Διάλογος | Πάντα με θυμάσαι και ποτέ δεν με έχεις (Της Δ. Κ. Ζόγκα)

***Της νεαράς κυρίας Δ. Κ. Ζόγκα

Πέρασε καιρός. Αρχές φθινοπώρου, τέλος φθινοπώρου. Μεταβατική εποχή το φθινόπωρο. Σε περνάει από το ένα στάδιο στο άλλο, σε μια αλλαγή, σε μια νέα προσαρμογή. Τα φύλλα των δέντρων πέφτουν, το τοπίο παίρνει αποχρώσεις του κόκκινου, του κίτρινου και του γήινου, αποχρώσεις μιας γύμνιας ή ενός νέου ντυσίματος, αποχρώσεις παλιών αναμνήσεων και νέων εκπλήξεων. Ζεστά ροφήματα, χουχουλιάρικη διάθεση, διάθεση αλλαγής πριν έρθει ο  χειμώνας. Έχει και έναν ήχο απολογισμού. Θυμάμαι σήμερα. Απορείς τι να θυμάμαι άραγε;

 

Μου είχε λείψει το βλέμμα σου. Είναι γοητευτικό αλλά πάντα διαφορετικό, δεν το βαριέμαι. Πάντα κάτι καινούριο ανακαλύπτω σ΄αυτό, πάντα κάτι καινούριο νιώθω. Ταξιδεύω στο βλέμμα σου, όπως ταξιδεύουν τα φύλλα του φθινοπώρου. Πλέον μέσω μιας εικόνας, μιας βιντεοκλήσης το συναντώ. Διαφορετικό; Το συνηθίζουμε;  Δεν σ ‘αρέσει, ούτε και εμένα. Έχω συνηθίσει αλλιώς. Ωστόσο, θα σου εκμυστηρευτώ κάτι. Οι έξυπνοι άνθρωποι προσαρμόζονται και προσαρμόζουν τις συνθήκες στα μέτρα τους. Αντιδρούν την κατάλληλη στιγμή. Αστείο ακούγεται αυτό στην δική μας περίπτωση. Κατάλληλη στιγμή ή αλλιώς timing.  Μπορεί να μην είχαμε ποτέ το “timing” κολλητό μας, αλλά είχαμε το ρίσκο. Χωρίς ρίσκο, δεν υπάρχουν ιστορίες. Δεν υπάρχουμε λόγω timing αλλά εξαιτίας του ρίσκου. Είμαστε για την αδρεναλίνη, την περιπέτεια και την παθιασμένη εποχή εμείς, μάτια μου. Δεν είναι για όλους αυτά. Κάποιοι το φθινόπωρο βλέπουν ταινία και πίνουν ζεστή σοκολάτα, άλλοι πάνε με κόντρα άνεμο βόλτα. Εκεί στον κόντρα άνεμο και εμείς, θα πιούμε μια γούλια σοκολάτα αλλά θα συνεχίσουμε. Αναρωτιέσαι γιατί στα αναφέρω όλα αυτά;

Προσπαθώ να καταλάβω. Λάθος το ξέρω, δεν χρειάζεται πάντα να καταλαβαίνεις. Κάποιες φορές είναι αρκετό να το ζεις, χωρίς εξηγήσεις, προσθέσεις και αφαιρέσεις. Ωστόσο, όταν ξεκινώ να καταλαβαίνω, ξεκινάω να νιώθω, ξεκινάω να βλέπω την οντότητα σου σημαντική. Ξεκινάς να αποκτάς νόημα για μένα. Θέλω να σε νοηματοδοτήσω. Σου ακούστηκε αστείο ή σε έκανε να φοβηθείς άραγε;

