Η ώρα της κρίσης πλησιάζει στη Γαλλία καθώς τον Απρίλιο θα στηθούν οι κάλπες για την ανάδειξη του νέου προέδρου της χώρας - ή την επανεκλογή του Εμμανουέλ Μακρόν – σε μια αναμέτρηση που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια μικρή στροφή προς τα Δεξιά. Οι πιθανότητες, ωστόσο, αλλαγής του σκηνικού – όσο κι αν απομένουν δύο μήνες που πολλά μπορεί να συμβούν – εμφανίζονται πολύ περιορισμένες με βάση τα όσα δείχνουν ως τώρα οι σφυγμομετρήσεις, που φέρνουν φαβορί τον Μακρόν. 9 οι επικρατέστερες/ροι αλλά είναι και ακόμη περίπου 9, όμως εξαιρετικά χαμηλών ποσοστών.
Τελευταία δημοσκόπηση των NSPpolls και Europe Elects της 11ης Φεβρουαρίου, που παρουσιάζουν οι FT, δίνουν στον νυν ένοικο του Ελυζέ άνετο προβάδισμα (24,5%) στον πρώτο γύρο της αναμέτρησης – έναντι 17,2% της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν, 15,6% της υποψήφιας της παραδοσιακής Κεντροδεξιάς, Βαλερί Πεκρές, 14,4% του ακροδεξιού τηλεσχολιαστή με τις εμπρηστικές θέσεις ειδικά όσον αφορά στο μεταναστευτικό και νυν προεδρικού υποψηφίου, Ερίκ Ζεμούρ, ενώ έπονται οι υποψήφιοι της Κεντροαριστεράς και Αριστεράς με χαμηλά ποσοστά που δεν τους επιτρέπουν να κάνουν βλέψεις για συμμετοχή στο β΄ γύρο της 24ης Απριλίου. Ο Μακρόν έχει εξασφαλισμένη τη θέση του εκεί, αλλά και τη νίκη του, όποιον από τους τρεις επικρατέστερους βρει μπροστά του, καθώς προηγείται στην πρόθεση ψήφου με 56% έναντι 44% της Λεπέν, με 54% έναντι 46% της Πεκρές και με 62,5% έναντι 37,5% του Ζεμούρ.
Εμμανουέλ Μακρόν (La République En Marche!)
Ο κεντρώος απερχόμενος Πρόεδρος της Γαλλίας διεκδικεί με δυαντές αξιώσεις την επανεκλογή του, βασιζόμενος εν μέρει στην ισχυρή ανάκαμψη της οικονομίας της χώρας καθώς βγαίνει σιγά – σιγά από την πανδημία. Ο Μακρόν δεν έχει ανακοινώσει ακόμη επισήμως την υποψηφιότητά του, αφήνοντας τους αντιπάλους του να αλληλοτρώγονται, αλλά το επιτελείο του προετοιμάζεται πυρετωδώς κι η εκστρατεία ανανέωσης της θητείας του για άλλη μια πενταετία θα εστιαστεί μεταξύ άλλων στις προσπάθειές του για φιλελευθεροποίηση της οικονομίας. Η νίκη είναι το ζητούμενο για τον Μακρόν προκειμένου να υλοποιήσει το όραμά του για μεταρρυθμίσεις στη Γαλλία και την Ευρώπη, αλλά θα πρέπει να πείσει τους ψηφοφόρους ότι δεν είναι «πρόεδρος της ελίτ», όπως οι αντίπαλοί του τον κατηγορούν, κι ότι θα μπορέσει να διαχειριστεί αποτελεσματικά το μεταναστευτικό, ένα από τα βασικά ζητήματα της προεκλογικής ατζέντας. Δείχνει να αντέχει και να προχωρά δυναμικά!
Μαρίν Λε Πεν (Rassemblement National)
Η κόρη του Ζαν Μαρί Λε Πεν, ιδρυτή από το 1972 του Εθνικού Μετώπου, μετά από καριέρα δικηγόρου μπήκε στην πολιτική κονίστρα της Γαλλίας το 1989 ως υποψήφια σε τοπικές εκλογές κοντά στο Παρίσι. Εντάχθηκε στον κύκλο των εμπίστων συμβούλων του πατέρα της στις προεδρικές του 2002, όταν εκείνος πέρασε στον β’ γύρο, όπου ηττήθηκε άνετα από τον Ζακ Ζιράκ, που έλαβε το θεαματικό 82% των ψήφων. Στις περιφερειακές εκλογές του 2009 η Μαρίν Λε Πεν οδήγησε το Εθνικό Μέτωπο σε ισχυρή εμφάνιση στη βόρεια Γαλλία – πρώην προπύργιο της Αριστεράς - και την επόμενη χρονιά ανέλαβε τα ηνία του κόμματος μετά την αποχώρηση του πατέρα της. Σε αντίθεση με τον Ζαν Μαρί Λε Πεν η κόρη του προσπάθησε να υιοθετήσει σταδιακά ηπιότερους τόνους διατηρώντας όμως τη σκληρή γραμμή στο μεταναστευτικό και έναντι του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Στις προεδρικές του 2012 αναδείχθηκε τρίτη στον α΄γύρο, ενώ το 2017 βρέθηκε αντιμέτωπη με τον Μακρόν παρά την καταστροφική εμφάνισή της στο ντιμπέιτ μαζί του. Έκτοτε μετονόμασε το Εθνικό Μέτωπο σε Εθνικό Συναγερμό, αλλά η εσωκομματική αδημονία για νίκη και το στραπάτσο στις περσινές περιφερειακές εκλογές ενέτειναν τις αμφιβολίες στις ηγετικές ικανότητες της Λε Πεν κι αναπτέρωσαν τις φιλοδοξίες του Ερίκ Ζεμούρ. Έφυγαν και ξαδέρφια και ανίψια...
Βαλερί Πεκρές (Les Républicains)
Μετά τις σπουδές της στις φημισμένες Ecole des Hautes Etudes Commerciales και Ecole Nationale d’Administration η 55χρονη «μπουλντόζα της γαλλικής Κεντροδεξιάς», όπως αποκάλεσε πρόσφατα ο Guardian τη Βαλερί Πεκρές, εντάχθηκε στο επιτελείο του Ζακ Σιράκ το 1998, εξελέγη βουλευτής τέσσερα χρόνια αργότερα με το δεξιό UMP (Ένωση για ένα Λαϊκό Κίνημα) και ο Νικολά Σαρκοζί τις ανέθεσε διαδοχικά δύο υπουργεία. Στη συνέχεια εξελέγη (το 2015) πρόεδρος της περιφέρειας Île de France, που περιλαμβάνει το Παρίσι. Η Πεκρές εγκατέλειψε το κόμμα της, που είχε στο μεταξύ μετονομαστεί Les Republicains, καταγγέλλοντας τη στροφή του προς τα δεξιά, αλλά επανήλθε τον περασμένο χρόνο για να διεκδικήσει το χρίσμα για τις προεδρικές κάτι που κατάφερε τον περασμένο Δεκέμβριο, μολονότι ήταν αουτσάιντερ. Ωστόσο, ο αρχικός ενθουσιασμός από την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς της έχει υποχωρήσει, όπως φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, ενώ δέχεται πυρά τα τελευταία 24ωρα επειδή υιοθετεί την σκληρή ρητορική των ακροδεξιών υποψηφίων στο μεταναστευτικό και ακροδεξιές θεωρίες συνωμοσίας για παραμερισμό των λευκών Γάλλων.
Ερίκ Ζεμούρ (Reconquête)
Ο 63χρονος Ζεμούρ, εβραϊκής καταγωγής με βορειοαφρικανικές ρίζες, η οικογένεια του οποίου μετανάστευσε από την Αλγερία στη Γαλλία, ξεκίνησε καριέρα στη δημοσιογραφία το 1986 μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες να μπει στην Ecole Nationale d’Administration, μια από τις βασικές σχολές της γαλλικής ελίτ. Αν και είχε στενές σχέσεις με τον πρώην Σοσιαλιστή Ζαν Πιερ Σεβενεμάν, που εξελίχθηκε σε δριμύ επικριτή της ΕΕ, ο Ζεμούρ προσελήφθη το 1996 από την έγκυρη δεξιά εφημερίδα Le Figaro για να εξελιχθεί σε αρθρογράφο, τηλεσχολιαστή και συγγραφέα με προκλητικές θέσεις, που του κόστισαν τρεις καταδίκες για υποκίνηση μίσους. Ο Ζεμούρ καταγγέλλει παρακμή της Γαλλίας λόγω της επιρροής του Ισλάμ και ασπάζεται την εθνικιστική θεωρία της «Μεγάλης αντικατάστασης» των Γάλλων από μετανάστες. Αφού για αρκετό διάστημα φλέρταρε με την ιδέα μιας υποψηφιότητας, ανακοίνωσε τελικά τον Δεκέμβριο ότι θα διεκδικήσει την προεδρία.
Ζαν-Λυκ Μελανσόν (La France Insoumise)
Ο μεγαλύτερος σε ηλικία διεκδικητής του ύπατου αξιώματος της Γαλλίας σε αυτή την κούρσα, ο 70χρονος νεοκομμουνιστής Ζαν Λικ Μελανσόν γεννήθηκε στην Ταγγέρη του Μαρόκου, σε μια εποχή που η βορειοαφρικανική χώρα ήταν γαλλικό προτεκτοράτο. Εντάχθηκε αρχικά σε ένα τροτσκιστικό κίνημα μετά τον Μάη του ‘68 και το 1976 στο Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), ενώ υπηρέτησε περιφερειακά και δημοτικά πόστα επί 25 χρόνια. Εγκατέλειψε τους Σοσιαλιστές το 2008 ως «πολύ κεντρώους» για τα γούστα του κι ίδρυσε το δικό του κόμμα για να διεκδικήσει την προεδρία της Γαλλίας για πρώτη φορά το 2012 και να αποσπάσει το 11,1% των ψήφων στον πρώτο γύρο. Μετονομάζοντας το κόμμα του σε «Ανυπότακτη Γαλλία» το 2017 διεκδίκησε και πάλι την ψήφο των Γάλλων πιάνοντας ποσοστό 19,5%, που όμως δεν στάθηκε αρκετό για να περάσει στο β΄γύρο. Ο Μελανσόν αρνήθηκε να μετάσχει στο δημοκρατικό μέτωπο κατά της ακροδεξιάς Λεπέν κι εξελίχθηκε σε έναν από τους δριμύτερους επικριτές του Μακρόν.
Γιανίκ Ζαντό (Europe Écologie Les Verts)
Ο υποψήφιος των Οικολόγων και Πράσινων ξεκίνησε τη σταδιοδρομία ως ακτιβιστής μέλος διάφορων ΜΚΟ μέχρι το 2002, που εντάχθηκε στο γαλλικό παρακλάδι της Greenpeace. To 2009 εξελέγη ευρωβουλευτής και το 2017 τα μέλη των Πρασίνων στη Γαλλία τον επέλεξαν ως υποψήφιο πρόεδρο, αλλά αποσύρθηκε από την κούρσα για να ενισχύσει τις πιθανότητες ενός άλλου υποψηφίου της Αριστεράς, του σοσιαλιστή Μπενουά Αμόν, που απέσπασε μόλις 6,3% των ψήφων, τη χειρότερη επίδοση για το PS από συστάσεώς του το 1969. Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις ο Ζαντό πιάνει ποσοστά κάτω του 5%.
Φαμπιάν Ρουσέλ (Parti Communiste Français)
O γεννημένος το 1969 Φαμπιάν Ρουσέλ ξεκίνησε την καριέρα του ως δημοσιογράφος της εφημερίδας L’Humanité, συνεργάστηκε με κομμουνιστές εκλεγμένους αξιωματούχους κι έναν υπουργό και ανέλαβε το 2018 καθήκοντα ΓΓ του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο Ρουσέλ τάσσεται υπέρ της συνταξιοδότησης στα 60, της μείωσης των εργάσιμων ημερών εβδομαδιαίως κι έχει αποσπάσει θετικά σχόλια από bon viveurs της Αριστεράς υποστηρίζοντας ότι μια αύξηση του βασικού μισθού θα επέτρεπε στους Γάλλους να απολαμβάνουν «καλά κρασιά, καλά τυριά και καλό κρέας» συμβάλλοντας έτσι στην τόνωση της οικονομίας και βελτιώνοντας τις διατροφικές συνήθειες του πληθυσμού.
Κριστιάν Τομπιρά (Walwari)
Η γεννημένη στη Γαλλική Γουιάνα Τομπιρά ξεκίνησε την πολιτική καριέρα της ως ανεξάρτητη, εξελέγη βουλευτής το 1993, αλλά οκτώ χρόνια αργότερα εντάχθηκε στο Parti Radical de Gauche, κόμμα-δορυφόρο των Σοσιαλιστών. Έγινε ευρύτερα γνωστή στη Γαλλία όταν κατέβηκε υποψήφια πρόεδρος το 2002, αλλά κατηγορήθηκε ότι αποστέρησε από τον Σοσιαλιστή πρωθυπουργό Λιονέλ Ζοσπέν κρίσιμες ψήφους για να περάσει στο β΄γύρο. Η Τομπιρά διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ και ανακοίνωσε τον περασμένο μήνα την υποψηφιότητά της με στόχο της να ενώσει την γαλλική Αριστερά και να αντιπαρατεθεί στον πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν στις εκλογές του Απριλίου. Αλλά οι δημοσκοπήσεις της δίνουν κάτω του 4% στην πρόθεση ψήφου.
Αν Ινταλγκό (Parti Socialiste)
Η γεννημένη στην Ισπανία το 1959 Ινταλγκό πολιτογραφήθηκε Γαλλίδα υπήκοος το 1974. Εντάχθηκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα 20 χρόνια αργότερα, συνεργάστηκε με διάφορους υπουργούς στην κυβέρνηση Ζοσπέν μέχρι που που εξελέγη αντιδήμαρχος των Παρισίων το 2001. Χρειάστηκε να περιμένει άλλα 13 χρόνια για να καταλάβει τον δημαρχιακό θώκο της γαλλικής πρωτεύουσας. Η Ινταλγκό έγινε κυρίως γνωστή για τις προσπάθειές της να απαλλάξει μεγάλα τμήματα του Παρισιού από τα αυτοκίνητα, γεγονός ώθησε τη φήμη της στο εξωτερικό, αλλά προκάλεσε τη μήνη πολλών Παριζιάνων και κατοίκων των προαστίων. Οι προεδρικές της φιλοδοξίες είναι ψαλιδισμένες, αφού στις σφυγμομετρήσεις πιάνει σταθερά μονοψήφια ποσοστά και μάλιστα κοντά στο 3%.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου