Ο επίλογος (Walking away from summer...)

Της Παράσχου Ζωής-Σοφίας (ΠΗΓΗ: sophiasvivavoce.com)

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

επισήμως, πλέον, κλείνουν οι διακοπές μου. Ήταν προγραμματισμένο να κλείσουν αρκετές ημέρες πριν, όμως, με δεδομένη την τρέλα που με διακατέχει, το σάββατο αποφάσισα να μαζέψω μερικά πράγματα και να γυρίσω στον επίγειο παράδεισο μου, στη Θεσσαλία, να ηρεμήσω, να δω τους φίλους μου, να ανασυγκροτηθώ, να παρατείνω, όσο μπορώ, το καλοκαίρι μου, την ανεμελιά, την απουσία εγνοιών.

Έμεινα εδώ, έμεινα παρά το μάθημα που δίνω την Παρασκευή, παρά τις υποχρεώσεις μου και τη δουλειά στην Αθήνα, παρά, παρά, παρά... Έζησα έντονα, έζησα, όμως, και ήρεμα. Μπλούζ, αυλή, ρεμπέτικο... 

Έκλεισα το εισιτήριο μου. Τι σηματοδοτεί αυτή η αναχώρηση; Με τρομάζει που ήρθε η ώρα να κλείσω τον επίλογο αυτού του καλοκαιριού. Με τρομάζει το πως θα συμμαζέψω το μυαλό και τις αναμνήσεις μου. Προγραμματίζεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος, υπάρχει κάποιο κουμπί που να σε βάζει στο mode της καθημερινότητας; Και αν όχι, πώς το κάνεις; Πώς, στο καλό, τα βάζεις όλα στην άκρη για να ξαναμπείς στη ρουτίνα; Πώς αφήνεις ανθρώπους, συναισθήματα; Πώς ξεχνάς, πώς "προγραμματίζεσαι" πάλι σε φοιτήτρια, φιλόδοξη και με πολλές υποχρεώσεις; Πώς αφήνεις την ανέμελη 20χρονη πλευρά σου, με την άγνοια κινδύνου, με την τρέλα, με τις καθημερινές περιπέτειες, με τον ρομαντισμό της ηλικίας αυτής, με τους καλοκαιρινούς φίλους που σημαίνουν τόσα πολλά για σένα;

Συνδυάζονται; Μπορεί η ρουτίνα να χρωματιστεί όμορφα; Μπορείς να κάνεις την καθημερινότητα σου ένα μόνιμο καλοκαίρι; Τί αλλαγές πρέπει να κάνεις; Αλλαγές στα άτομα, στον τρόπο ζωής, στις συνήθειες; 

Ή μάλλον...

Ποιός είναι ο πραγματικός σου εαυτός; Αυτός της πραγματικής ζωής των 10 μηνών του χρόνου ή αυτή σου η πλευρά που εξερευνάς τους 2 μήνες του καλοκαιριού; Ή ο άνθρωπος που είσαι στο εξοχικό, δίπλα σε αυτά τα άτομα που τα βλέπεις αυτόν τον περιορισμένο χρόνο, δίπλα στην οικογένεια, με τα μυαλά στα "κάγκελα", με την τρέλα και τις ιδέες που κατεβάζεις και πραγματοποιείς σε κλάσματα δευτερολέπτου; Ποιό είναι το δήθεν και ποιό το αληθινό; 

Πώς κάνεις το αληθινό να γίνει η ζωή σου;

Κλείνει ο επίλογος. Και με αυτόν κλείνει το κουτάκι του καλοκαιριού. Κλείνει γιατί, αν το αφήσω ανοιχτό, θα με ρουφήξει μέσα. 

Μπορεί τελικά η μαγεία του καλοκαιριού να είναι ακριβώς αυτό... Το ότι διαρκεί λίγο και ξέρεις ότι θα τελειώσει, ξέρεις ότι πρέπει να ζήσεις την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, ξέρεις ότι, όταν το χάσεις, θα σου λείψει. Ξέρεις την αξία του.

Αυτό το μυστικό το βάζω καλά στο μυαλό μου. Και απαντάω μόνη μου στον εαυτό μου. 

Για να κάνεις τη ρουτίνα πολύχρωμη, πρέπει να την αντμετωπίζεις, όπως ακριβώς το καλοκαίρι ' ξέροντας ότι όλα κάποια στιγμή τελειώνουν.

Ζήσε τη ζωή με τις εντάσεις και τις διακλυμάνσεις της και σε κάθε περίοδο της, ακόμα και στις πιο μίζερες, έχεις τη δυνατότητα να περάσεις ένα όμορφο καλοκαίρι.

Και ό,τι είναι να έρθει... Σε ακολουθεί, πίστεψε με.

It is all about perspective.

Or not?

Εις το επανιδείν