Παράθυρο αναμνήσεων (της Δ. Ζόγκα)

Της νεαράς κυρίας Δήμητρας - Κλόντια Ζόγκα

Πολιτική Επιστήμονας Α.Π.Θ.

BSC, MSC

Σάββατο βράδυ. Είδη πρώτης ανάγκης. Εγώ. Εσύ. Το κρασί. Η θάλασσα. Η σιωπή. Πρωταγωνιστές του ίδιου εξ αποστάσεως σκηνικού. Σκεφτόμουν, για την ακρίβεια σε σκεφτόμουν. Ωστόσο, τήρησα την ανείπωτη υπόσχεση και δεν σ’ ενόχλησα. Μου έχει μείνει το χαρτάκι της σοκολάτας, αλλά η επίγευση δεν είναι τόσο γλυκιά. Καμία ανάμνηση δεν είναι εξ ολοκλήρου γλυκιά. Καμία ανάμνηση δεν σου επιφέρει εξ ολοκλήρου διαύγεια, εξ ολοκλήρου υπόσταση, εξ ολοκλήρου ευτυχία. Εάν και δεν είσαι ανάμνηση ακόμα, δεν το θέλω να είσαι ανάμνηση ακόμα, όσο εγωιστικό και εάν ακούγεται. Δεν το θέλω. Είναι ηχηρό και ζωντανό ρήμα το «Θέλω», ξεπερνάει και νικάει κάθε ανάμνηση και κάθε παρόν. Εάν ξεπερνάει  το μέλλον, δεν το γνωρίζω και δεν μπορώ να το πω με βεβαιότητα.

Θυμάσαι; Η βεβαιότητά σου ήταν αποτυπωμένη στο βλέμμα σου. «Τα λέμε, σύντομα θα ξαναέρθω για βόλτα και...» Δεν το πίστεψα. Έχω πάψει να πιστεύω στις λέξεις, απλά ελπίζω στις λέξεις ότι μπορούν να γίνουν πράξη κάποια στιγμή, όπως λέει και μια ψυχή. Ούτε στο «κάποια στιγμή» πιστεύω. Ξέρεις γιατί; Διότι όποιος θέλει, δεν σου δίνει ποτέ υποσχέσεις, δεν προλαβαίνει να τις δώσει, γιατί της έχει κάνει πραγματικότητα χωρίς να το καταλάβει. Πρόσεξέ το αυτό!  Εάν δεν σου έχει συμβεί, δεν ήσουν τόσο ερωτευμένος όσο νόμιζες. ; Ακόμη, και ο Θεός θα μου πεις μας υποσχέθηκε την επίγεια βασίλεια και δες τι ζούμε; Σωστό και αυτό, υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας . Εδώ δεν το πρόβλεψε ο Θεός, εμείς θα τον προβλέψουμε;

Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι καλή στις προβλέψεις, στον χρόνο των προβλέψεων δεν είμαι καλή. Αστάθμητος παράγοντας ο χρόνος – ο άνθρωπος. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και με πλημμυρίζουν άπειρες αναμνήσεις, άπειρη ζωή. Ταυτόχρονα και μια έλλειψη. Έλλειψη συναισθήματος. Ω ναι! Έλλειψη συναισθήματος. Όταν λείπει ο έρωτας, ό,τι και εάν κάνεις, όσο ψηλά και εάν πηγαίνεις, όσο και να τα έχεις όλα, νιώθεις εκείνο το κενό, νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά, νιώθεις ότι σου λείπει ένα χρώμα ή έστω οι αποχρώσεις του κόκκινου από τον καμβά σου, που αποτυπώνονται ως αναμνήσεις σ’ ένα κόκκινο παλαιωμένο κρασί. Θα γελούσες μ αυτή την περιγραφή και θα απαντούσες μ’ ένα φιλί.  Από την άλλη, όταν  λείπει ο έρωτας νιώθεις μια ασφάλεια, μια νωθρή ηρεμία, μια ενέργεια, μια αυτοεξάρτηση ή και απεξάρτηση. Νιώθεις ότι κανείς δεν μπορεί να εισβάλλει μέσα σου. Νιώθεις ότι τα έχεις όλα υπό έλεγχο, νιώθεις ότι δεν συμβιβάζεσαι, δεν κάνεις υποχωρήσεις, νιώθεις ελεύθερος. Εδώ, επίτρεψέ μου να γελάσω εγώ. Όλα αυτά λέγονται εγωισμός, πληγωμένη ψυχή και φοβάσαι μην ερωτευτείς κατά λάθος, μην χάσεις την σειρά της ρουτίνας σου, υψώνεις τείχη, τα ελέγχεις όλα και το βαφτίζεις ελευθερία, ξανασκέψου του!!

Οι επιστήμονες λένε ότι είμαστε κοινωνικά, πολιτικά όντα, το έχει πει και ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους «ζώον κοινωνικό».  Εγώ θα προσθέσω ότι είμαστε και ερωτικά όντα. Αναγεννιόμαστε μέσω του έρωτα, όταν παραδινόμαστε, άλλες φορές ταπεινώνουμε το είναι μας, άλλοτε πάμε με πυγμή και αξιοπρέπειά και κτητικότητα μπροστά του και άλλοτε πολύ μεγάλοι και άλλοτε πολύ μικροί. Μα! Ποτέ ίσοι. Για αυτό μαχόμαστε για την αμοιβαιότητα, γιατί δεν είμαστε ποτέ ίσοι, ούτε καν στον έρωτα, ούτε καν στην πολιτική του έρωτα. 

Μαχόμαστε για εκείνη την στιγμή. Κάποτε μου είπες, δεν σε διεκδίκησα. Δεν διεκδικώ, ούτε καν εκδικούμαι. Δεν διεκδικώ, γιατί στον έρωτα οφείλουμε να είμαστε ελεύθεροι στην απόφαση. Δεν διεκδικώ απλά δείχνω, εάν δεν μπορείς να δεις με διαύγεια τότε ξεφύλλισε το βιβλίο των αναμνήσεων σου, ίσως παρατηρήσεις κάτι, ίσως νιώσεις κάτι, ίσως απλά το δεις και προχωρήσεις μπροστά.  Η ζωή είναι ένα παράθυρο αναμνήσεων!! Εκτιμώ τις αναμνήσεις και τις νοητές στιγμές μαζί σου.