Η Μαρία-Ιωάννα Μανωλοπούλου μιλά στο OfftRN

Η συνέντευξη δόθηκε στον Μαρκόπουλο Χ. Θωμά

Αρχικά θα μου πεις τα βασικά για σένα αγαπητή: Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, κλπ.

Κατάγομαι από τη Λάρισα και ζω εδώ, είμαι νηπιαγωγός και δημοσιογράφος. Έχω σπουδάσει στο Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και τη δεδομένη στιγμή είμαι φοιτήτρια στη New Media Studies. Eργάζομαι  παράλληλα, σε ιδιωτικό σχολείο στην πόλη μου ενώ συνεργάζομαι με την τοπική εφημερίδα «larissanet» και το site «pigipaideias.gr»  που έχει έδρα την Θεσσαλονίκη. Μου αρέσουν τα ταξίδια, αγαπώ το θέατρο, την ποίηση και τελευταία με έπιασε μια τρέλα να ξεκινήσω το τέννις γιατί συνήθως βαριέμαι εύκολα και θέλω να δοκιμάζω κάτι ακόμη και για μια φορά, λόγω των συνθηκών όμως δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν ξέρω θα δείξει, το έχω σταματήσει.

Μένεις Ελλάδα ή φεύγεις εξωτερικό… και γιατί; Αν πας έξω θα γύριζες ποτέ; Τι θα σου λείψει πιο πολύ από τον τόπο μας;

 

Μένω Ελλάδα αλλά μένω … ίσως σε μια μεγαλύτερη πόλη όπως η Θεσσαλονίκη. Η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα έφευγα από την Ελλάδα ωστόσο, αν οι συνθήκες δεν ήταν καθόλου κατάλληλες για τα επαγγέλματα μου ή τους στόχους μου θα το τολμούσα για κάποιους μήνες. Θα μου ήταν πιο εύκολη η απόφαση γνωρίζοντας ότι είναι κάποιο άτομο δικό μου στο εξωτερικό. Θα μου λείψει πολύ η θάλασσα, τα γλυκά, η διασκέδαση εδώ και οι άνθρωποι. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι πιο πολύ ίσως η Κρήτη, τα στενά, οι παραλίες της.

Είναι οι 50-60plus έτοιμοι να μας δεχθούν ως γενιά του αύριο; Επαγγελματικά, Κοινωνικά, Πολιτικά.

Θα μπορούσα να πω ότι «Ταξιδεύουμε σε δρόμους ανοιχτούς, με μυαλά όλο και πιο στενά» αλλά αυτή τη στιγμή δεν ταξιδεύουμε καθόλου. Υπάρχουν πολλές προκαταλήψεις μέχρι σήμερα από τους 50-60plus, τις βιώνεις παντού. Στη δουλειά, στο δρόμο, στη κοινωνία ακόμη, και όταν πας να υπερασπιστείς τα δικαιώματα σου ως γυναίκα, δεν δέχονται ότι μπορείς να είσαι 23 να δουλεύεις σκληρά, να έχεις άποψη πολιτική και όχι μόνο, όνειρα και στόχους, να έχεις φωνή, τους ενοχλεί πολύ ή συνήθως ακούς τη φράση «εσύ είσαι μικρή που να τα ξέρεις αυτά ή το αντίστροφο, νομίζεις πώς τα ξέρεις όλα για την ηλικία σου;». Μπορεί ο άλλος να είναι 20 χρονών να κάνει 2 δουλειές από το πρωί ως το βράδυ, να σπουδάζει αλλά πάλι αν μπει στον ΟΑΣΘ ο ηλικιωμένος πολλές φορές θα του αναφέρει πόσο ανίκανος είναι, να σηκωθεί από τη θέση του γιατί είναι εκείνος κουρασμένος πιο πολύ και στο τέλος η ατάκα «ξέρεις τι έχουμε καταφέρει εμείς, εσείς τι κάνετε; Mόνο κάθεστε». Στον κλάδο της εκπαίδευσης και της πολιτικής για να δώσω ένα ακόμη, παράδειγμα η πλειονότητα των ατόμων ανήκει κυρίως στην ηλικιακή ομάδα που ανέφερες, μηδαμινές αλλαγές. Ωστόσο, υπάρχουν ελάχιστοι που προσπαθούν να αποδεχτούν την διαφορετικότητα της νέας γενιάς με τα ελαττώματα και τα προτερήματα της. Αυτούς τους θαυμάζω, θέλει τεράστιο «άνοιγμα μυαλού και καρδιάς».

 

Είσαι ευαίσθητο και κοινωνικοποιημένο άτομο σε ότι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια, κλπ;

Θα έλεγα πως είμαι ένα ευαίσθητο και κοινωνικοποιημένο άτομο. Ο εθελοντισμός είναι μια από τις αρχές μου σαν άνθρωπος παρόλο που έχει και αυτός ίσως κάποια μικρά σημεία αιχμής. Το Παιδικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, ο προσφυγικός Καταυλισμός στα Διαβατά, το TEDxUTH Larissa και η συμμετοχή μου στην παρακολούθηση των σεμιναρίων «Womentors» επιβεβαιώνουν την ευαισθητοποίηση μου σε θέματα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, διάδοσης ιδεών που αξίζουν να ακουστούν και παρακινούν τους ανθρώπους για όλα τα θέματα, ενδυνάμωσης των γυναικών και ισχυροποίησης της φωνή τους σε όλους τους τομείς. Εν μέσω πανδημίας, έχει αυξηθεί κατά 20% αν δεν κάνω λάθος, η έμφυλη βία και στην Ελλάδα ακόμη, οι προσπάθειες που γίνονται είναι ελάχιστες πόσο λυπηρό; Αν «πιάσουμε» τώρα τα περιβαλλοντικά ζητήματα νομίζω όλοι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει μεγάλη κινητοποίηση από καμία κυβέρνηση ούτε και από την κοινωνία τόσο για να μειώσουμε όσο μπορούμε την κατάπτωση του περιβάλλοντος, δεν έχουμε μυηθεί από μικρή ηλικία στην περιβαλλοντική εκπαίδευση  θα έλεγα.

Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας; Τι σε ενοχλεί; Βλέπεις σημάδια βελτίωσης; Που εντοπίζεις το πρόβλημα, τι προτείνεις;

Η γενιά μας είναι μια γενιά που όπως όλες έχει περάσει από σαράντα κύματα θα έλεγε κανείς και προσπαθεί να επιβιώσει. Το μόνο μου παράπονο ίσως είναι το ότι έχουμε αφήσει τόσο πολύ την τεχνολογική έξαρση να μπει ανάμεσα στις ανθρώπινες, πραγματικές σχέσεις. Με θλίβει γιατί βλέπω πως πάει να χαθεί ή σπίθα ή η φλόγα και εκείνη την στιγμή κάτι με καταρρίπτει και βγαίνει μια πυρκαγιά από εμάς ακόμη και αν είναι ελάχιστη. Δεν μπορώ να το εκφράσω αλλιώς. Ουσιαστικές επαφές, αγάπη,  δυνατές φιλίες, έντονα συναισθήματα αποτελούν τα μεγαλύτερα κλειδιά για την επιτυχία της ψυχής και των σχέσεων.

 

Πως βιώνεις την οικονομική και κοινωνική κρίση που περνά η πατρίδα μας εδώ και 12-13 χρόνια; Εργασιακά, μα και σαν άτομο στην καθημερινότητα.

Θεωρώ πως δεν την έχω βιώσει τόσο άμεσα την οικονομική αλλά έμμεσα από τη στιγμή που δεν είμαι ακόμη οικονομικά ανεξάρτητη πλήρως. Συγκεκριμένα, η οικογένεια μου όπως η κάθε οικογένεια έχει υποστεί όλα αυτά τα της κοινωνίας και προσπαθεί να επιβιώσει από αυτό.  Δεν μπορείς νομίζω όταν είσαι 23, μένεις με τους γονείς σου ή σε βοηθούν οι γονείς σου οικονομικά να πεις ότι βιώνεις εξ ολοκλήρου ότι αυτοί, τα τεράστια άγχη και όλη αυτή την χαρτούρα.

