Όσες φορές και αν ακούσω αυτό το τραγούδι από την λατρεμένη Άλκηστη Πρωτοψάλτη μου ξυπνά συναισθήματα που αναγκάστηκα να πνίξω μέσα μου εν καιρώ... Μου ξυπνά αναμνήσεις, γέλια, πόνο, δυσαρέσκεια αλλά και έναν μεγάλο έρωτα που έτρεφα για κάποιον κάποτε...
Λένε πως ο έρωτας είναι τυφλός... Δεν επιλέγεις ποιον θα ερωτευθείς, απλά συμβαίνει...
Όμως ο έρωτας έχει και το άλλο κακό... Έχει κοντά πόδια και στην προσπάθεια σου να επιβιώσεις, μπορεί να πέσεις και να σκοτωθείς...
Κάποτε είπα δεν θα ερωτευτώ ξανά, πως μπορούν οι άνθρωποι και παύουν να ερωτεύονται? Παύουν να αγαπιούνται απ'τη μια στιγμή στην άλλη? Παύουν να ελπίζουν? Μα πως? Έχει κάνεις απάντηση?
Έχω αρχίσει και πιστεύω πως ο έρωτας είναι κάτι επιφανειακό... που κάποια στιγμή τελειώνει... Έρχεται και παρέρχεται... Τη θέση του παίρνει η αγάπη... Όλοι κάποια στιγμή τον νιώθουμε ,δεν χρειάζεται όμως να διαγράφουμε τις αναμνήσεις... Γιατί οι αναμνήσεις είμαστε εμείς, είναι η ζωή μας... Φίλε αναγνώστη, θα με καταλάβεις...
Δε χρειάζεται να μισήσεις κανέναν, ούτε και να τον ξεχάσεις. Να εύχεσαι τα καλύτερα για όλους και να επιζητάς τη δική σου ευτυχία οποία και αν είναι αυτή... Να ζεις, να ζεις τρελά και να μην σταματάς ποτέ να ονειρεύεσαι... Σας αφιερώνω το τραγούδι της Άλκηστις και... σας αποχαιρετώ με ένα γλυκό φιλί, Μαγδαληνή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου