Η Αυλαία κλείνει... ποια Παράσταση ανοίγει;

Υπογράφει η
Δήμητρα Κλαούντια Ζόγκα 



“Που είναι το κράτος, ο δήμος, η κοινότητα”λέει  στο Βίντεο που παρακολούθησα κάποιος. “Που είναι άραγε όταν τους χρειαζόμαστε”;  Αποτέλεσε το κλικ, το έναυσμα να ξεκινήσω να ρωτώ ή καλύτερα να αναρωτιέμαι και εγώ...

Στροφή σε τι και πού; Φόβος- αβεβαιότητα σ' όλo αυτό έχει κατακλύσει το κόσμο. Φοράει μάσκες ο κόσμος, μπορεί και γυαλιά και γάντια αλλά αυτό που κρύβεται στη ψυχή του είναι έκδηλο από τη καχυποψία που κοιτάει τον διπλανό του ή των ένα μέτρο και κάτι απόσταση διπλανό του, από την αμηχανία των χεριών, από τη φωνή του όταν λέει τη καλημέρα κτλ... 

Κανένας ηγέτης των χωρών δεν αναλαμβάνει ευθύνη για ότι γίνεται, κανείς δεν λέει με βεβαιότητα όπου και ένα κοιτάξεις τι γίνεται και τι θα συμβεί. Κανείς δε ξέρει άραγε ή κανείς δε θέλει να ξέρει, να ξέρουν, να ξέρουμε. Στροφή στη κοινωνική αλληλεγγύη και στο πλησίον ή στροφή ο Άλλος είναι ο εχθρός μου;

Κάποια φιλοσοφικά ερωτήματα; Όχι!  Κάποια ερωτήματα απλά που ενέχουν την απορία ανθρώπων..Μια μέρα μετά το lockdown που ανεξαρτήτως κρουσμάτων, θνησιμότητας, όλες οι χώρες θα βγούνε ταυτόχρονα περίπου με παρόμοια μέτρα... 

Πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου μετά από αυτό ; Θα είναι η ίδια, καλύτερη ή χειρότερη..; Θα σέβεται ο καθένας τον άλλον και θα παίρνει τα κατάλληλα μέτρα υγιεινής και ανθρωπιάς άραγε; 

Θα νιώθουμε ελεύθεροι ή θα φοβόμαστε μετά το Lockdown ; Πολλοί το θεώρησαν χρόνο για δημιουργία, να ανακαλύψω τον εαυτό μου, το τι θέλω πραγματικά, να κάνω όσα δεν έκανα τόσο καιρό. Μα συγγνώμη αλήθεια τα  πράξατε και το θεωρήσατε αυτό δημιουργικό χρόνο; Δημιουργικός είναι ο χρόνος που δημιουργώ εγώ ο ίδιος, τον ορίζω όχι αυτός που μου επιβάλλουν βίαια, καταναγκαστικά, και μου λένε τώρα τον έχεις κάνε τον ότι θες..

Μα ένα λεπτό Κύριε ευχαριστώ για τη μεγαλοψυχία σας και ότι θέλετε να με σώσετε, μα πως δημιουργείς έναν χρόνο, όνειρα, αγάπη, χωρίς να ξέρεις το αύριο, χωρίς να ξέρεις πλέον τι είναι το κανονικό, τι πρέπει να ονειρεύεσαι, ποιόν πρέπει να πιστεύεις, χωρίς τους ανθρώπους σου .. Άντε και τον δημιουργώ μια, δυο, τρεις φορές 

Μετά;;; 

Τον δημιουργώ  λοιπόν , τον αξιοποιώ, με προσέχω, τηρώ όσα μου λες και Εσύ κύριε θα με συγχαρείς για αυτό; Πώς Θα με συγχαρείς άραγε; Θα είμαι σίγουρη ότι μετά από αυτό δε θα νοσήσω; Θα είμαι σίγουρη ότι όλοι θα έχουν τις δουλειές τους και θα ζουν ισάξια. ; 

Υποτίθεται αυτός ο ιός αναζωογόνησε τη φύση, επαναπροσδιορίσαμε νέες αξίες, νέο εαυτό Κύριε..Αλήθεια Κύριε μου λέτε θα πάνε όλα καλά; Σιωπή, απάντηση καμιά. 

Τα πουλιά συνεχίζουν να κελαηδούν, ο ήλιος λάμπει,καμία φωνή, καμία σαφή απάντηση Κύριε..Η αυλαία του Lock down κλείνει, ποια αυλαία θα ανοίξει μετά .. Ποιόν ρόλο θα έχουμε εμείς μετά, τον ίδιο, άλλον, εμείς θα το ορίσουμε ή κάποιος άλλος πάλιβίαια...Βία δεν είναι μόνο τα όπλα. 

Βία λέγεται ότι πληγώνει τη ψυχή, βία είναι να ζεις μέσα στην ανασφάλεια του σήμερα και του αύριο, βία είναι να χάνεις το ρόλο σου, τη ταυτότητα σου, τον άλλον χωρίς να σε ρωτούν. 

Βία είναι να ζεις επιβιώνοντας.. Βία είναι να μη σου απαντούν απλά να σ αφήνουν να αμφισβητείς, να μη μπορείς να συνειδητοποιείς και να πιστεύεις.. Να θες και να μη μπορείς, ή να μπορείς και να μη θες. Βία και Βίος « ένα τσιγάρο δρόμο..»