Το Σκοπιανό Ζήτημα σήμερα και η έκβαση για την Ελλάδα

Κυριακίδου Φαίη

Αντιπρόεδρος ΔΗΜΤΟ Ν.Δ. Νέας Σμύρνης 
και Μέλος Γραμματείας Τοπικής Αυτοδιοίκησης της ΟΝΝΕΔ 

Ένα από τα σημαντικότερα εθνικά – γεωγραφικά ζητήματα της χώρας μας είναι και το ζήτημα των Σκοπίων. Η σπουδαιότητά του είναι τόσο μεγάλη εάν αναλογιστεί κανείς το χρονικό και μόνο διάστημα που ο όρος ¨Μακεδονικό¨ υπάρχει στην πολιτική και εθνογραφική αντζέντα της Ελλάδας. Οι χρονολογίες – σταθμοί του συγκεκριμένου ζητήματος έχουν σαν πρώτο ορόσημο το 1904-1908. 

Ήταν η πρώτη Ελληνική ένοπλη αντεπίθεση που πραγματοποιήθηκε στη Μακεδονία ( μέρος τότε της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ) εναντίον κυρίως των Βουλγάρων κομιτατζήδων και δευτερευόντως εναντίον των Ρουμάνων και των Σέρβων σαν απάντηση της οργανωμένης Βουλγαρικής βίας ήδη από το 1870 με την ίδρυση της Βουλγαρικής εξαρχίας, που είχε σαν στόχο την Βουλγαροποίηση των Χριστιανών, την αλλοίωση της εθνικής τους φυσιογνωμίας και την εδαφική διεκδίκηση εν τέλει των Βούλγαρων. Δεύτερος χρονολογικός σταθμός το  1944,  ο Τίτο, ιδρυτής του μεταπολεμικού Γιουγκοσλαβικού κράτους προσπάθησε να ισχυροποιήσει αυτόν τον όρο με απώτερο στόχο την προσάρτηση της Θεσσαλονίκης και μέρος του Αιγαίου που τελικά αποτράπηκε το 1947 με τη βοήθεια των δυνάμεων των ΗΠΑ προκειμένου να προστατευτεί η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας από την κομμουνιστική κατοχή.

Τρίτος χρονολογικός σταθμός το 1992. Το μακεδονικό ζήτημα τίθεται ξανά και αυτή το φορά πολύ ηχηρά. Πρωθυπουργός της Ελλάδας τότε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η ΠΓΔΜ υπέβαλε αίτημα ένταξης στον ΟΗΕ με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Η Ελλάδα αντέδρασε έντονα στην υποκλοπή της ιστορικής και πολιτιστικής της κληρονομιάς καθώς επίσης και στις εδαφικές και αλυτρωτικές βλέψεις της ΠΓΔΜ. Το θέμα έφτασε στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών από το οποίο ζητήθηκε η άμεση διευθέτηση του θέματος. 

Βλέπουμε πως και τότε οι αντιδράσεις των Ελλήνων ήταν έντονες με συλλαλητήρια εντός και εκτός συνόρων, μέχρι και τους ομογενείς της Αυστραλίας να ευαισθητοποιούνται. Το 1995 η Ελλάδα και η ΠΓΔΜ κατέληξαν σε μία ενδιάμεση συμφωνία, η οποία όμως επέβαλε έναν δεσμευτικό κώδικα συμπεριφοράς. Η στάση της Ελλάδας ήταν σαφής: σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό πριν από τη λέξη «Μακεδονία» που θα ισχύει έναντι όλων, για κάθε χρήση, εσωτερική και διεθνή.»  

Η ΠΓΔΜ από την πλευρά της δεν κράτησε τη στάση που θα έπρεπε. Από τους χάρτες της μέχρι τα σχολικά βιβλία είναι ολοφάνερη η στάση της για επέκταση στα ελληνικά εδάφη προβάλλοντας εθνικιστικά φρονήματα. 

