Αναστασία Χατζηιωάννου | «Αν δεν μπορώ να κάνω μεγάλα πράγματα, κάνω μικρά με μεγάλο τρόπο»

Επιμέλεια Δημοσιεύματος: Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς 

Αρχικά θα μου πεις τα βασικά για σένα: Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, κλπ. (Μπορείς να είσαι όσο λαλίστατη/τος θες εδώ!)

Η αλήθεια είναι ότι είμαι λαλίστατη, αλλά ας ξεκινήσουμε από τα λίγα και καλά. Γεννήθηκα και μένω στη Θεσσαλονίκη ως το πρώτο παιδί μίας πολύτεκνης οικογένειας. Ολοκλήρωσα τον προπτυχιακό κύκλο σπουδών μου στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Α.Π.Θ. με άριστα και πλέον φοιτώ στο Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Διοίκηση Επιχειρήσεων και Πληροφοριακά Συστήματα». Αφορμή για αυτήν την επιλογή μου υπήρξε η θέλησή μου για ενημέρωση σχετικά με τεχνολογικά θέματα, όπως το λογισμικό ανοικτού κώδικα (opensource), οι υπηρεσίες cloud, η κινητή τηλεφωνία. Μάλιστα, η αγάπη μου για τη Διοίκηση Ανθρώπινων Πόρων, αλλά και η πρότερη εμπειρία μου σε αρθρογραφία οικονομικού περιεχομένου εν μέρει, συνέβαλαν στην επιλογή αυτής της ακαδημαϊκής ένωσης της επιστήμης πληροφορικής και των οικονομικών. Όσον αφορά στον ελεύθερο χρόνο μου, επιλέγω ποιοτικές στιγμές με την οικογένεια και τους κοντινούς μου ανθρώπους, αλλά και τον εθελοντισμό τα τελευταία τρία έτη.

Τι κάνεις επαγγελματικά αυτόν τον καιρό; Με τι ασχολείσαι ή ετοιμάζεσαι να ασχοληθείς; Ποια τα πλάνα σου για την περίοδο αυτή; 

Όντας ένα άτομο που προσπαθεί να πετυχαίνει τα μέγιστα με ό,τι ασχολείται, προς το παρόν επικεντρώνομαι στην ακαδημαϊκή μου εκπαίδευση, οπότε και δεν εργάζομαι. Ωστόσο, ελπίζω ότι θα απασχοληθώ στο άμεσο μέλλον σε κάτι σχετικό με τη διαχείριση συστημάτων που αξιοποιούν οι επιχειρήσεις για αποτελεσματικότερη χρήση των πόρων τους ή στον τομέα του HR. Τώρα, αν καταφέρω να έχω στην καθημερινότητά μου συστήματα Human Resource Management (HRM) νομίζω ότι θα έχω βρει το ιδανικό, καθώς η τεχνολογία μπορεί να συμβάλλει σε ένα καλύτερο μέλλον, αλλά μόνο αν δοθεί η δέουσα σημασία στον ανθρώπινο παράγοντα.

Ως δραστήριο, μορφωμένο και δυναμικό άτομο -και μάλιστα νέο- βιώνεις διακρίσεις/μπούλινκ/επιθέσεις στον επαγγελματικό σου χώρο από άτομα ‘’φτασμένα’’; Είναι οι 50-60άρηδες έτοιμοι να μας δεχθούν;

Σαφώς με τιμούν οι χαρακτηρισμοί σου, ωστόσο καθότι δεν εργάζομαι μπορώ μόνο να επιχειρήσω μία εικασία για τον επαγγελματικό χώρο από τη μέχρι στιγμής ενημέρωσή μου. Σίγουρα, υπάρχουν άτομα τα οποία επιθυμούν να είναι οι ίδιοι στην κορυφή και να ασκούν επίθεση κυρίως ψυχολογική στους κατώτερους οδηγώντας σε burn-out. Παρόλα αυτά, ελπίζω ότι υπάρχουν και άτομα που λειτουργούν ως ηγέτες από τη θέση εργασίας που βρίσκονται συμβάλλοντας στην εν γένει ανάπτυξη των δεξιοτήτων, αλλά και της προσωπικότητας των «κατώτερων» τους. Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα εταιρικά με άτομα που ξέρουν, μπορούν και θέλουν – κυρίως – να είναι παραγωγικά. Όσο για τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας είναι λογικό να υπάρχει μία λογική «οπισθοχώρησης» για τα δικά μας δεδομένα, αλλά με την καλλιέργεια της αποδοχής του καινοτόμου τρόπου σκέψης, λειτουργίας και του «φρέσκου αέρα» που φέρουμε οι νέοι σε συνδυασμό με την εμπειρία των παλαιών μπορούν να επιτευχθούν πολλά.

Είσαι ευαίσθητο και κοινωνικοποιημένο άτομο σε ότι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια, κλπ; 

Ανήκοντας σε μία οικογένεια που μεγάλωσε με κατοικίδια δε θα μπορούσα να μην αγαπώ τα ζώα. Δυστυχώς, όμως, δεν έχω ασχοληθεί – ακόμα – με κάποια φιλοζωική οργάνωση. Βέβαια, η λογική προσφοράς και συνεργασίας που έχει αναπτυχθεί στο οικογενειακό μου περιβάλλον με οδήγησε και στην ενασχόληση με τον εθελοντισμό. Τα τελευταία τρία έτη υπήρξα εθελόντρια σε ποικίλους φορείς. Ένας από αυτούς είναι και η Φοιτητική Εβδομάδα του Α.Π.Θ. που περιλαμβάνει δράσεις για το μεγαλύτερος μέρος των θεμάτων που ανέφερες (όπως για τους πρόσφυγες τον προηγούμενο μήνα). Όσον αφορά στο περιβάλλον τώρα, επιλέγω μικρά βήματα που συλλογικά αν τα ακολουθήσουμε πολλοί μπορούν να κάνουν τη διαφορά, όπως η ανακύκλωση ή η μειωμένη χρήση του αυτοκινήτου όσο μπορώ. Στόχος μου για το μέλλον είναι να ασχοληθώ με τον καθαρισμό κάποιας παραλίας που «τρέχει» πολύ ως δράση τώρα. Ένα κοινωνικό ζήτημα που με λυπεί ιδιαίτερα είναι οι συνάνθρωποί μας που ζουν στο όριο της φτώχειας χωρίς τροφή ή / και στέγη. Θεωρώ ότι δεν πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε με οίκτο ή ως ανθρώπους κατώτερης κατηγορίας. Γι’ αυτό, είμαι και περήφανη με τη επιλογή των γονιών μου να συνεργάζονται με συσσίτια άπορων ατόμων και αν μπορέσω θέλω να συμβάλλω και εγώ στην παροχή βοήθειας. Αν με ρωτήσεις, θεωρώ ότι με τον εθελοντισμό δεν προσφέρεις μόνο – αφιλοκερδώς, γεγονός που μπερδεύουν μερικοί με την άμισθη εργασία δυστυχώς – αλλά λαμβάνεις μία ηθική ικανοποίηση που δεν υπάρχει όμοιά της όταν ακούς ένα ευχαριστώ από καρδιάς και βλέπεις πραγματικά χαμόγελα γύρω σου. 

Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας (20-40); Τι σε ενοχλεί; Βλέπεις σημάδια βελτίωσης; Που εντοπίζεις το πρόβλημα, τι προτείνεις;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της γενιάς μας θεωρώ ότι είναι η αποχή από την ενασχόληση με τα κοινωνικά ζητήματα. Πιστεύουμε ότι αν δεν ασχοληθούμε εμείς, θα το κάνει κάποιος άλλος για εμάς. Όμως, πρέπει να κινούμαστε ως παράδειγμα και να προχωράμε μπροστά, όχι να επαναπαυόμαστε ότι κάποιος θα είναι πιο υπεύθυνος από τους εαυτούς μας για τους εαυτούς μας. Ένα άλλο ζήτημα που έχω παρατηρήσει κυρίως λόγω του ακαδημαϊκού μου υπόβαθρου είναι ότι πολλές φορές μεταλαμπαδεύουμε συντηρητικές απόψεις τύπου «στόχος είναι το κέρδος» σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής μας. Μπορεί να επαναλαμβάνομαι – και ζητώ να με συγχωρέσεις – αλλά αν δεν εκτιμήσουμε τους ανθρώπους που μας βοηθούν να επιτύχουμε ένα σκοπό βελτιώνοντας το self – efficacy τους, αυτός ο σκοπός δε θα παραμείνει ολοκληρωμένος για πολύ καιρό. 

Πως βιώνεις την οικονομική και πολιτική κρίση που περνά η πατρίδα μας εδώ και 10 χρόνια; Εργασιακά, μα και σαν άτομο στην καθημερινότητα.

Εργασιακά σίγουρα πριν καν μπω στην αγορά εργασίας παρατηρώ το κακό «matching» θέσεων. Έχουμε άτομα με δυνατότητες τα οποία υπό του φόβου της άσχημης οικονομικής κατάστασης της χώρας και της απειλής της ανεργίας φεύγουν στο εξωτερικό, ενώ στην Ελλάδα υπάρχει μία λογική του «μέσου». Έτσι, κινούμαστε με πολύ αργούς ρυθμούς μπροστά – αν όχι πίσω – παρά το δυνατό εν δυνάμει εργατικό δυναμικό που διαθέτουμε και έχουν δαπανηθεί σημαντικά ποσά για την εκπαίδευσή του καθ’ όλη τη διάρκεια σπουδών του. Αν σταματήσουμε να θεωρούμε τους νέους overqualified ίσως αυτοί να μείνουν εδώ και να συμβάλλουν στο brain gain που είναι απαραίτητο.
Σίγουρα στην καθημερινότητά μας όλοι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, αλλά με μία ενωμένη οικογένεια και έναν κύκλο ανθρώπων γύρω μου ο οποίος χαρακτηρίζεται από αμοιβαία εκτίμηση που στέκονται άξιοι των περιστάσεων τα οποιαδήποτε ζητήματα επιλύονται.

Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; Η φράση που σε παρακινεί, αν θες. Κάτι φωτεινό.

Ελπίζω ότι σύντομα θα δοθεί η σωστή αξία στον ανθρώπινο παράγοντα τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική ζωή μας. Έτσι, θα καταφέρουμε πολλά σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Μία φράση που παρακινεί κυρίως την ενασχόλησή μου με τον εθελοντισμό είναι αυτή του Napoleon Hill : «Αν δεν μπορώ να κάνω μεγάλα πράγματα, κάνω μικρά με μεγάλο τρόπο» οπότε «βάζω το λιθαράκι μου» σε ένα καλύτερο αύριο. Στη ζωή μου προσπαθώ να ακολουθώ το απόφθεγμα του Roosevelt «Μία ήρεμη θάλασσα δε δημιούργησε ποτέ επίδοξους ναύτες», ώστε οι δυσκολίες να είναι ευπρόσδεκτες, αλλά όχι να μας καταρρίπτουν.