The ReMARKables: Η Αικατερίνη (Κατερίνα) Τσατάλη, Δικηγόρος Χανίων, μιλά στο Off The Record News BlogSpot και τον Μαρκόπουλο Χ. Θωμά

The ReMARKables... Οι Αξιοσημείωτοι... 

Η νεαρά κυρία, Αικατερίνη (Κατερίνα) Τσατάλη, Δικηγόρος Χανίων/Απόφοιτος ΔΠΘ, 

μιλά στο Off The Record News BlogSpot 

και τον Μαρκόπουλο Χ. Θωμά 

Αρχικά θα μου πεις τα βασικά για σένα αγαπητή Κατερίνα: 

Καταγωγή, ηλικία, επάγγελμα, σπουδές,

ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, καθημερινότητα κλπ.

Η γενέτειρά μου είναι η πόλη της Ιεράπετρας όπου και έζησα μέχρι να εισαχθώ στο Πανεπιστήμιο. Είμαι απόφοιτος της Νομικής Σχολής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με επιπλέον επιμόρφωση στον τομέα του Εργατικού Δικαίου. Από το πέρας των σπουδών μου μέχρι σήμερα, ζω και εργάζομαι στα Χανιά. Κύριο αντικείμενο της επαγγελματικής μου δραστηριότητας αποτελεί η ενασχόληση με τους τομείς του Ιδιωτικού και Ποινικού Δικαίου. Η διαχείριση των απαιτήσεων του δικηγορικού επαγγέλματος δεν μου έχουν επιτρέψει μέχρι σήμερα να δημιουργήσω οικογένεια – κάτι το οποίο δεν πιστεύω ότι θα συμβεί για τα επόμενα πέντε χρόνια-  ούτε βεβαίως να έχω αρκετό ελεύθερο προσωπικό χρόνο. Συνεπώς, η καθημερινότητά μου θα έλεγα ότι περιστρέφεται κυρίως γύρω από τη δουλειά μου.

Το μεγάλο ατού και το μεγάλο μελανό σημείο 

της Νομικής Επιστήμης; 

Αναμφίβολα με τον τίτλο νομικών σπουδών έχεις στο χέρι το εισιτήριο, ή το κλειδί αν θέλεις, για απασχόληση με πληθώρα γνωστικών αντικειμένων. Οι προοπτικές και διέξοδοι είναι πολυάριθμες. Με τα κατάλληλα εφόδια μπορεί κανείς να απασχοληθεί ως μάχιμος δικηγόρος, συμβολαιογράφος, δικαστικός λειτουργός, νομικός σύμβουλος, διπλωμάτης, καθηγητής Πανεπιστημίου ή Μέσης Εκπαίδευσης, πολιτικός, εγκληματολόγος, δημοσιογράφος κ.α. Στον αντίποδα θα έλεγα ότι βρίσκεται η πολυνομία. Η ψήφιση νόμων επί νόμων και διατάξεων επί διατάξεων δημιουργεί αντιφάσεις με αποτέλεσμα να τείνουμε προς την κακονομία και την περαιτέρω γραφειοκρατία. Επιπλέον η διοίκηση, εξαιτίας αυτού του φαινομένου, καθυστερεί να εφαρμόσει τους νέους νόμους, αφού αναμένει την έκδοση υπουργικών εγκυκλίων για την εφαρμογή τους. Και όλο αυτό οδηγεί φυσικά, – πού αλλού- σε καθεστώς ανασφάλειας δικαίου.

Μένεις Ελλάδα ή φεύγεις εξωτερικό… και γιατί; 

Αν πας έξω θα γύριζες ποτέ; 

Τι θα σου λείψει πιο πολύ από τον τόπο μας;

Η αλήθεια είναι ότι δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου εκτός Ελλάδος. Αν και μου έχει δοθεί η ευκαιρία να μεταβώ στο εξωτερικό για σπουδές και εργασία, η αγάπη μου για τον τόπο μου, το δέσιμο με την οικογένειά μου, τους φίλους μου και το Λασίθι, δεν μου επέτρεψαν – συναισθηματικά πάντα- να το υλοποιήσω. Σίγουρα η εργασία στο εξωτερικό παρέχει τα εχέγγυα για ένα σταθερό εργασιακό περιβάλλον με υψηλές οικονομικές απολαβές και προοπτική εξέλιξης και προσωπικά επικροτώ όσους επιλέξουν να προάγουν την επαγγελματική τους ανέλιξη μετακινούμενοι στο εξωτερικό. Ωστόσο, θα σου θυμίσω σ’ αυτό το σημείο το κεντρικό σύνθημα των εργατών του Σικάγο πριν από 136 χρόνια: «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες για ζωή και όνειρο». Επομένως κατ’ εμέ, αν επέλεγα ποτέ τη μετάβαση σε άλλη χώρα, θα θυσίαζα τη ψυχοθεραπεία μου, δηλαδή το συνδυασμό εργασίας και ψυχαγωγίας.

Me Too Greece... 

λεκτική, σωματική, κοινωνική, σεξουαλική και εργασιακή βία. 

Πλέον σε πολλούς κλάδους. 

Πως νιώθεις; Αλλάζει κάτι; 

Ωραία ερώτηση ενόψει και της πρώτης δίκης του ελληνικού #METOO. Από προσωπική μου εμπειρία θα σου πω, αγαπημένε Θωμά, ότι η διερεύνηση της υπόθεσης και η καταδίκη των θυτών αποτελεί χρέος των καταγγελλόντων και της δικαιοσύνης. Το πρόβλημα υφίστατο ανέκαθεν, απλώς τα τελευταία χρόνια και δη μετά το μεγάλο βήμα της Σοφίας Μπεκατώρου, κι άλλα θύματα πήραν τη δύναμη να αρχίσουν να μιλούν. Φαντάσου πως αισθάνεται ένα κορίτσι ή αγόρι, ανήλικο και μη, που αναγκάζεται να ανέχεται περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης, παρενόχλησης, εξουσιαστικής βίας κτλ., και δεν μπορεί να μιλήσει. Δυστυχώς η έλλειψη μηχανισμών στήριξης, οι κοινωνικές προκαταλήψεις, ο φόβος του στιγματισμού, το αίσθημα ντροπής ή ενοχής, οι διαστάσεις που σκέφτεται το θύμα ότι μπορεί να λάβει το πρόβλημα αν το μοιραστεί, είναι αιτίες που δρουν ανασταλτικά σε ό,τι αφορά την καταγγελία των περιστατικών βίας. Προσωπικά, θα αναφερθώ στις γυναίκες, αφού δεν γνωρίζω ούτε μία, χωρίς υπερβολή, που να μην έχει υποστεί έστω και μία φορά στη ζωή της μορφή βίας. Κι όμως οι περισσότερες απ’ αυτές σιώπησαν. Αυτό λοιπόν που θα ήθελα να επισημάνω είναι ότι οποιαδήποτε εκδήλωση λεκτικής βίας, σεξουαλικής έκφρασης ή συμπεριφοράς που λαμβάνει χώρα χωρίς τη συγκατάθεση ή την αποδοχή του θύματος συνιστούν καταδικαστέες πράξεις και η αποσιώπηση του γεγονότος μπορεί μακροπρόθεσμα να δημιουργήσει μη αναστρέψιμες ψυχολογικές συνέπειες. Έχω γνωρίσει στο χώρο της εργασίας μου γονείς που έδωσαν τεράστια μάχη, επιδεικνύοντας μεγαλείο ψυχής, μέχρις ότου η κακοποίηση που υπέστησαν τα παιδιά τους, αναγνωριστεί από την ελληνική δικαιοσύνη. Έχω γνωρίσει γυναίκες που υπό το φόβο του κινδύνου της ζωής τους βρήκαν το κουράγιο και τη φωνή να σπάσουν τα δεσμά και να ελευθερωθούν από αυτή τη μάστιγα. Και τελικώς για όλες αυτές τις περιπτώσεις, που εγώ τουλάχιστον γνωρίζω προσωπικά, η έκθεση του θύτη ήταν ανακουφιστική και λυτρωτική για το θύμα. Ως εκ τούτου θεωρώ ότι το κίνημα θα φέρει μακροπρόθεσμα ουσιώδεις αλλαγές στην κοινωνία, ειδικά όταν επεκταθεί και σε χώρους εκτός της showbiz, και πρέπει να το κάνει, διότι η αξιοπρέπεια είναι απαραβίαστη.

Είναι οι 50-60plus έτοιμοι να μας δεχθούν ως την γενιά του αύριο; 

Επαγγελματικά, Ακαδημαϊκά, Κοινωνικά, Οικονομικά, Πολιτικά.

Θα έλεγα ότι σε αυτό το ερώτημα οι απόψεις διίστανται. Έχω γνωρίσει εργοδότες που επιδιώκουν την πρόσληψη νέων ατόμων επειδή επιθυμούν ακριβώς τις πρωτοποριακές τους ιδέες, την ενέργεια και τη ζωτικότητα που τους χαρακτηρίζει και τους δίνουν το βήμα να εξελιχθούν. Από την άλλη έχω γνωρίσει και εργοδότες που επιθυμούν νέους ανθρώπους ως υφισταμένους διότι θεωρούν ότι τους εκμεταλλεύονται ιδιοτελώς, ευκολότερα. Πριν από τέσσερα χρόνια θυμάμαι να βρίσκομαι σε δικαστική αίθουσα κατά την εκφώνηση των υποθέσεων όπου άκουσα δύο συναδέλφους ηλικίας 50 plus να διερωτώνται μεταξύ τους λέγοντας : «απορώ τι κάνουμε εμείς εδώ και δεν έχουμε τίποτα δουλάκια να μας κρατάνε τις υποθέσεις», και εννοούσε φυσικά τους ασκούμενους/νέους δικηγόρους. Συνεπώς ναι, υπάρχει μερίδα ανθρώπων αυτής της γενιάς, που αναγνωρίζει την καινοτομία, τη νέα γνώση και την ευκολότερη προσαρμογή μας με την τεχνολογία και τις νέες συνθήκες, υπάρχει όμως και η μερίδα εκείνων που αντιμετωπίζει τη νέα γενιά είτε υποτιμητικά και αρνητικά είτε ως πηγή κριτικής και αμφισβήτησής τους. Στην πολιτική σκηνή βέβαια, παρατηρείται στην πράξη η επιθυμία από το εκλογικό σώμα να εντάξει νέους ανθρώπους στο χώρο, γεγονός αρκετά ελπιδοφόρο, ωστόσο η ικανότητα και η πρωτοπορία, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν έχουν ηλικία.

Θα σε ενδιέφερε να έχεις μελλοντικά μια κάποια πολιτική ενασχόληση; 

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το ερώτημα, μου έχουν θέσει αμέτρητοι φίλοι αρκετές φορές εξαιτίας της κοινωνικότητάς μου, αντίληψη η οποία θα μπορούσε να απαντήσει στο αν στον πολιτικό χώρο εκλέγονται κυρίως άτομα με ουσιαστικές ικανότητες ή άτομα με μεγάλο κύκλο γνωριμιών. Θα σου απαντήσω όπως και σε εκείνους, επικαλούμενη την πολυαγαπημένη ρήση του Μπέρτραντ Ράσελ: «Όταν το μυαλό είναι ακμαίο, ασχολείται με την επιστήμη. Όταν αρχίσει να κάμπτεται, στρέφεται προς τη φιλοσοφία. Στη δύση του, τέλος, καταφεύγει στην πολιτική.» Συνεπώς όχι, μέχρι στιγμής δεν με ενδιαφέρει η ενασχόληση με την πολιτική και αν κάποια στιγμή καταφύγω σε αυτόν τον τομέα θα είναι επειδή θα έχω τη σιγουριά ότι θα μου δοθεί η δυνατότητα να προτείνω λύσεις και να τις υλοποιήσω.

Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; 

Η φράση που σε παρακινεί, αν θες, που σε εμπνέει. 

Κάτι φωτεινό για την νέα χρονιά.

Να παλεύουμε για τα όνειρά μας, να ζούμε τη στιγμή και να κάνουμε ό,τι θέλουμε να κάνουμε προτού να γίνει αυτό που επιθυμούσαμε να είχαμε κάνει. Σε ευχαριστώ πολύ, Θωμά, γι’ αυτή τη συζήτηση, καλή και δημιουργική χρονιά για όλους μας!