Ερχόμαστε στο 2018 και στην περίφημη συμφωνία του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τον Ζόραν Ζάεφ, Πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ. Θέλοντας η ελληνική κυβέρνηση να δώσει μία οριστική συμφωνία του Μακεδονικού ζητήματος καταλήγει στη ονομασία «ΒΟΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» με όρο μέχρι το τέλος του 2018 να πραγματοποιηθούν οι συνταγματικές τροποποιήσεις των Σκοπίων. 

Γίνεται αντιληπτό ότι μετά από αυτή την όλο χαμόγελα και υποσχέσεις συμφωνία των δύο πολιτικών αρχηγών η Ελλάδα βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Οι Σκοπιανοί απέκτησαν δικαιώματα ακόμα και στα βιβλία των ελληνικών σχολίων. Αυτό είναι μικρή αρχή. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο κύριος στόχος τους είναι να επεκταθούν εδαφικά επιβάλλοντας τη θρησκεία και τον πολιτισμό τους. 

Εμείς σαν Έθνος τι κάνουμε γι’ αυτό? Πραγματοποιήθηκαν συλλαλητήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, πορείες διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα και το αποτέλεσμα ποιο ήταν?....Την ημέρα της υπογραφής της συμφωνίας στις Πρέσπες να φύγουν Έλληνες αιμόφυρτοι επειδή εξέφρασαν τη δυσαρέσκεια τους για την ζημιά που προκαλείται ενώπιον τους κατά της πατρίδας τους. Μένει ακόμα άλυτος γρίφος η περίφημη «γραβάτα» του φόρεσε για πρώτη φορά μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ο Πρωθυπουργός. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει? Κέρδισε ευνοϊκότερους όρους για το χρέος της Ελλάδας? 

ΟΧΙ! Αυτό επιβεβαιώνεται από την ερώτηση Ελληνίδας δημοσιογράφου προς την Κριστίν Λαγκάρντ, γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, αν υπήρξε ελάφρυνση χρέους για την Ελλάδα με την συμφωνία των Πρεσπών με την απάντηση γέλωτος και απαξίωσης προς εκείνη. 

Τι συμβαίνει λοιπόν πραγματικά? Αυτό που προβληματίζει ακόμα περισσότερο είναι η δυσαρέσκεια της κυβέρνησης του Σύριζα με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που πραγματοποιήθηκε από τον λαό της ΠΓΔΜ για την συμφωνία των Πρεσπών. Υπήρχε μεγάλη αποχή, ψήφισε το 1/3 του λαού που τάχθηκε υπέρ του ναι, όμως τα 2/3 απείχαν από τη διαδικασία της ψηφοφορίας. Αυτό σημαίνει ότι συμφωνία των Πρεσπών κινδυνεύει άρα η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να ξαναφέρει το θέμα στη Βουλή και αυτό όπως πολύ καλά γνωρίζει θα έχει επιπτώσεις. 

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι έχουμε να κάνουμε για πρώτη φορά στα χρονικά της ελληνικής δημοκρατίας με μία κυβέρνηση που κάνει και δέχεται πράγματα ανήκουστα ώστε να διασφαλίσει λίγους μήνες ακόμα βιωσιμότητάς της στη Βουλή. Το φαινόμενο αυτό πρέπει να μας προβληματίσει βαθύτατα γιατί ο κίνδυνος θα είναι ακόμα μεγαλύτερος για την ελληνική κοινωνία από τα εδάφη μέχρι τα ήθη της. Οι κυβερνώντες πρέπει πάνω από όλα να προστατεύουν τη χώρα που τέθηκαν να καθοδηγούν, ειδικά όταν έχουμε ταλαιπωρηθεί και οικονομικά τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια. 

Θα κλείσω με μία φράση που ίσως ακουστή κοινότυπη και γραφική γιατί χρησιμοποιείται πολύ τους τελευταίους ειδικά από αγανακτισμένους Έλληνες: Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.