Κατά πόσο η κυβέρνηση είναι ικανή να χειριστεί το Σκοπιανό

τoυ Άκη Γιαννούλη

Φοιτητής Νομικής ΑΠΘ

Μέλος ΚΕΑΣΜ

Ένα από τα σημαντικότερα θέματα που απασχόλησαν την ελληνική εξωτερική πολιτική το 2017 ήταν το Σκοπιανό. Μετά την εκλογική ήττα του Γκρούεφσκι και την ανάληψη των καθηκόντων από τον Ζάεφ, γεννήθηκε η ελπίδα της επίλυσης του συγκεκριμένου ζητήματος. 

Ο νέος πρωθυπουργός  των Σκοπίων φάνηκε αρκετά πιο διαλλακτικός από τον προκάτοχό του ,καθώς απομάκρυνε πολλά από τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τις πλατείες εξαιτίας και της πίεσης που δέχθηκε από τους Αλβανούς κυβερνητικούς του εταίρους. Η γείτονος χώρα μπορεί πλέον να μην είναι μία μακεδονική Disneyland, αλλά αυτό δε σημαίνει πως η αλήθεια για τη σλαβική καταγωγή  δεν πρέπει να αποκατασταθεί στις συνειδήσεις των πολιτών.

Το Σκοπιανό ωστόσο ήρθε ξανά στο προσκήνιο, επειδή η επίλυσή του είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδο του γειτονικού κράτους στο ΝΑΤΟ. Την ένταξη των Σκοπίων στον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου, επιθυμούν τόσο οι κυβερνώντες της χώρας, οι οποίοι ευελπιστούν ότι με την ένταξή τους στη συμμαχία θα διασκεδάσουν τους κινδύνους για διάλυση του κράτους, όσο και ο αμερικανικός παράγοντας, που θέλει τα Σκόπια μακριά από τη ρωσική επιρροή και απεύχεται τη δημιουργία αναταραχών στα Βαλκάνια. 

Είναι πλέον πασιφανές πως η Ελλάδα με το δικαίωμα βέτο που διαθέτει για την είσοδο οποιουδήποτε κράτους στην Ατλαντική Συμμαχία, είναι σε θέση να πετύχει μία λύση που θα διασφαλίζει τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους και συγχρόνως θα αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια εκμεταλλευόμενη την κατάσταση στη γειτονική χώρα. Δυστυχώς , όμως, η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται για ακόμη μία φορά απροετοίμαστη.

Είναι, πλέον, γνωστό και στους Σκοπιανούς πως η ελληνική κυβέρνηση αδυνατεί να χαράξει μια κοινή στρατηγική, αφού εντός, όχι μόνο της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Βουλή, αλλά και εντός της ίδιας της κυβέρνησης εκφράζονται θέσεις εκ διαμέτρου αντίθετες. 

Αρχικά, οι παλιοί καλοί μαθητές της Αριστεράς κ. Γαβρόγλου και κ. Τσακαλώτος θεωρούν  ότι το συνταγματικό όνομα των Σκοπίων είναι μία χαρά (!). Πράγματι η αλήθεια είναι πως η Αριστερά ήταν πάντοτε υπέρ της ύπαρξης μιας ανεξάρτητης Μακεδονίας. Ο μοναδικός διαφωνών, ήταν ο Γ.Γ. του ΚΚΕ Κώστας Γεωργιάδης ο οποιος απαλλάχθηκε άμεσα των καθηκόντων του το 1924 . 

Έκτοτε ουκ ολίγες φορές ο Ριζοσπάστης φιλοξένησε σε εξώφυλλά του το αίτημα για τη δημιουργία μίας ανεξάρτητης Μακεδονίας. Άλλωστε, και ο κατά τα άλλα συμπαθής, Μανώλης Γλέζος ζήτησε το 1963 τη διακήρυξη ενός ανεξάρτητου μακεδονικού κράτους. 

Έπειτα, θεωρείται πρέπον να γίνει αναφορά στη θέση του κυβερνητικού εταίρου του κ.Τσίπρα, του κ. Καμμένου και του κόμματός του, των ΑΝΕΛ. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας προσπαθώντας να συντηρήσει τα εκλογικά ποσοστά του, τα οποία βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση, θέτει ως κόκκινη γραμμή να μην περιλαμβάνεται στο νέο όνομα της γείτονος χώρας ο όρος Μακεδονία ή παραγωγός του. Μάλιστα τη συγκεκριμένη κόκκινη γραμμή είναι διατεθειμένος να την τηρήσει, καθώς γνωρίζει πως αν την υπερβεί αυτό θα σημάνει τον πολιτικό του θάνατο.

