Η Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων, η Θεσσαλονίκη μας

Κυπαρίσση Ελένη 

Φοιτήτρια Νομικής ΑΠΘ 

Υπότροφος Maastricht University 

LLM International and European Tax Law

Στον απόηχο των συνθημάτων με αφορμή τη περιβόητη συμφωνία – ή για άλλους προσύμφωνο- των Πρεσπών, ο λαός αμφισβητεί και αμφισβητείται.

Θεσσαλονίκη, 513 π.Χ. Ερχομός των πρώτων Εβραίων – δούλων από τη Μεσοποταμία. Θεσσαλονίκη 1492 μ.Χ. Ένας ακόμα ερχομός. Σεφαραδίτες από Ιβηρική Χερσόνησο. Ποιοι είναι ... και από πού μου ήρθαν, αναρωτιέμαι. Πώς εισβάλλουν στη πόλη μου; Ήρθαν τότε ... και τώρα ... τι; Οι Έλληνες φίλοι μου, μπορεί να είναι απόγονοί τους;

Σκέψεις ανιστόρητες με κατακλύζουν. Μα ακούω το σύνθημα Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική.

ΤΕΛΟΣ!

Τέλος δίχως happy end; Το φινάλε; Το χειροκρότημα;
Μόνο κρότος ακούγεται.

Μέρες τώρα ηχεί και εγώ σιωπηλός. Κάτι δηλώσεις περί βεβηλώσεων εβραϊκών μνημείων.

Δεν μπορώ να ασχοληθώ τώρα. Δεν θέλω να ασχοληθώ. Δεν γνωρίζω για να ασχοληθώ. Δεν μου δίδαξε κάποιος για την Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων.
Και αν σου έλεγα ότι είναι η πόλη σου; Αυτή που αγαπάς και πονάς. H μεγάλη φτωχομάνα. Αυτή που βγάζει τα καλύτερα παιδιά. Που είναι ελληνική με Μικρασιάτες, Εβραίους, Παλαιστίνιους, Σύριους, Κρητικούς, Πόντιους, αλλοδαπούς, φιλέλληνες. 

Διαβάζω...

Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν ... δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια, ξέρω πώς έχουν τη φυλή τους, τίποτα άλλο. Καινούρια στην αρχή, σαν τα μωρά που παίζουν στα περβόλια με τα κρόσσια του ήλιου κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες γυαλιστερές πάνω στη μέρα. Όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν, ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμη πεισματώνουν μ’ εκείνους που έμειναν μ’ εκείνους που έφυγαν, μ’ άλλους που θα γύριζαν αν μπορούσαν ή που χάθηκαν, τώρα που έγινε ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο.

Σκέφτομαι. Αύριο θα περάσω από την Αριστοτέλους, από το Α.Π.Θ., από τη πλατεία Ναβαρίνου, από τον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου. 
Ελπίζω να σε δω εκεί. Στην εβραϊκή μας πόλη.