Quarantined (Της Σοφίας - Ζωής Παράσχου)

* Της Σοφίας - Ζωής Παράσχου

Πέρασε καιρός από την τελευταία «μοιρασιά»… «Μοιρασιά» σκέψεων, συναισθημάτων, τετράγωνης - στρογγυλοποιημένης λογικής. Εξελίξεις σε κρατούν πίσω, υποχρεώσεις και άγχη σε προσγειώνουν από το ροζ σου συννεφάκι. Κι όμως, αυτό το συννεφάκι είναι που σου δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσεις και να καταγράψεις τα πεπραγμένα.

Μια δεύτερη καραντίνα, ένας μικρός αποκλεισμός από το σήμερα. Επιλέγεις να τον περάσεις μόνος ή με παρέα, ανάλογα με το πόσο δυνατά απωθείς τις σκέψεις σου. Μα πάντα, όμως πάντα, βάζεις τον ίδιο στόχο. Ένα restart. Μηδενίζεις, υποσυνείδητα, τα καλά και τα κακά, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες και λες ότι «ξεκινάς από την αρχή». Ξεκινάς, όμως, από την αρχή; Και αν ναι, γιατί το επιλέγεις όταν υποχρεούσαι να βάλεις σε παύση την καθημερινότητα σου; Είναι αυτή που σε παρακωλύει από το να είσαι η καλύτερη εκδοχή σου, να ενστερνιστείς το εγώ σου και να κάνεις τις μικροδιορθώσεις που όλο λες ότι θα πραγματοποιήσεις στην καραντίνα;

Το ερώτημα, για να μην μπερδευόμαστε, είναι το εξής: τί είναι αυτό που μας απογοητεύει τόσο πολύ στην καθημερινή μας… καθημερινότητα, που χρειάζεται ο πάτος αυτής (βλέπε απομόνωση) για να το αλλάξουμε ή και απλώς να το καταλάβουμε; Γιατί πρέπει να φθάσει κανείς στο άκρο για να παλέψει προς το ευ ζην, το υποκειμενικό του ευ ζην; Και είναι άραγε η μιζέρια της μοναξιάς αυτή που μας ιντριγκάρει, που κινεί τα ένστικτα αυτοβελτίωσης ή μου μας βαλτώνει και μας αναγκάζει να αναζητήσουμε σανίδα σωτηρίας;

Η ισορροπία είναι χαμένη από χέρι. Μπροστά σε μια τηλεόραση, παρακολουθούμε στενά την παρακμή και τη δυστυχία, είτε αυτή ονομάζεται κορονοϊός είτε διεθνή δρώμενα είτε εξωτερική πολιτική. Και, ενώ αυτά προϋπήρχαν και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν για πολύ καιρό (!), εμείς μονάχα τότε αποφασίζουμε να κάνουμε την αλλαγή στη μονάδα μας, νιώθοντας την ανάγκη κάτι να πράξουμε. Όταν όμως αυτή η αλλαγή έρχεται απότομα και σποραδικά, κινητοποιηθείσα μόνο από τέτοιες καταστάσεις απομόνωσης, όταν αυτή η αλλαγή δεν είναι προϊόν της ελεύθερης μας βούλησης αλλά των συνθηκών, είναι, τελικά, ουσιαστική ή περιορίζεται μόνο στο «φαίνεσθαι»; Και αν είναι ουσιαστική, γιατί δεν την επιδιώκουμε σε φυσιολογικές (αν υπάρχει αυτό) συνθήκες; 

Λίγα ερωτήματα – σκέψεις & προβληματισμοί, κομμάτια της δικής μου «αυτοβελτίωσης της καραντίνας». Intrigued?

* Φοιτήτρια Νομικής Σχολης Ε.Κ.Π.Α. / Αρθρογράφος

ΠΗΓΗ: www.sophiasvivavoce.com