Τέλος, υπάρχει η τρίτη θέση, αυτή του Υπουργείου Εξωτερικών, η οποία κάνει λόγο για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και που αποτελεί την επίσημη γραμμή της χώρας. 

Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα ειπώθηκαν , ο καθένας δύναται να αντιληφθεί  πως με τρεις θέσεις, οι οποίες είναι εκ διαμέτρου αντίθετες, καμία κυβέρνηση δε μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά. 

Την έλλειψη σχεδίου αποδεικνύει και το τραγικό λάθος του πρωθυπουργού να παρακαλέσει τον κ. Ζάεφ να μην θεωρεί τους Σκοπιανούς ως τους μοναδικούς απογόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου (!). 

Φαίνεται πως ο κ. Τσίπρας, εκτός από μαθήματα αγγλικών, χρειάζεται επειγόντως και μαθήματα ιστορίας, καθώς αγνοεί ότι οι Σλάβοι κατέβηκαν στην περιοχή των 7ο μΧ αιώνα, και επομένως ουδεμία σχέση έχουν με τον μεγαλύτερο των Ελλήνων τον Αλέξανδρο. 

Σε διπλωματικό επίπεδο όμως η ασχετοσύνη είναι το χειρότερο χαρακτηριστικό για ένα ηγέτη, διότι αυτή μπορεί να τον οδηγήσει σε τραγικά λάθη , που θα έχουν ως αποτέλεσμα τη διακινδύνευση των συμφερόντων ενός ολόκληρου έθνους. 

Στην ασχετοσύνη του κ. Τσίπρα έρχεται να προστεθεί και η επιθυμία του κ. Καμμένου να επιβιώσει πολιτικά. Κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του στην κυβέρνηση ο κ. Καμμένος έχασε μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του, έχοντας υπογράψει μνημόνια και έχοντας πραγματοποιήσει ίσως τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα στην ελληνική πολιτική ιστορία, μετά τον κ. Τσίπρα φυσικά. Ίσως τώρα το Σκοπιανό να είναι η αφορμή που έψαχνε ώστε να εγκαταλείψει το κυβερνητικό σκάφος. 

Έξοδος του Καμμένου από την κυβέρνηση, ωστόσο, σημαίνει αυτομάτως απώλεια της δεδηλωμένης και πτώση της. Και φυσικά πτώση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εν μέσω διαπραγματεύσεων  θα προκαλούσε απώλεια της διπλωματικής ισχύος της χώρας , την οποία θα εκμεταλλευόταν η γείτονος χώρα. 

Εν κατακλείδι, είναι urbi et orbi  φανερό ότι η Ελλάδα οφείλει να δράσει με σύνεση και να μην προβεί σε βιαστικές κινήσεις,  με σκοπό να διασφαλίσουν κάποιοι τα μικροπολιτικά συμφέροντά τους σε βάρος των εθνικών συμφερόντων. Ο κ. Τσίπρας ανακινεί το Σκοπιανό, μόνο και μόνο επειδή ελπίζει ότι θα αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη και θα αλλάξει η πολιτική ατζέντα. Μια τέτοια στάση είναι ηθικά απαράδεκτη και εθνικά επικίνδυνη.

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει μια ευκαιρία να επιλύσει το Σκοπιανό διασφαλίζοντας τα συμφέροντά της και αποδεικνύοντας πως είναι αντάξια της ιστορίας της. Για να εκμεταλλευτεί όμως τις συνθήκες είναι αδήριτη ανάγκη η ύπαρξη μίας κυβέρνησης ικανής να διαπραγματευτεί. 

Εφόσον, λοιπόν , η παρούσα κυβέρνηση όπως φαίνεται από τα μέχρι στιγμής δείγματα είναι ανίκανη να διαχειριστεί τα εθνικά θέματα, θεωρείται πρέπον, πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις , η χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές, από τις οποίες θα προκύψει μια νέα κυβέρνηση που θα υπερασπιστεί την ιστορία και την κληρονομιά των Ελλήνων.  

Διότι ''η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική!''...