Μη μου απαντήσεις. Δεν θέλω άμεσες απαντήσεις μερικές φορές. Απορείς; Ναι, στην σοκολάτα έβαλα και λίγο κονιάκ μέσα. ‘Έρχεται χειμώνας και δεν θα μας βρει μαζί. Κακό timing. Ξέρω, ναι ξέρω. Θα είμαι στο μυαλό σου. Αρκετό αυτό; Πάντα με θυμάσαι και ποτέ δεν με έχεις. Πόσο οξύμωρο αυτό; Θα στο πάω ένα βήμα πιο κάτω. Εάν με είχες θα με θυμώσουν; Μερικές φορές εμείς οι άνθρωποι θυμόμαστε όσα δεν έχουμε και ξεχνάμε όσα έχουμε. Περίεργα, υπέροχα πλάσματα εμείς οι άνθρωποι.

 

Έχουμε σχέση και ξεχνάμε. Ξεχνάμε να πούμε μια ζεστή καλημέρα, να στείλουμε μια καληνύχτα, να κάνουμε έρωτα με πάθος, να δημιουργήσουμε μια αξέχαστη έκπληξη. Ξεχνάμε να ρωτήσουμε «πώς ήταν η μέρα σου αγάπη μου;» Ξεχνάμε να ακούμε, να ρωτάμε. Ξεχνάμε να ερωτευόμαστε. Μετά απορούμε πως τελείωσε ο έρωτας ή πώς δεν άρχισε καν; Μάτια μου ο έρωτας δεν τελειώνει, εάν τελειώσει δεν ήταν έρωτας. Γελάω όταν ακούω τη φράση  «χωρίσαμε, δεν νιώθαμε το ίδιο.» Δεν ήταν έρωτας αυτό. Ήταν συνήθεια, ήταν ρουτίνα, ήταν ασφάλεια, ήταν κράξιμο, ήταν ένα υποκατάστατο της μοναξιάς. Όμως, σε παρακαλώ δεν είναι έρωτας. Δεν θα στεκόμουν εδώ μπροστά σου εάν ήταν έρωτας. Δεν θα σε ένοιαζε η ύπαρξη μου, εάν ήταν έρωτας. Θα σου περνούσα απλά απαρατήρητη. Δεν θα με θυμόσουν, εάν ήταν έρωτας. Το βλέμμα σου έχει αλλάξει όλες τις γήινες αποχρώσεις του φθινοπώρου όσο σου μιλάω. Ελκυστικό αλλά και ανήσυχο.  Δεν θα στα πω όλα σήμερα.

Θα σου δώσω πινελιές του ανέμου. Με θυμάσαι γιατί δεν μ’ έχεις. Με θυμάσαι γιατί ζεις το ανεκπλήρωτο, ζεις την απόδραση, ζεις το διαφορετικό. Ζεις το να βγαίνεις έξω χωρίς να στείλεις μήνυμα μετακίνησης. Ζεις το χωρίς προορισμό, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Ζεις χωρίς οριοθέτηση χωροχρονική. Λες εκεί να το χάνουμε εμείς οι άνθρωποι όταν πάμε να ορίσουμε και ξεκινάμε να αναλύουμε; Λες όταν δημιουργούμε όρια και δεσμεύσεις στον άλλον να μας ξεχνά; Λες να θυμόμαστε πάντα αυτό που δεν έχουμε και όχι αυτό που είμαστε ή έχουμε;

 

Εγωιστικό! Όχι, ξεκάθαρη απάντηση ότι αυτό που έχεις δεν είσαι εσύ. Πάντα θα με θυμάσαι και δεν θα μ’ έχεις. Βρήκα το νόημα αυτό το απόγευμα. Μου αρκεί; Δεν ξέρω, δεν θα σου απαντήσω σήμερα. Πάτα 6,φόρα την μάσκα σου και έλα να πάμε μια βόλτα. Αυτό μου αρκεί για σήμερα.

***Η Δήμητρα είναι Πολιτική Επιστήμονας ΑΠΘ, BSC, MSC, και μάχιμη Αρθρογράφος