Η απελευθέρωση ημών των σκλάβων

Της Σοφίας-Ζωής Παράσχου,
Φοιτήτρια Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ, Αρθρογράφος
ΠΗΓΗ: sophiasvivavoce.com



Οι άνθρωποι γεννιόμαστε και διαθέτουμε φύσει 5 συναισθήματα: φόβος, θλίψη, ζήλεια, αγάπη και θυμός. Αυτές οι πέντε λέξεις, αυτά τα πέντε πράγματα που μας ταλαιπωρούν μα συνάμα και μας συμπληρώνουν, είναι τα 5 κομμάτια του παζλ της ζωής μας. Όσο κι αν θέλουμε να μιλάμε για την ανθρώπινη βούληση, μια χειραφετημένη βούληση από πάθη και για ανεξαρτησία, αυτά τα 5 συναισθήματα καθορίζουν τις επιλογές μας, τη ψυχολογία μας και διαμορφώνουν ολόκληρη τη καθημερινότητα μας. Μας κυριεύουν, μας πονούν, μας τυφλώνουν και μας χωρίζουν από τη λογική, ένα στοιχείο που μας ξεχωρίζει από τα ζώα μα που σπανίως το υπηρετούμε…

Φιλόσοφοι και φιλόσοφοι μιλούν και αναλύουν την αξία της ελευθερίας. Κατηγορούν τους δυνάστες, τους δικτάτορες, μιλούν για δικαιώματα και αξίες. Μιλούν για τη δυνατότητα να επιλέγουμε και να αυτοκαθοριζόμαστε, τη δυνατότητα, με νηφάλια συνείδηση να διαμορφώνουμε τη ζωή μας… Μιλούν για τη χειραγώγηση του νου και κατηγορούν αυτούς που προσπαθούν να ελέγξουν τις επιλογές μας… 

Μα ποια είναι η τιμωρία που πρέπει να επιβάλουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, ο οποίος είναι ο πραγματικός μας δυνάστης; Ποιος έχει λόγο στη νόθευση της συνειδήσεως μας από τα πάθη μας, ποιός έχει λόγο στην τοις πράγμασι ανελευθερία μας λόγω του φόβου μας, του ποικιλόμορφου αυτού φόβου που μας δένει τα χέρια; Ποιος έχει λόγο στη ζήλεια, σε αυτή την άτιμη ζήλεια που μας τυφλώνει και μας διαλύει κάθε ίχνος αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης που πασχίζουμε για να χτίσουμε;

«Letgo, γύρνα σελίδα και αγάπα τον εαυτό σου». «Πάρε ρίσκα, δε θα χάσεις, μη φοβάσαι το άγνωστο.» «Ξεπέρασε το επιτέλους, μη σπαταλάς λεπτά από τη ζωή σου σκεπτόμενος μια ιστορία που έχει λήξει». «Ζήσε για σένα, κανείς δεν είναι κτήμα σου, βάλε χαλινάρια πια σε αυτή τη ζήλεια, καταστρέφει σου λέω». 

Πόσες φορές τα έχουμε πει; Πόσες φορές τα έχουμε ακούσει; Πόσες φορές τα έχομε αγνοήσει; Γιατί είμαστε ανόητοι; Όχι. Γιατί δεν μπορούμε να αντιληφθούμε με τη λογική ότι είναι ορθές επιλογές; Όχι, κι αν είμαστε εμείς που καταλαβαίνουμε πόσο σωστά είναι… Γιατί δε θέλουμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να τον βοηθήσουμε; Όχι, κανείς άνθρωπος δε μισεί τον εαυτό του σε τέτοιο βαθμό. Γιατί, τότε; Γιατί να γίνεται η κουβέντα περί της προτάξεως της λογικής έναντι των συναισθημάτων τόσες φορές, κι άλλες τόσες να τη ξεχνάμε; Γιατί απλά, τόσο απλά, φοβόμαστε...

Ο φόβος. Ο βασιλιάς των συναισθημάτων. Ο κυρίαρχος των καρδιών και των ανθρώπων. Ο ποικιλόμορφος στρατός, με αρχιστράτηγο το φόβο για το άγνωστο.

Φοβόμαστε να αφήσουμε τη σιγουριά, φοβόμαστε αυτό που δε ξέρουμε, φοβόμαστε να αφεθούμε ελεύθεροι στο άγνωστο του μέλλοντος. Φοβόμαστε να μην έχουμε αγάπη, φοβόμαστε μη χάσουμε και διεκδικούμε με ζήλεια, φοβόμαστε ότι δεν αξίζουμε και νιώθουμε θλίψη. Ένα νοητικό κατασκεύασμα του μυαλού μας έχει την κορώνα και το τηλεχειριστήριο των επιλογών μας. 

Και ο φόβος φέρνει την ανασφάλεια.

Φοβάμαι γιατί μάλλον δεν είμαι αρκετός. Μάλλον δεν είμαι αρκετός άρα δεν αξίζω. Δεν αξίζω άρα δε διεκδικώ. Δε διεκδικώ άρα δυστυχώ. 

Ένας φαύλος κύκλος, με κανένα στοιχείο χειραφέτησης μέσα του. Μια εσωτερική τραγωδία που μας κρατά προσκολλημένους στο βάλτο του παρελθόντος, ενός παρελθόντος που οι ίδιοι το απορρίψαμε από παρόν και μέλλον… Η δικτατορία του φόβου και η σκλαβιά μας σε grandοθόνη… Και κανένα κύμα διαδήλωσης στο δρόμο. 

Γιατί; 

Ξύπνα το πρωί και απόταξε τις αλυσίδες αυτές. Όπως δεν επιτρέπεις σε εξωτερικούς παράγοντες να σε σκλαβώνουν, έτσι μη γίνεις κι εσύ δούλος των προσωπικών σου παθών. Άλλαξε, πολέμα δυνατά. Ρίσκαρε, η ζωή διαμορφώνεται με βάση το πόσο χώρο και ευκαιρίες θα της δώσεις. Απομυθοποίησε την ασφάλεια, ένα κατασκεύασμα του φόβου είναι και αυτό. Σφίξε τα δόντια σου και προχώρα, δεν υπάρχει τίποτα που να μην περνάει τελικά. Αποχρωμάτισε τη ζωή σου και αναδιοργάνωσε την με άτομα που δεν έχουν πάρει εισιτήριο για το παρόν σου από το φόβο, τη ζήλεια, την ανασφάλεια και τη θλίψη αλλά από την αγάπη.

Και, προς Θεού, αγκάλιασε τους φίλους σου και κάντους σύμμαχους σου σε αυτό… Γιατί με ένα ποτήρι κρασί και λίγη ζεστασιά, οι σκλάβοι απελευθερώνονται.