Ζαφειρίου Μαίρη | Μπράβο σε όσα παιδιά φεύγουν για να κυνηγήσουν τα όνειρα τους, μπράβο σε αυτούς που μένουν εδώ και συνεχίζουν να παλεύουν. Και στις 2 περιπτώσεις χρειάζεται θάρρος και αγώνας

Φίλη Μαίρη, θα μου πεις τα βασικά για σένα αρχικά: 

Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας κλπ.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα - Ελλάδα, με  2 υπηκοότητες, ελληνική και αμερικάνικη. Καταγωγή ελληνική με ένα γενεαλογικό δέντρο χωρισμένο σε παππούδες Αρκάδες, Πελοποννήσιους και Βυζαντινούς πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Έχω τελειώσει σπουδές ηχοληψίας και μουσικής τεχνολογίας με Bachelor πάνω στο Sound Design ενώ παράλληλα εργάζομαι και ως dj. Είμαι ερωτευμένη με πολλούς αρχαίους φιλοσόφους, ποιητές, πίνακες ζωγραφικής, μουσικά κομμάτια και βιβλία. Ερωτευμένη με τη φύση και τα ζώα. Αιώνια ερωτευμένη με τους επαναστάτες, τους "τρελούς", τους απροσάρμοστους, τους ανθρώπους που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά και δεν αφήνουν την κοινωνία να τους φορμάρει στα μέτρα της, που ζουν κόντρα στην απαίσια ηθική των μικροαστών. Αγαπώ τα ταξίδια, αγαπώ να γνωρίζω καινούριους πολιτισμούς και κουλτούρες και μαζί με αυτές να ανακαλύπτω παράλληλα και ένα καινούριο κομμάτι του εαυτού μου, κάθε φορά. Η ζωή είναι τόσο μικρή, ο κόσμος τόσο μεγάλος και θέλω να ρίξω μια καλή ματιά σε αυτόν, πριν σκοτεινιάσει για πάντα.

Τι κάνεις επαγγελματικά αυτόν τον καιρό; 

Με τι ασχολείσαι ή ετοιμάζεσαι να ασχοληθείς; 

Ποια τα πλάνα σου για την περίοδο αυτή;

Τα 10 τελευταία χρόνια δούλευα -non-stop- σα resident dj σε αρκετά night clubs παράλληλα. 'Εκανα κάτι που αγαπούσα και αγαπώ πολύ αλλά και κάτι που κουράζει επίσης πολύ, όταν αυτό γίνεται καθημερινότητα.  Έτσι αυτό το χρόνο αποφάσισα να επικεντρωθώ στο αντικείμενο μου, το sound design και το ραδιόφωνο που με ενδιαφέρει εξίσου, κρατώντας βέβαια παράλληλα τα dj set μου αλλά όχι σε καθημερινή βάση πια.

Ως δραστήρια και δυναμική γυναίκα και μάλιστα νέα και ανερχόμενη στον επαγγελματικό στίβο βιώνεις διακρίσεις/μπούλινκ στον εργασιακό-καλλιτεχνικό σου χώρο;

Νομίζω ότι έχω σταθεί πολύ τυχερή μέχρι σήμερα. Συνεργάζομαι με ανθρώπους που με σέβονται και με εκτιμούν. Όπως κι εγώ άλλωστε. Δε ξέρω αν είναι θέμα τύχης βέβαια ή θέμα χαρακτήρα, αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι το ότι θέτω από την αρχή τα όρια μου και δεν επιτρέπω σε κανέναν να τα υπερβεί. Όταν βάζεις τα δικά σου όρια, δε σημαίνει ότι δε σέβεσαι τους άλλους, δεν κατανοείς τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους. Η θέσπιση ορίων σημαίνει πως σέβομαι εξίσου τον εαυτό μου, ακούω όσα έχει να μου πει και δεν τα θυσιάζω όλα στο βωμό της αποδοχής.

Είσαι ευαίσθητη και κοινωνικοποιημένη, 

σε ότι αφορά κοινωνικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα; 

Ζεις ενεργά το σήμερα;

Με θλίβει και με εξαγριώνει η οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού. Φυλετικός, θρησκευτικός, κοινωνικός, ταξικός. Εν έτη 2018, τέτοιες έννοιες θα έπρεπε να υπάρχουν μόνο στα λεξικά και όχι σα φαινόμενα. Πάντα ήμουν και θα συνεχίσω να είμαι υπέρμαχος των αδύναμων και των αδικημένων αυτού του κόσμου, υπέρμαχος της αλληλεγγύης και της εθελοντικής κοινωνικής προσφοράς. Και μέσα στους αδύναμους, συμπεριλαμβάνω εκτός από τους ανθρώπους και τα ζώα. Τα πιο αδικημένα, τα πιο βασανισμένα και τα πιο εξευτελισμένα πλάσματα του πλανήτη αυτού.

 

Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας 

(18-38); 

Τι σε ενοχλεί;

Με ενοχλεί αφάνταστα πολύ η αγένεια σε έναν άνθρωπο. Η έλλειψη παιδείας. Ο δήθεν καθωσπρεπισμός επίσης. Όσο για τη γενιά μας, με ενοχλεί που η πλειοψηφία της εστιάζει περισσότερο στην επιφάνεια των πραγμάτων και χάνει την ουσία.

Βλέπεις φως; 

Τι οφείλουμε σαν νέα γενιά προς την Ελλάδα;

Η σωστή ερώτηση, κατά τη γνώμη μου, είναι τι οφείλει η Ελλάδα σ'εμάς. Ξέρεις, η Ελλάδα μου θυμίζει λιγάκι τη “Μάνα Κουράγιο” του Μπρεχτ. Που μετά απο αλλεπάλληλα χτυπήματα, προσπαθεί να ορθοποδήσει και να θρέψει τα παιδιά της με μια ιδιαίτερη σκληρότητα όμως. Κι αυτό που με τρομάζει πιο πολύ είναι ότι αρχίζει σιγά σιγά να συνηθίζεται το τέρας.

Πως βιώνεις την οικονομική - πολιτική κρίση της πατρίδας μας; 

Τι λες σε έναν νέο/μια νέα που έφυγε ή ετοιμάζεται να φύγει έξω;

Είμαστε η γενιά που χτυπήθηκε περισσότερο από την κρίση και η προσαρμογή μας σε αυτήν έγινε πολύ βίαια. Αυτή είναι και η μεγάλη ευθύνη του πολιτικού μας συστήματος. Δε μας ανάγκασαν απλά να ζούμε με διαφορετικό τρόπο, μας ανάγκασαν κυρίως να ζούμε σε ένα κλίμα ήττας. Αυτό είναι μεγαλύτερο πλήγμα και από το οικονομικό. Μπράβο σε όσα παιδιά φεύγουν για να κυνηγήσουν τα όνειρα τους, μπράβο και σε αυτούς που μένουν εδώ και συνεχίζουν να παλεύουν γι'αυτά. Και στις 2 περιπτώσεις χρειάζεται θάρρος και αγώνας αλλά επειδή τα όνειρα μας δε θα έπρεπε να έχουν όρια και φραγμούς, γι'αυτό και η κάθε προσπάθεια που μας βοηθάει να φτάσουμε έστω κι ένα βήμα πιο κοντά σε αυτά, θα έπρεπε να επικροτείται και όχι να αποδοκιμάζεται.

Μια εικόνα που φέρνεις στο νου σου και σου δίνει δύναμη;

" Άκου, θα 'ρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς

δε θα βγαίνουν στην τύχη.

Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές

με γερμένους απ'έξω

και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε

δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες.

Να φυλάξεις μοναχά

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές:

απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή - κέρδος - εξευτελισμός

για το μάθημα της ιστορίας. "

–  Κατερίνα Γώγου

Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; 

Η φράση που σε παρακινεί.

" Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου!

Να σπας τα σύνορα!

Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου!

Να πεθαίνεις και να λες:

Θάνατος δεν υπάρχει! "

–  Ν. Καζαντζάκης

 Αν θα διάλεγες ένα τραγούδι για να σε περιγράψει, ποιό θα ήταν αυτό;

Την Τίγρη, του Ψαραντώνη.

( Μαίρη Ζαφειρίου - Official Social Media

Facebook: https://www.facebook.com/bloody.mary.v

Ιnstagram: https://www.instagram.com/bloodymary_zaf/ )