Προσεγγίζοντας το Ιατρικό Σφάλμα - Γράφει η Μαρία Ι. Κιοσεπαρά

Προσεγγίζοντας το Ιατρικό σφάλμα - Γράφει η Μαρία Ι. Κιοσεπαρά

Τελειόφοιτη Νομικής ΔΠΘ. Πτυχιούχος Ιστορικός ΑΠΘ.

                                                                              

Η ιατρική και η νομική όταν συναντιούνται τις περισσότερες φορές δεν είναι για καλό, σημαίνει πως κάτι πολύ δυσάρεστο έχει συμβεί. Συχνά πολλοί γιατροί άγονται ενώπιον δικαστηρίων δικαίως ή και αδίκως από θλιμμένους συγγενείς, ψυχολογικά καταρρακωμένους οι οποίοι απεγνωσμένα αποζητούν την απόδοση ευθυνών για τις σωματικές βλάβες, ή και τον θάνατο οικείων τους. Άλλωστε αυτό καταφάσκεται και από τις ολοένα αυξανόμενες μηνύσεις και αγωγές σε βάρος των γιατρών αλλά και το έντονο ενδιαφέρον των τελευταίων να συνάπτουν κατά κόρον ασφαλιστικές συμβάσεις με ολοένα αυξανόμενα ποσά. Είναι γεγονός πως οι άνθρωποι έχουμε γίνει περισσότερο δύσπιστοι και τόσο η εμπιστοσύνη μας όσο και ο σεβασμός μας απέναντι σε σπουδαία λειτουργήματα όπως αυτό του Ιατρού έχει μειωθεί.

 

Δεν χαίρουν την αμέριστη εκτίμηση μας όπως συνέβαινε παλιά. Σε αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξε η ραγδαία αύξηση της πληροφορίας και κυρίως ο τρόπος που αυτή διαδίδεται μέσα από τα ΜΜΕ, τα όποια πρωτίστως στην θεματολογία τους τοποθετούν το σφάλμα του ιατρού και σπανίως την θεραπεία του ασθενούς δεδομένου ότι ένα άσχημο νέο κάνει μεγαλύτερα τηλεοπτικά νούμερα από ένα καλό νέο. Που μας οδηγεί όμως το προαναφερθέν φαινόμενο; Μας οδηγεί στο να απαρτίζονται τα νοσοκομεία μας από τρομοκρατημένους γιατρούς οι οποίοι αντί να λειτουργούν με γνώμονα αυστηρά και μόνον τις επιταγές της ιατρικής επιστήμης , αυτοί να θέτουν ως πρωταρχική μέριμνα την νομική κατοχύρωση και θωράκιση τους προκείμενου να μην εμπλακούν με την δικαιοσύνη. Αυτό όμως θέλουμε; φοβισμένους γιατρούς την ώρα που έχουν στα χέρια τους την ζώη μας μήπως και ‘’μπλέξουν’’; Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί και να αποσαφηνιστεί τι είναι η ιατρική αμέλεια, το ιατρικό λάθος που λέμε και κυρίως και σημαντικότερο πότε αυτό υπάρχει. Προκειμένου να καταλογιστεί αμέλεια σε έναν γιατρό και συνακολούθως να κηρυχθεί αυτός ένοχος συνήθως για σωματική βλάβη εξ αμελείας ή ανθρωποκτονία εξ αμελείας, το Δικαστήριο προβαίνει σε δύσκολη αποδεικτική διαδικασία προκειμένου να διαπιστώσει αν υπάρχει αντικειμενικά ιατρικό σφάλμα αυτό που καλούμε νομικά εξωτερική αμέλεια, δηλαδή μια ή περισσότερες πλημμέλειες κατά την ιατρική πράξη, λάθη δηλαδή κατά την ιατρική πράξη. Με άλλα λόγια ο γιατρός να έσφαλε διότι ενήργησε κατά παραβαση από τους κοινα αναγνωρισμένους κανονες της ιατρικής επιστήμης, τέχνης και δεοντολογίας και να μην έδειξε στον ασθενή την φροντίδα και την προσοχή που όφειλε και μπορούσε να δείξει ο μέσος γιατρός, καθώς και η εσφαλμένη του αυτή συμπεριφορά να οδήγησε αιτιωδώς στο αποτέλεσμα. Αν έλειπε δηλαδή αυτή η συμπεριφορά του γιατρού δεν θα είχαμε αυτό το αποτέλεσμα. Δεν ενδιαφέρει το αποτέλεσμα αν είναι δυσμενες ή όχι αλλά αν ο γιατρός έπραξε ορθά ή όχι.

Αυτό που έχει σημασία σε ένα ποινικό ακροατήριο είναι το πως έπραξε ο γιατρός και όχι αν πέθανε ο ασθενής. Κλείνοντας θεωρώ πως φυσικα και πρέπει να αποδίδεται δικαιοσύνη και να τιμωρείται ο γιατρος όταν αποδεικνύεται η αμέλεια του αλλά δεν θα πρέπει να αφήνουμε τον πόνο και τον θυμό μας να στρέφεται σε λάθος κατευθύνσεις. Πριν ευκολα ένα δικαστήριο δικάσει και καταδικάσει ανθρώπους που σώζουν την ζωή μας θα πρέπει να λάβει σοβαρότατα υποψιν το ηθικό κόστος μια τυχον άδικης καταδίκης και την γενικότερη ευθυνοφοβία που καλλιεργείται με το να ξεσπάμε οι πολίτες στους γιατρούς μας. Θέλουμε ελεύθερους, συνετούς γιατρούς και νοσοκομεία καθαρά από όλες τις αποψεις, ώστε να έχουμε όλοι οι πολίτες μια υγιή ζωή σε μια ευήμερη κοινωνία.