Είναι ευπρόσδεκτες οι παρελάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ;

Αριέλ Λεκαδίτης 

Ιστορικός 

M.Sc. Holocaust Studies 

Με αίσθημα αμηχανίας και βαθύτατου προβληματισμού διαβάζω κάθε χρόνο   άρθρα  για την κατάργηση των  παρελάσεων. Τα άρθρα αυτά,   είναι προϊόντα αδύναμης  πίστης και μνήμης  προς τους εθνικούς αγώνες. Έχω κάθε λόγο να πιστεύω πως τα άρθρα αυτά ,μας εγείρουν βαθυστόχαστους προβληματισμούς οι οποίοι τις περισσότερες φορές ίσως να παραμένουν δίχως απάντηση.

Έχει αποτελέσει σύνηθες φαινόμενο κάθε 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου να τίθεται το θέμα των παρελάσεων είτε στο επίπεδο της παρέας είτε σε πολιτικό επίπεδο. Βέβαια ο ελληνικός λαός παρόλα τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει, δεν περιμένει τις εθνικές επετείους για να προβληματιστεί.

Αυτοί οι οποίοι μετατρέπουν  τις σκέψεις τους σε κείμενα, έχουν την ατυχία ή ευτυχία να αξιολογούνται άμεσα από τον αναγνώστη.  Οι παρελάσεις είναι ένα φαινόμενο, όπως αναφέρεται, πολύ παλιό. Τις συναντάμε την αρχαία Ελλάδα αλλά και στην αρχαία Ρώμη. Οι παρελάσεις δεν είναι ανεξάρτητες από την κάθε κοινωνία. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονίσουμε, πως οι παρελάσεις είναι αποτέλεσμα της πολιτικής ρητορείας εκείνης της εποχής.          

Στην αρχαία Ελλάδα έχουμε την σχολή της πειθούς και στην αρχαία Ρώμη τη σχολή της υποβολής. Στην αρχαία Ρώμη οι παρελάσεις είχαν καθιερωθεί δια να προκαλέσουν το αίσθημα του εντυπωσιασμού. Οργάνωναν λοιπόν, τους επιβλητικούς θριάμβους των νικητών στρατηγών επιδεικνύοντας λάφυρα, αιχμαλώτους.  Συνεχίζοντας την ιστορική αυτή αναδρομή για τις παρελάσεις θα αναφερθούμε στο Βυζάντιο, όπου και εκεί συνεχίστηκε ο θεσμός των θριάμβων, όπου εκφραζόταν μέσω των παρελάσεων.

Αυτό που ίσως εκπλήξει τους αναγνώστες είναι ότι και στη Γαλλική επανάσταση βλέπουμε τις παρελάσεις. Οι Γάλλοι <<Εγκυκλοπαιδιστές>> με το πολύχρονο διαφωτιστικό τους έργο διέδωσαν τις νέες ιδέες και ετοίμασαν συστηματικά την Γαλλική επανάσταση. Οι ιδέες αυτές διαδόθηκαν με λαϊκότερες μορφές, όπως συνθήματα, διακηρύξεις, τραγούδια, γιορτές, χορούς, παρελάσεις, σύμβολα και τελετές. 

Κατά συνέπεια λοιπόν, οι παρελάσεις δεν είναι δικτατορικό κατάλοιπο, τόσο της δικτατορίας του Μεταξά όσο και του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Αν θα ήταν δυνατό να χαρακτηρίσουμε τις παρελάσεις ως κατάλοιπο, αυτή η σύνδεση θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει στην αρχαιότητα ή ακόμα καλύτερα στη Γαλλική επανάσταση.

Σήμερα, οι παρελάσεις προσπαθούν να συνδέσουν το ένδοξο παρελθόν με το παρόν. Προσωπικά δεν πιστεύω πως αποτελεί η παρέλαση τη δαμόκλειο σπάθη που κρέμεται πάνω από κεφάλια  των Ελλήνων.  Οι Έλληνες δεν κινδυνεύουν να απεβιώσουν από την ανάταση της εθνικής τους συνείδησης. Οι Έλληνες δεν κινδυνεύουν από το να θυμούνται το παρελθόν τους.

Διερωτώμαι αν στους καιρούς αυτούς που ζούμε, ένας λαός με ένδοξο παρελθόν, με ένδοξη ιστορία θα πρέπει να ντρέπεται για αυτό που ήταν.
Είναι σίγουρο πως η Ελλάδα δεν έχει εγκλήματα να τη βαραίνουν όπως έχει η Γερμανία, η οποία αιματοκύλησε τον πλανήτη δυο φορές. Η Ελλάδα δεν έχει παρελθόν όπως η πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.  όπου εκατομμύρια ανθρώπων πέθαναν μόνο και μόνο επειδή ήταν αντίθετοι προς τον κομμουνισμό τόσο στο λιμό της Ουκρανίας όσο και στα γκουλάκς.

Διερωτώμαι εάν στο βωμό της παγκοσμιοποίησης θα πρέπει να τα θυσιάσουμε όλα. Μήπως όμως οι δυτικές κοινωνίες έχουν ενστερνιστεί τη λάθος πλευρά της παγκοσμιοποίησης;

Με το σημερινό όρο παγκοσμιοποίηση έχουμε μια υπερεθνική παγκόσμια κοινότητα όπου τα χαρακτηριστικά κάθε λαού τίθενται στο κρεβάτι του   Προκρούστη   προκειμένου να καταστρέψουν την έννοια του κάθε έθνους ξεχωριστά. 

Δεν μπορώ να φανταστώ μια Ελλάδα όπου ο κορμός της θα αγνοεί τον Παπαφλέσσα, τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους ήρωες της και θα έχει ως πρότυπο τους παίκτες μιας εκπομπής τύπου Survivor, Big Brother. H παγκοσμιοποίηση είναι μια αναπόφευκτη κατάσταση. Μήπως το άνοιγμα των συνόρων με έπαθλο την ελεύθερη αγορά εργασίας είναι ο δούρειος ίππος για να αποδεχτούμε την παγκοσμιοποίηση;

Δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο με μια παγκόσμια θρησκεία, με έναν παγκόσμιο πολιτισμό. Συγχωνεύσεις μπορεί να έχουμε στην οικονομία, αλλά στον πολιτισμό, την ιστορία και τη θρησκεία δεν μπορούμε να έχουμε. Το ότι ζούμε σε μια ουδετερόθρησκη κοινωνία είναι κάτι το οποίο μπορεί κανείς να το αντιληφθεί οποιαδήποτε στιγμή το θελήσει. 

Και θα κλείσω αυτή την έγγραφη κατάθεση ψυχής με τους στίχους του Καρυωτάκη: <<Μικράν, μικράν, κατάπτυστον ψυχήν έχουν οι μάζες ιδιοτελή καρδίαν παρειάν αναίσθητον εις τους κολάφους>>