Το φαντασιακό υπαρκτό των βάσεων

Υπογράφει η δραστήρια νεαρά κα. Δήμητρα - Κλαούντια Ζόγκα
Πολιτική Επιστήμονας Α.Π.Θ., BA, MSc, Ιδιωτ. Υπάλληλος, Αρθρογράφος

-Τα άκουσες τα νέα σήμερα;
-Ποια νέα; Τα ίδια πάλι θα αρχίσεις, ότι πρέπει να προσέχουμε για τον ιό.
- Όχι! Σήμερα θα σου μιλήσω για στόχους, για γνώση … για τις λεγόμενες βάσεις
- Πέρασες στη σχολή που ήθελες;

Εγώ πέρασα. Ναι. Περνούσα Νομική και επέλεξα Πολιτικών Επιστήμων. Πρώτη επιλογή την έβαλα. Ανάποδη και σ αυτό. Μα οι διευθυντές, οι καθηγητές όλοι σχεδόν αντίθετοι με αυτή την επιλογή. Εγώ εκεί, πείσμα, ήθελα πολιτικές επιστήμες. Ανάμεσα σε δυο πατρίδες. Δυο υπέρ μου η καθηγήτρια των Λατινικών και η μητέρα μου. Ο Πατέρας μου τότε μου έλεγε «μήπως θέλεις να πας σε ιδιωτική σχολή;» Εγώ έλεγα τα κολέγια είναι για τα κολάρα και τους ανίκανους, ότι δε μπορούν να το έχουν το αγοράζουν, ακόμα και τη γνώση. Κάνω μια εισαγωγή για το πόσες φωνές θα ακούγονται στο βάθος για το τι σχολή θα δηλώσει κάποιος, για το που θα περάσει και εάν καταφέρει να περάσει εκεί που θέλει ή θέλουν.

 Αρχικά, δε θα ασχοληθώ με τις βάσεις, δε παύουν να είναι νούμερα, αριθμοί. Οι αριθμοί δε με ελκύουν γενικά. Πάντα διαφωνούσα μ' αυτή τη μέρα. Μια μέρα καθορίζει τη ζωή σου( δε στη καθορίζει), καθορίζει τη γνώση, καθορίζει τον επαγγελματικό προσανατολισμό, μια μέρα να καθορίζει τα δεκαεφτά σου χρόνια. Φύσης αδύνατο και όμως εφικτό. Το έβρισκα άδικο διότι η μια μέρα μπορεί να είναι παράδεισος αλλά και κόλαση.

Δεν είναι μια μέρα, είναι γνώση δεκαεφτά χρόνων, δεν είναι μόνο μιας ήμερα. Όταν ένας μαθητής γράφει 3, 2, 20, 15 και το καθεξής στις πανελλήνιες, σημαίνει ότι όλη τη χρόνια έγραφε αντίστοιχα. Εκτός εάν είναι τόσο τυχερός που έπεσαν τα SOS ή τόσο άτυχος που έπεσαν τα μη SOS (δικαιολογίες). Αυτό το έβλεπαν γονείς και καθηγητές. Η ελπίδα όμως, όπως λέει και ο σοφός λαός «πεθαίνει πάντα τελευταία» 

Δεύτερον, μη ξεχνάμε κάποιες συνιστάμενες. Ναι, εδώ αγριεύω, με πιάνουν τα διαολιά μου. Θυμάσαι τότε το άγχος και την αγωνία που είχαμε. Φέτος τα παιδιά την έχουν διπλάσια ή και τριπλάσια. Ο μαθητής καλείται να γράψει σε καιρούς πανδημίας και οικονομικής κρίσης. Γράφει σε καιρούς που όλα του είναι αβέβαια και του φαίνονται αβέβαια, όχι μόνο σε ποια σχολή θα καταλήξει - επιλέξει. ΟΛΑ!!  Αντικρίζει έναν κόσμο αλλιώτικο που ούτε στα κείμενα της λογοτεχνίας δε τον διδαχτήκαμε. Αντικρίζει έναν κόσμο που τα συναισθήματα δεν εκδηλώνονται πια, που διακυβεύονται οικονομίες και ζωές. Έναν κόσμο «άκοσμο».

Το διάβασμα για τις πανελλήνιες θέλει ειδική διαμόρφωση και προγραμματισμό. Ας μη ξεχνάμε, δεν έχουν όλοι αυτή τη πολυτέλεια. Δεν έχουν όλοι την αρμονία, την ησυχία, το ζεστό σπίτι, τον γονιό να του παρέχει τα απαραίτητα ή και την ωριμότητα να αφοσιωθεί στον στόχο του. Πόσα σπίτια έμειναν δυο μήνες χωρίς εισόδημα, άλλοι άνεργοι, άλλοι δεν είχαν καν υπολογιστές; Οι βάσεις λοιπόν, το προφίλ ενός μαθητή, το που σπουδάζει, σε πόσα φροντιστήρια ή ιδιαίτερα πάει αντικατοπτρίζουν ή καλύτερα φανερώνουν μια ολόκληρη κατασκευή του κοινωνικού του background. Αντικατοπτρίζουν όνειρα, αξίες, χαμένα θέλω, αντικατοπτρίζουν μόχθο, να μη δίνεις το ενοίκιο για να δώσεις τα δίδακτρα, αντικατοπτρίζει τις φωτοτυπίες που ήρθαν σπίτι και δεν ανοίχτηκαν εκείνο το βράδυ λόγω μιας κρίσης πανικού, αντικατοπτρίζει την Ελενίτσα που πέρασε πρώτη και τον Στέλιο που κόπηκε, αντικατοπτρίζει τον Αλί που πέρασε στο Πανεπιστήμιο ο οποίος έχασε τη σημαία γιατί δεν ήταν ορθόδοξος, αντικατοπτρίζει τα πενήντα ευρώ το δίωρο για την φυσική κτλ κτλ. 

Οι βάσεις δεν είναι απλά νούμερα, κρύβουν από πίσω μια ολόκληρη ιστορία, που κανείς δε θα την ξέρει, δε θα την ψάξει, δε θα την νοήσει σ’ εκείνον τον αριθμό. Όπως μετέπειτα η βάση γίνεται μισθός, μεροκάματο και για άλλους βισματικός μισθός (όπως η αντιγραφή που πέρασες στο Πανεπιστήμιο). Οι βάσεις δεν είναι απλά ένας αριθμός, είναι η βάση για μια κοινωνία. Οι βάσεις έχουν ψυχοσύνθεση που άλλοτε παίρνεις αυτό που αξίζεις και άλλοτε το χάνεις. Οι βάσεις είναι η αρχή μιας ολόκληρης ιστορίας με παρακαταθήκη δεκαεφτά χρόνων. Το είχες φανταστεί αυτό; Ξέρω όχι!

Εγώ θέλω να φωνάξω ένα μπράβο σε όσους έδωσαν εξετάσεις, σε όσους πέρασαν, σε όσους κόπηκαν, σε όσους προσπάθησαν. Το να δίνεις εξετάσεις αυτή τη περίοδο με όλα αυτά γύρω σου, δείχνουν προσπάθεια. Σε μια κοινωνία που διαλύεται (ψυχικά σίγουρα) υλικά μετέπειτα, το να προσπαθείς για ένα μέλλον, έστω και ασυνείδητα αξίζει Μπράβο!!!

Ακόμη, θυμάμαι εκείνο το άγχος, τις στερήσεις εκείνου του χρόνου, σα τη καραντίνα ένα πράγμα. Κομμένο το μπάσκετ, κομμένο το έξω, διάβασμα, περπατούσα σε όλο το σπίτι να μάθω την ιστορία. Τώρα γελάω όταν τα σκέφτομαι, διότι εκείνο το άγχος και η αγωνία των εξετάσεων ήταν απλά μια κουκκίδα ή και το έναυσμα για το μετέπειτα. Μ’ άρεσε ταυτόχρονα, το έβρισκα ελκυστικό. Ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, γιατί ήταν σαν αγώνας για μια θέση στο Πανεπιστήμιο, άνισος και εκείνος αλλά όπως και όλοι οι αγώνες σου μαθαίνουν να γίνεσαι μαχητής, σου προσφέρουν αρετές, λάθη και σωστά για τους επόμενους που θα έρθουν. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος αγώνας είναι εκείνος με τον εαυτό σου, όταν δε σε βλέπει κάνεις. Ο μεγαλύτερος αγώνας είναι να μην επιτρέπεις να σε προσδιορίζει ένας αριθμός.

Ζούμε σε μια κοινωνία που παράγει πιο εύκολα το άγχος, την ανησυχία, το στρες παρά την γνώση, τα όνειρα, τους στόχους και τις αξίες. Το εάν πραγματικά αξίζει κάποιος δε θα φανεί ποτέ σ' αυτή τη κοινωνία. Μα γιατί θα πουν; Γιατί τα θεμέλια της βασίζονται σε αντίθετες αρχές με το άξιο και το ήθος. Κοιτάς γύρω σου καθημερινά, βλέπεις πολλούς σωστούς, δίκαιους και να αγαπούν ; Οι κανόνες έχουν γίνει οι εξαιρέσεις.

Ας μη γελιόμαστε, εδώ λείπουν άλλες βάσεις και ασχολούμαστε με βάσεις που έγραψαν έφηβοι. Και μη ρωτάς γιατί είναι όλη μέρα με το κινητό ( είναι μιμητής το παιδί) σε πόσα insta stories τον έβαζες μικρό, δε του άνοιγες σελίδες βιβλίου.!! Πόσες ώρες το έχεις μπροστά στο tablet, αδρανή σε μια εικόνα για να μην τρέξεις πίσω του, γιατί είσαι κουρασμένος από τη δουλειά και δε του μαθαίνεις την επικοινωνία, το ενεργητικό ρήμα φροντίζω; Γιατί δε του μαθαίνεις τι θα πει ευτυχία και συνέχεια τον προστάζεις να βρει μια σαθρή επιτυχία; Θα μου πεις «Δεν ήξερα». Θα σου πω ας ρώταγες.

Είδες λοιπόν, οι βάσεις και οι άνθρωποι δεν είναι απλοί αριθμοί, θέλουν ψάξιμο, νοιάξιμο στη ψυχή. Καμία βάση δε καλύπτει το κυνήγι της γνώσης και της αλήθειας. Εκείνο το αγαθό του Πλάτωνα, εκείνη την Ιθάκη, εκείνο το Πυθαγόρειο Θεώρημα, εκείνο το Νόμο της βαρύτητας, εκείνη την ώρα της Αλήθειας. Καμία βάση, κανένας αριθμός δε μπορεί να κουβαλήσει τόση αλήθεια και ομορφιά όσο η γνώση. Σαν την αγάπη η οποία δε μετριέται, όσο ζεις αγαπάς και νιώθεις ζωντανός. Έτσι και η γνώση, όσο ζεις μαθαίνεις. Εάν μαθαίνεις αυτά που αγαπάς ή εάν μαθαίνεις να αγαπάς αυτά που μαθαίνεις … Τότε;

Μη μου απαντήσεις. Δε θέλει ένα λεπτό αυτή η απάντηση. Θέλει χρόνο ή χρόνια. Ξεκίνα από τη βάση σου και προχώρα!!! Μη σταματάς, μη γίνεις ο κόσμος τους, μη γίνεις ένας ακόμη αριθμός!