Μαρία - Ωραιοζήλη Φ. Κουτσουπιά | Οφείλουμε να γίνουμε εμείς οι ίδιοι ''ο άνθρωπος που θαυμάζουμε''

Επιμέλεια Συνέντευξης: Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς 

Όμορφη Ωραιοζήλη, θα μου πεις τα βασικά για σένα αρχικά: 
Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας κλπ.

Λοιπόν, για να συστηθούμε, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Βέροια, σπούδασα Νομική στην Θεσσαλονίκη και από τα 22 μου, όταν δηλαδή αποφοίτησα, εργάζομαι στην Αθήνα. Εδώ, στην Αθήνα βρήκα την ευκαιρία να συνεχίσω τις σπουδές μου, ολοκληρώνοντας δύο προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών, στο διεθνές και στο δημόσιο δίκαιο. Το επόμενο σκαλοπάτι λέγεται διδακτορική διατριβή, στο δεύτερο έτος της οποίας βρίσκομαι. Με όλα αυτά, ο χρόνος μου είναι τρομερά περιορισμένος , αλλά για να πω την αλήθεια προσπαθώ να βρίσκω ευκαιρείς για μερικά ταξίδια, εντός κι εκτός Ελλάδας και για αθλητισμό γενικά και ειδικότερα για τένις!

Τι κάνεις επαγγελματικά αυτόν τον καιρό; 
Με τι ασχολείσαι ή ετοιμάζεσαι να ασχοληθείς; 
Ποια τα πλάνα σου για την περίοδο αυτή; 

Στα επαγγελματικά μου λοιπόν, έχω την τύχη, ως δικηγόρος, να ανήκω στο δυναμικό μιας μεγάλης Δικηγορικής Εταιρείας με έδρα το κέντρο της Αθήνας. Νιώθω πολύ τυχερή, γιατί σε ένα οικογενειακό αλλά ταυτόχρονα αυστηρά επαγγελματικό περιβάλλον μου δίνεται η ευκαιρία να προσφέρω, να βελτιωθώ και να συλλέξω πολύτιμη εμπειρία.

Ως δραστήρια και δυναμική γυναίκα και μάλιστα νέα βιώνεις διακρίσεις/μπούλινκ στον επαγγελματικό σου χώρο;

Η αλήθεια είναι ότι όλο και συχνότερα ακούμε για περιπτώσεις διακρίσεων και μπούλινκ, η πλειονότητα των οποίων αφορά το σχολικό και εργασιακό περιβάλλον. Όπως είπα και πιο πάνω, έχω την τύχη να εργάζομαι σε ένα πραγματικά υγειές και αξιοκρατικά δομημένο περιβάλλον. Συνεπώς, αυτές οι καταστάσεις δεν αποτελούν δικά μου βιώματα. Εάν όμως παρ’ ελπίδα στο μέλλον κληθώ να αντιμετωπίσω μία τέτοια κατάσταση, σίγουρα δεν θα σιωπήσω.

Είσαι ευαίσθητη και κοινωνικοποιημένη, σε ότι αφορά κοινωνικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα; 

Οι ρυθμοί εξέλιξης του πλανήτη ολόκληρου μας αναγκάζουν να κοινωνικοποιηθούμε και να ευαισθητοποιηθούμε σαν άτομα μιας ολοκληρωμένης συνολικά διεθνούς πλέον κοινωνίας. Προσοχή όμως… Κανείς δεν μας ζητά να απεμπολήσουμε την δική μας ταυτότητα με βάση την οποία θα γίνουμε ο καθένας μας, κομμάτι λίγο ή περισσότερο σε άλλα μεγαλύτερα πάζλ. Νομίζω όλοι, συνεπώς και εγώ ψάχνουμε τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα την προσωπική μας ζωή και την μεμονωμένη ή συλλογική μας ευθύνη για δράση. Όσο περισσότερο ενημερωνόμαστε και βρίσκουμε κοινό τόπο, κοινή ταυτότητα τόσο μεγαλύτερη η δύναμη για να  προστατέψουμε έναν πλανήτη που βοά πως κινδυνεύει, σε όλες τις διαστάσεις. Όλα αρχίζουν βέβαια από τα απλά, τα κοντινά μας, από πράγματα που κάποιοι ίσως βλέπουν ασήμαντα μπροστά στα μεγάλα.

Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας (18-38); 
Τι σε ενοχλεί; 
Βλέπεις φως; 

Είναι αλήθεια πως υπάρχουν πολλές  φορές που απογοητεύομαι από παιδιά της γενιάς μου. Αν θες, και τον ίδιο μου τον εαυτό τον έχω συλλάβει να κάνει σκέψεις ‘’απαγορευμένες’’. Η απογοήτευση, αυτό είναι το παράπονό μου. Το να ακούω ανθρώπους γεμάτους δυνατότητες να κατηγορούν προηγούμενες γενιές για την δική τους αδράνεια. Δεν το καταλαβαίνω. Ό,τι έγινε, έγινε! Ακόμα κι αν όντως άλλοι φταίνε, εμείς ας χτίσουμε ξανά και ξανά. Οι κατηγόριες, και η επίρριψη ευθυνών γενικά και αόριστα  ‘’στους προηγούμενους’’ σίγουρα δεν είναι πανάκεια. Άλλοτε με απογοητεύει κι άλλοτε με θυμώνει αλλά στο τέλος πάντα με πεισμώνει.

Πως βιώνεις την οικονομική - πολιτική κρίση της πατρίδας μας; 

Ποια κρίση; Αφού βγήκαμε από τα Μνημόνια! Χαχαχα! Αστειεύομαι. Είμαι αισιόδοξη από την φύση μου! Για μένα κρίση είναι να βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου χωρίς ελπίδα και κουράγιο. Οικονομικές δυσκολίες και δυσκολίες στην ανεύρεση εργασίας, όλοι, κι εγώ συνεπώς, έχουμε αντιμετωπίσει. Το ζητούμενο είναι όμως πώς το βιώνει καθένας μέσα του. Οι δύσκολες μέρες θα περάσουν-κι αυτό είναι δεδομένο- και κάποια στιγμή ο πλούτος θα γυρίσει αλλά οι χαμένες καθημερινές, μικρές στιγμές ευτυχίας δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω. Όσο για την πολίτικη κρίση, η απάντηση είναι η ψήφος μας.

Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; 
Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; 
Η φράση που σε παρακινεί...

Ωραία ερώτηση… Θα προσπαθήσω να είμαι απόλυτα επίκαιρη… Με αφορμή τα όσα τους τελευταίους μήνες συμβαίνουν και αφορούν την περιοχή μου, την Μακεδονία, και εφόσον σαν προχθές (σ.σ. 13 Οκτώβρη) μαρτύρησε ο Μακεδονομάχος Παύλος Μελάς, θα σου πω το εξής: Είμαι λάτρης της ιστορίας και εμπνέομαι από αυτήν. Διάβασα λοιπόν πως ξεψυχώντας, ο Μίκης Ζέζας (το ψευδώνυμο του Παύλου Μελά) έβγαλε τον σταυρό του, τον έδωσε σ’ ένα από τα παλληκάρια του και ζήτησε «Να δώσετε τον Σταυρό στην γυναίκα μου και το τουφέκι στον γιό μου». Σήμερα, στον καιρό της ειρήνης κανείς δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να χύσει σταγόνα αίματος. Σε κάθε περίπτωση όμως,  το κληροδότημα σ’ εμάς τους νέους είναι συμβολικά το ίδιο, οι αξίες και τα ιδανικά. Αυτά τα έχουμε. Οφείλουμε να το αξιοποιήσουμε, δεν νομίζεις; Αυτό που μου έδωσε ο πατέρας μου, Φώτιος Κουτσουπιάς (σ.σ. πρέπει να ομολογήσω ότι του έχω μεγάλη αδυναμία), όπως και στα υπόλοιπα τέσσερα αδέρφια μου, ξεκινώντας από την Ημαθία, ήταν αξίες. Αγάπη, ιδανικά, ακεραιότητα και μια διαρκή παρακίνηση για μόρφωση και νέους στόχους. Όχι με λόγια, με το δικό του παράδειγμα. Έτσι κι εγώ υιοθέτησα την δική μου ελπιδοφόρα/θετική σκέψη: Προσπάθησε να γίνεις εσύ ο άνθρωπος που θαυμάζεις!