αυτό.

Ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου κατοχυρώθηκε νομοθετικά με τον ν. 1268/1982 επί ΠΑΣΟΚ ως ιστορική αναγνώριση των γεγονότων της 17ης Νοεμβρίου 1973. Πρόκειται για συμβολική νομοθεσία με έντονη συναισθηματική φόρτηση με σκοπό την εμπέδωση της πληγείσας δημοκρατίας και την προστασία της ακαδημαικής ελευθερίας, της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της απρόσκοπτης έρευνας. 

Ο θεσμός όμως καταδιναστεύτηκε οικτρά και οι πνευματικές δραστηριότητες που δήθεν προστάτευε άφηναν πανελώς αδιάφορους εκείνους που κατέστησαν μέσω του ασύλου τα πανεπιστήμια χώρους στιλετοφόρων και ναρκεμπόρων, χώρους για ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και παρανομίες καθώς και κέντρα επιχειρήσεων για τρομοκρατικές δράσεις. Δυστυχώς, ειδικά στα κεντρικά πανεπιστήμια που κυριαρχούν αναρχικές και εγκληματικές δυνάμεις, υπάρχει λογοκρισία, συχνά σαμποτάρονται ομιλητές και εκδηλώσεις και η διατύπωση γνώμης μπορεί να έχει οδηνηρές συνέπειες -όπως τότε που θρασύδειλοι επιτέθηκαν στον καθηγητή Α. Συρίγο.

Το άσυλο έτσι όπως χρησιμοποιήθηκε δημιούργησε συνθήκες ανασφάλειας. Και μέσα σε τέτοιες συνθήκες ούτε πραγματική ελευθερία υπάρχει, ούτε και ακαδημαϊκή ποιότητα, διότι πνευματικές εργασίες όπως η παραγωγή έρευνας και η διδασκαλία δεν μπορούν να ευοδωθούν όταν επικρατεί φόβος. 

Στην πραγματικότητα δεν μπορείς να συζητήσεις ελεύθερα μέσα σε ένα πανεπιστημιακό χώρο σήμερα καθώς οι θαυμαστές τρομοκρατών και δολοφόνων της 17Ν έχουν βρεί στέγη, έχουν όρεξη για δράση και προστατεύονται πρακτικά απο το άσυλο. Αν τολμήσει κανείς να τους αντιπαρατεθεί θα υποστεί συνέπειες, άσκηση ψυχολογικής και σωματικής βίας και στοχοποίηση. Θύματα φυσικά αποτελούν είτε καθηγητές, είτε οι απλοί, αμέτοχοι και πρακτικά ανίσχυροι φοιτητές είτε εκείνοι που ανήκουν σε κεντρώους ή δεξιούς πολιτικούς χώρους και δεν εκφράζονται.

Και όπως είναι φυσικό, μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ελευθερία αντικαταστάθηκε απο την πολιτική προπαγάνδα. Η κατάργηση, λοιπόν, βάζει έμπρακτα τέλος σε αυτό το καθεστώς της πνευματικής αιχμαλωσίας. Γιατί όμως, οι πολιτικές δυνάμεις τις αριστεράς επιλέγουν να αγνοήσουν την πραγματικότητα και δεν στηρίζουν την κατάργησή του; Γιατί πολύ απλά η κατάσταση τους ευνοεί και συνιστά μια ανήθικη συνειδητή πολιτική τους επιλογή καθώς διακινούνται μόνον οι ιδέες τους, φιμώνονται οι αντιφρονούντες και έτσι συγκροτείται πολιτική πελατεία. 

Νομίζετε πως οι τύποι με τα γκλόμπς των αριστερών νεολαίων του διαδηλώνουν εναντίον του ασύλου ενδιαφέρονται για την ελευθερία του λόγου; Αυτοί επιτίθενται σε φοιτητές για να τους φιμώσουν!Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση, θα λέγαμε χαριτολογώντας ‘‘αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του αριστερού παρακράτους’’. Και λυπάμαι πραγματικά που υπάρχουν σήμερα πολιτικοί που ενώ δηλώνουν πίστη στις αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης επιλέγουν να αγνοήσουν την πραγματικότητα. 

Και γιαυτό η κατάργηση του θεσμού συνιστά sine qua non προϋπόθεση για την αποκατάσταση του αγαθού της ελεύθερης έκφρασης και της επί ίσοις όροις ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Στην τελική είναι και θέμα ακαδημαϊκής ποιότητας. Ελπίζω το νομοσχέδιο να περάσει και να εφαρμοστεί σωστά ώστε όλες οι δημοκρατικές φοιτητικές φωνές να διεκδικούν ισότιμα το μέλλον τους και να εκφράζονται χωρίς φόβους και αναστολές.