Εξαιτίας της οικονομικής κρίσης επίσης, παρατηρώ ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν όπως μπορούν, δεν υπάρχει πολύ υπομονή στη καθημερινότητα μας, ο θυμός κυριαρχεί, πολλοί εργοδότες εκμεταλλεύονται τις ανάγκες των ανθρώπων και σου «επιβάλουν» κατά κάποιον τρόπο να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο.

Όσον αφορά τη κοινωνική ισχύουν όσα ανέφερα και πριν ενώ θεωρώ ότι λόγω της οικονομικής πολλοί προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη σε πρόσφυγες  για παράδειγμα, με αποτέλεσμα να ενισχύονται οι προκαταλήψεις. Βέβαια, υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν σήμερα, το κοινωνικό παντοπωλείο, τα συσσίτια της αγάπης αν θυμάμαι καλά, πολλές εθελοντικές οργανώσεις επιδιώκουν να σώσουν τη κατάσταση υπενθυμίζοντας μας τι πάει να πει ανθρωπιά και αλληλεγγύη.

 

Πως βίωσες και βιώνεις τον covid 19 και τα αποτελέσματα του;

Δυσκολεύτηκα πολύ τόσο με την πανδημία όσο και την καραντίνα γιατί είμαι ένας άνθρωπος που έχω συνηθίσει να βρίσκομαι όλη την ώρα εκτός σπιτιού. Ήταν πολύ απότομη και ψυχοφθόρα η κατάσταση, οι νέες συνθήκες και πολύ δύσκολο να τηρείς όλα τα υγειονομικά μέτρα ιδίως όταν έχεις να κάνεις με παιδιά που οι αγκαλιές και η κοινωνική επαφή έχουν μεγάλο νόημα. Η νέα μου τάξη αυτή τη χρονιά έχει δει ελάχιστα σχεδόν το πώς είναι πραγματικά το πρόσωπο μου πίσω από τη μάσκα και ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Πόσο τρομακτικό αυτό για ένα παιδί; Σε αυτό το δεύτερο κύμα είμαι πολύ πιο ψύχραιμη, ασχολούμαι περισσότερο με πράγματα που με ενδιαφέρουν, πιο δημιουργικά. Θα περάσει και αυτό, ελπίζω σύντομα να έρθουν αυτές οι καλύτερες μέρες που όλοι περιμένουμε.

Σου δίνω ένα τζίνι με 3 ευχές… ποιες ευχές κάνεις;

Υγεία, καλύτερες συνθήκες ζωής για όλο το κόσμο και να με θυμούνται ως μια γυναίκα- επαγγελματία που μάχεται για αυτά που αγαπά και ονειρεύεται.

Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; Η φράση που σε παρακινεί, αν θες. Κάτι φωτεινό.

 

Η βάση του «φωτεινού» μου έγκειται στο «Με αγαπάω και όταν τα καταφέρνω και όταν δεν τα καταφέρνω. Όταν δεν τα καταφέρνω ακόμη πιο πολύ»(Σ. Ξενάκης), το οποίο με κάνει να βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στο «Αν είμαι ή δεν είμαι ευτυχισμένος, το θέμα είναι τι κάνω με τα όνειρά μου» του Χόρχε Μπουκάι και το  «ή για μια ζωή που τόλμησες να κυνηγήσεις το όνειρο σου και να σπάσεις τα μούτρα σου;» του Ξενάκη πάλι. Σε ότι συνθήκες και αν βρίσκεται ο καθένας μας το θέμα είναι τι κάνει με τα δικά του γεμάτα όνειρα, τις ελπίδες, τις δράσεις του, να βρει τον δρόμο που του έταξαν τα όνειρα του, να τον αγαπήσει με τα λάθη του και να τον κατακτήσει έχοντας πάντα σπάσει τα μούτρα του.