***Υπογράφει η νεαρά κυρία Εύα Αφένδρα
Από το προηγούμενο κιόλας έτος είδαμε να εκτυλίσσεται μια πρωτοφανής επίθεση στο θεσμό του πανεπιστημιακού ασύλου με πρόφαση την παραβατικότητα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Αυτή η επίθεση ήρθε στην κορύφωσή της με την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για την κατάργηση του ασύλου το περασμένο καλοκαίρι (ν. 4623/2019). Το πιο πρόσφατο ‘’χτύπημα’’ ήταν η εξαγγελία που έγινε την προηγούμενη εβδομάδα για τη σύσταση ενός νέου σώματος ασφαλείας που θα… φυλάει, όπως λένε, τα πανεπιστήμια.
Αρκεί να εξετάσει κανείς τη φύση αυτού του νέου σώματος για να καταλάβει πόσο προβληματικό είναι ένα τέτοιο μέτρο. Οι ‘’φύλακες’’ θα ανήκουν στην ΕΛ.ΑΣ, αξιωματικοί της οποίας θα τεθούν επικεφαλής. Η διεύθυνση και η εποπτεία θα ανήκουν συνεπώς στον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ και στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Πρακτικά, λοιπόν, αστυνομικοί θα περιπολούν προληπτικά τους πανεπιστημιακούς χώρους. Σε περίπτωση που κάποιος δε συνειδητοποίησε τη βαρύτητα αυτού, επαναδιατυπώνω: ένστολα όργανα της τάξης με γκλοπ και χειροπέδες θα κυκλοφορούν μέσα στα πανεπιστήμια. Η διαρκής αστυνόμευση είναι ασύμβατη όχι μόνο με την ακαδημαϊκή ελευθερία αλλά και εν γένει με κάθε έννοια της ελευθερίας. Είναι αδιανόητο μια σύγχρονη, δημοκρατική χώρα να χρησιμοποιεί ως πανάκεια την αστυνομοκρατία, διότι φοβάται να κοιτάξει στον καθρέπτη.
Το πανεπιστημιακό άσυλο ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο ‘’χαλάκι’’ των κυβερνόντων κάτω από το οποίο προσπαθούν να κρύψουν μια κοινωνική παθογένεια• την εγκληματικότητα. Η εγκληματικότητα είναι κοινωνικό πρόβλημα που υπάρχει παντού. Δε γεννιέται, ούτε θρέφεται στο πανεπιστήμιο. Μάλιστα, παρά τις προσπάθειες των συστημικών ΜΜΕ να μας πείσουν ότι είναι ‘’γιάφκες’’ ανομίας, τα στατιστικά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής δείχνουν ότι η εγκληματικότητα στα πανεπιστήμια βρίσκεται πολύ πιο κάτω σε σχέση με την υπόλοιπη αστυνομευόμενη κοινωνία. Αυτό που κρίνεται σημαντικό να επισημανθεί είναι πως ήδη υπήρχε το αναγκαίο νομοθετικό πλαίσιο για την επαρκή προστασία των πανεπιστημίων. Συγκεκριμένα, ο ν. 4485/2017 επιτρέπει την αυτεπάγγελτη επέμβαση της Αστυνομίας στα πανεπιστήμια σε περιπτώσεις τέλεσης κακουργηματικών πράξεων ή πράξεων κατά της ζωής. Προς τι λοιπόν ο διακαής πόθος της κυβέρνησης να… προστατέψει τα ΑΕΙ (sic)?
Την απόφαση αυτή δεν πρέπει να την κρίνει κανείς αποσπασματικά διότι πρόκειται για ένα ακόμη βήμα προς την ευρύτερη, μακροχρόνια προσπάθεια υπονόμευσης των ΑΕΙ. Αξίζει να παρατηρηθεί ότι για άλλη μια φορά επιλέγονται οι fast track διαδικασίες προώθησης νομοθετημάτων και αποφάσεων με κλειστές σχολές. Νομίζουν και ευελπιστούν ότι ‘’περνώντας νύχτα’’ τέτοια μέτρα θα πιάσουν τους φοιτητές ‘’στον ύπνο’’ αλλά πλανώνται. Είναι πλέον προφανές, όπως άλλωστε απέδειξαν και με τη de facto εξίσωση των κολεγίων με τα πανεπιστήμια (βλ. την από 17.12.2020 τροπολογία του π.δ. 38/2010), ότι πρόθεσή τους είναι η αποστείρωση του ελληνικού πανεπιστήμιου και η μετατροπή του σε επιχειρηματικό πανεπιστήμιο προσανατολισμένο στην αγορά. Το πανεπιστήμιο-επιχείρηση λοιπόν χρειάζεται διαρκή φρούρηση, όχι επειδή το πρόβλημα είναι τα "ναρκωτικά" ή το "παρεμπόριο" αλλά η πολιτική έκφραση και η πολιτική δράση της νεολαίας, του πιο ζωντανού τμήματος της κοινωνίας.
Οι φοιτητές δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία λέξη• οι κυβερνώντες καλά θα κάνουν να το θυμούνται. Θέλουμε ασφάλεια και ελευθερία και πάνω απ’ όλα πανεπιστήμια που θα υπηρετούν τις ανάγκες του λαού, όχι του κεφαλαίου. Μέχρι τότε ο αγώνας συνεχίζεται.
***Εύα Αφένδρα, προπτυχιακή φοιτήτρια Νομικής ΔΠΘ
Συντάκτρια - Αναλύτρια Νομικών, Πολιτικών, Ιδεολογικών και Κοινωνικών Ζητημάτων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου