ΣΤΟΠ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΙΝ ΣΥΜΒΕΙ!
Μαρία Ι. Κιοσεπαρά, Ασκούμενη Δικηγόρος στην Θεσσαλονίκη
- Μ.Π.Σ. ''Δημόσια Ιστορία'' Ε.Α.Π. ''Public History in Greece''
- Νομική Σχολή, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
- Ιστορία και Αρχαιολογία, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Καθημερινά κατακλυζόμαστε από πληθώρα δυσάρεστων ειδήσεων και κυρίως ειδήσεων που αφορούν βιαιοπραγίες οι οποίες συνήθως λαμβάνουν χώρα εντός του οικογενειακού πλαισίου. Είναι γεγονός ότι η μεταπανδημική εποχή καταδεικνύει όσο καμία άλλη ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής πλειοψηφίας ψυχικά νοσεί. Ωστόσο ο μεγάλος αριθμός βίαιων κοινωνικών φαινομένων δημιουργεί μια ακόμα πιο άρρωστη κατάσταση αυτή της κοινωνικής απάθειας και ανοχής. Ευτυχώς όμως αυτή η απάθεια περιορίζεται και την θέση της παίρνει μια πιο ειλικρινής ευαισθησία όταν τα θύματα της βίας είναι παιδιά. Με αφορμή το αποτρόπαιο, εξοργιστικό έγκλημα που έγινε σε βάρος του τρίχρονου παιδιού στην Κρήτη γίνεται αδήριτη η ανάγκη να εστιάσουμε στην παιδική κακοποίηση και δή στους προληπτικούς τρόπους αποφυγής αυτής. Στο δυσκολότερο κομμάτι που οφείλουμε όλοι να στρέψουμε την προσοχή μας και δεν είναι άλλο από την δημιουργία μια ορθής στρατηγικής που θα προλαμβάνει και θα εμποδίζει την βία σε βάρος μιας αθώας παιδικής ψυχής.
Παρόλη την κλιμάκωση των ολοένα αυξανόμενων περιπτώσεων κακοποιημένων παιδιών, η πρόληψη της παιδικής κακοποίησης δεν φαίνεται να αποτελεί πραγματική προτεραιότητα της πολιτικής ηγεσίας, μιας που η σχετική έλλειψη πολιτικής συσπείρωσης και οργάνωσης γύρω από το θέμα αυτό συναρτάται άμεσα με την έλλειψη εμπέδωσης ότι οι αντιξόοτητες και η κακοποίηση κατά την παιδική ηλικία οδηγούν σε περισσότερες παθολογικές καταστάσεις κατά την ενηλικίωση και ακολούθως σε έναν αέναο κύκλο βίας. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για έναν ορθό προληπτικό σχεδιασμό καταπολέμησης του προβλήματος αυτού, θα πρέπει να γίνει λόγος για έντονες παρεμβάσεις ειδικώς σχεδιασμένων κοινωνικών και νομικών υπηρεσιών οι οποίες αναγκαστικά θα έρχονται σε σύγκρουση με την ιδιωτικότητα της οικογενειακής ζωής χάριν προστασίας του παιδιού, και φυσικά η συστηματική διάδοση των συλλεγέντων πληροφοριών των παρεμβάσεων αυτών. Ειδικά σε περιπτώσεις οπού υπάρχει υποψία δυνητικής ακόμα κακοποίησης η επιτήρηση θα πρέπει να είναι στενή. Παράλληλα φρονώ πως θα ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματική η ουσιαστική εκπαίδευση γονέων ακόμα και προγεννητικά μέσα από δωρεάν δομές οι οποίες θα παρείχαν ψυχολογική υποστήριξη και καθοδήγηση σε νέους γονείς. Μια τέτοια εκπαίδευση θα πρέπει μάλιστα να γίνει και υποχρεωτική για αμφότερους τους γονείς μετα τον τοκετό και την τεκνοθεσία. Οι δομές ψυχικής υγείας να συνεργάζονται στενά με νομικές υπηρεσίες ειδικώς όταν διαπιστώνονται προβλήματα.
Μείωση των εξωγενών παραγόντων κινδύνου όπως το αλκοολ και των εξαρτησιογόνων ουσιών θα συντελούσε θετικά συνδυαστικά με τα ως άνω. Η κατάχρηση αλκόολ άλλωστε και η χρήση ουσιών είναι έντονα συνδεδεμένη με την παιδική ψυχολογική, σωματική αλλά και σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών από τους γονείς καθώς και από άλλους οικείους. Επομένως ο περιορισμός στην πρόσβαση στο αλκοολ μέσω αύξησης της φορολογίας καθώς και η αυστηρότερη ποινική αντιμετώπιση των ναρκωτικών μπορεί να συνδράμει στην αποτελεσματική πρόληψη της παιδικής κακοποίησης. Ας μην ξεχνάμε ότι η παιδική κακοποίηση συχνά επέρχεται παράλληλα με άλλες μορφές βίας όπως είναι η συντροφική βία. Τα περισσότερα κακοποιημένα παιδιά είτε παραμένουν θύματα σε όλη τους την ζωή και συνεχίζουν να δέχονται βία ως ενήλικές είτε γίνονται τα ίδια αδυσώπητοι θύτες. Όσο ένα παιδί κακοποιείται σήμερα, εκάτοντάδες εγκλήματα θα συμβούν αύριο. Μια κοινωνία ευδαιμονεί μόνο όταν φροντίζει σωστά τα παιδιά της δηλαδή το μέλλον της.
«Τα παιδιά είναι ο πολυτιμότερος πόρος του κόσμου και η καλύτερη ελπίδα για το μέλλον.» John F. Kennedy
Εύχομαι με όλη μου την καρδιά να γίνει γρήγορα καλά το τρίχρονο αγοράκι και σε όλη του την υπόλοιπη ζωή να γελά…
Μαρία Ι. Κιοσεπαρά, Ασκούμενη Δικηγόρος στην Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου