Ζητήματα ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ και ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗΣ στα Ελληνικά Πανεπιστήμια (Της Ελπ. Κολιαδήμα)

*Υπογράφει η νεαρά κυρία, Ελπίδα Κολιαδήμα

Κάθε φορά πού γίνεται λόγος για την αστυνόμευση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων , επακολουθεί θύελλα αντιδράσεων και αντιπαραθέσεων , τόσο από πολλά  κόμματα , όσο και από τις φοιτητικές παρατάξεις που τα εκπροσωπούν. Καταλήψεις , πορείες ακόμα  και βανδαλισμοί και εκφοβισμοί πανεπιστημιακών στελεχών επιστρατεύονται με στόχο την αποτροπή της αστυνομικής παρουσίας στους ακαδημαϊκούς χώρους, με πρόσχημα την καταπάτηση των ελευθεριών.

Όλα αυτά την ίδια στιγμή που τα πανεπιστήμια αποτελούν χώρους διακίνησης ναρκωτικών, στέγασης αναρχικών και τρομοκρατικών στοιχείων και γενικότερα  τόπο ασύλου και περίθαλψης παρανόμων και εγκληματιών. Για ποια ελευθερία , λοιπόν, μιλάμε , όταν είναι πρακτικά αδύνατον το πνεύμα να προοδεύσει κάτω από τέτοιες συνθήκες. Πόσο λογικό είναι να υποστηρίζεται μία τέτοια κατάσταση και να  διαιωνίζεται η ανασφάλεια και ο φόβος; Ποιο πολιτικό επιχείρημα είναι αρκετός αντίλογος για να μην ανατραπεί αυτή η κατάσταση;  Τόσα  χρόνια τα πανεπιστήμια  παραμένουν έρμαια της ανομίας , μόνο και μόνο επειδή κάποιοι επιλέγουν να δημιουργούν πολιτικό πλεονέκτημα βαφτίζοντας την αναρχία, ελευθερία και την ασφάλεια, περιορισμό. Δαιμονοποιούν την αστυνόμευση  και την εξισώνουν με φασιστικές πρακτικές, ενώ το μόνο που επιδιώκεται είναι μια ασταθής κατάσταση που θα εξυπηρετεί μονάχα τους ίδιους και θα ζημιώνει τους υπόλοιπους .  Καταλήψεις διαρκείας  και μανιώδεις καταστροφές ακαδημαικής περιουσίας απειλούν τους χώρους των πανεπιστημίων και σφοδρά επεισόδια και διαμαρτυρίες ολόκληρη την κοινωνία , μετά από κάθε προσπάθεια εφαρμογής ενός συστήματος ασφαλείας. Με τον τρόπο αυτό οι ίδιοι που χρησιμοποιούν ως πρόσχημα την ελευθερία , έρχονται  να επιβάλλουν ένα καθεστώς αυταρχισμού, όπου κάθε παρατυπία συγχωρείται αρκεί να συγκλίνει  με την ιδεολογία τους.

Ισχυρίζονται πως τους ενδιαφέρει η εξασφάλιση καλύτερης ποιότητας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ στην πραγματικότητα καπηλεύονται τον χώρο των πανεπιστημίων για να εφαρμόσουν τις σαθρές κοινωνικές τους αντιλήψεις  και να πάρουν κάπου την εξουσία ,καθώς  το έννομο δημοκρατικό κράτος  δεν έχει χώρο γι αυτούς και τις απόψεις τους .Μία ακόμα ειρωνεία είναι πως οι υποστηρικτές αυτής της κατάστασης φαινομενικά αναγνωρίζουν την ανάγκη για ασφάλεια μέσα στα πανεπιστήμια, ωστόσο όχι μόνο απορρίπτουν την παρουσία της αστυνομίας , αλλά δεν διατυπώνουν και κάποια ξεκάθαρη πρόταση προς αυτή την κατεύθυνση. Γίνεται λόγος για ενδεχόμενη αστυνομική βία , όταν εδώ και τόσο καιρό η βία των χαμένων εξαμήνων και των κλειστών αμφιθέατρων εξαγνίζεται σε βάρος των φοιτητών και των οικογενειών τους. Το πιο παράδοξο, όμως, είναι πως μεταξύ των όσων υποστηρίζουν αυτό το καθεστώς υπάρχουν και φοιτητές, οι οποίοι ενώ είναι άμεσοι παραλήπτες αυτού του χάους, όχι μόνο δεν τάσσονται ενάντια του, αλλά εμποδίζουν και την ανατροπή του . Πιστεύουν πως με το να συνηγορούν σε αυτή την κατάσταση χτυπούν το κατεστημένο και εξασφαλίζουν ένα καλύτερο αύριο για τη γενιά τους, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν εκτελεστικά όργανα ενός αγώνα για τον οποίο δεν θα λάβουν ποτέ ουσιαστικά εύσημα. Αν κάτι ,λοιπόν , πρέπει να γίνει άμεσα αντιληπτό είναι πως στα πανεπιστήμια μας δεν ταιριάζει τίποτα λιγότερο από την δημοκρατία του λόγου και του πνεύματος , η οποία χωρίς ασφάλεια είναι ιδιαίτερα επισφαλής και αβέβαιη. 

Ο ακαδημαικός χώρος δεν είναι αποκομμένος από την κοινωνία, αλλά είναι μέρος της και προθάλαμος της , γι αυτό ο νόμος και η εφαρμογή του δεν αποτελεί πολυτέλεια, αλλά αδήριτη ανάγκη  .Όσοι , επομένως , εναντιώνονται στην αστυνόμευση των ιδρυμάτων , είναι και αυτοί που τους συμφέρει και η απουσία της. Έτσι , λοιπόν, αν υπάρχει μία φράση που συνοψίζει όλα τα παραπάνω αρκεί να θυμόμαστε πως ο νόμος ενοχλεί μόνο όσους θέλουν να τον παραβούν. 

*** Ελπίδα Κολιαδήμα

Τεταρτοετής Φοιτήτρια Φαρμακευτικής Σχολής Α.Π.Θ.