Βρεθήκαμε στο γραφείο της υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων αρμόδια για θέματα Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Δόμνας Μιχαηλίδου και μιλήσαμε για πράγματα που αφορούν τη μέση 34άχρονη: τον σεξισμό, την ορατότητα των μειοψηφιών, τη μητρότητα μέσα σε ένα ανταγωνιστικό επαγγελματικό πλαίσιο, την αναδοχή ενός παιδιού και τα καλύτερα μαγαζιά για να βγεις στον Πειραιά. Γιατί όταν δεν συγχέεις τη σοβαρότητα με τη σοβαροφάνεια, μπορείς να είσαι μία πολιτικός που εκπροσωπεί επάξια τη γενιά, το φύλο, ακόμα και την πόλη της.
«Μου αρέσει να φοράω χρώμα, δεν νιώθω ο εαυτός μου αν φοράω κάθε μέρα μονόχρωμα μαύρα, καφέ και γκρι», μας είπε χαμογελώντας. Η νεότερη υφυπουργός της Κυβέρνησης άφησε μία ακαδημαϊκή καριέρα για να υπηρετήσει τα παιδιά από «άλλο πόστο», όπως συνηθίζει να λέει, αλλά δεν έχασε τη μεταδοτικότητά της και τη «φωτεινότητά» της. Ακόμα και αν δεν βρίσκεται μέσα σε αμφιθέατρο αλλά στο τελευταίο όροφο του Υπουργείου Εργασίας στο κέντρο της Αθήνας, προσπαθεί οι ιδέες και τα ιδανικά της να αλλάξουν τον κόσμο, «να κάνουν έστω και ένα παιδί λίγο πιο χαρούμενο». Παρατηρώντας την μέσα στο floral φόρεμά της να μιλάει και να κινείται με ορμή, με αυτοπεποίθηση και βλέποντας την όρεξή της, πιστεύουμε πως θα το κάνει. Άλλωστε συμφωνούμε με τον Γκαίτε, «λατρεύουμε αυτούς που ποθούν το αδύνατο»….
Έχετε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή σας: «Δέχομαι επιθέσεις που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Κάποιοι ενδιαφέρονται για το τι φοράς και πώς το φοράς. Η παραπληροφόρηση και το ψέμα έχουν ξεφύγει, όταν συνδέεται με το επάγγελμά του είναι χυδαίο. Σε κανένα δεν αρέσει να ανοίγουν το ίντερνετ οι γονείς του και να βλέπουν σεξιστικά σχόλια». Είστε μία πολύ νέα γυναίκα σε μία θέση ισχύος, έχετε μάθει να απαντάτε σε αυτά τα σεξιστικά σχόλια;
Δεν ξέρω αν κάνω το σωστό ή το λάθος. Ξέρω πως άλλοτε απαντάω, άλλοτε συγχίζομαι, άλλοτε δεν με ενδιαφέρει, άλλοτε το συζητάω. Αυτό που με απασχολεί πολύ και ως γυναίκα αλλά και ως πολιτικό -είναι πολύ σημαντικό για εμένα το ότι αυτές οι δυο ιδιότητες δεν είναι αντίθετες, είναι δύο απολύτως συμβατοί όροι, είσαι πολιτικός, είτε είσαι γυναίκα πολιτικός είτε είσαι άντρας πολιτικός -είναι το να γίνεται ασύμμετρα μία τοποθέτηση, άσχετη με την αποτελεσματικότητα κάποιου, πάνω στην εμφάνισή του.
Δυστυχώς ακόμα 9 στους 10 ανθρώπους που είναι σε θέση ευθύνης είναι άντρες και αυτά τα στατιστικά είναι πολύ γενικευμένα. Από την άλλη έχουμε την αναντιστοιχία που δείχνει ότι 9 στα 10 σχόλια που γίνονται για την εμφάνιση κάποιου, αφορούν γυναίκα. Αυτό είναι σεξισμός.
Δεν με απασχολεί το να συζητούν αν κάποιος είναι καλοντυμένος ή κακοντυμένος. Με απασχολεί το ότι το συζητούν επειδή είμαι γυναίκα. Πόσο συχνά συζητάμε για το αν η γραβάτα κάποιου είναι σωστά δεμένη ή για το αν μπήκε στη Βουλή με πουκάμισο χωρίς σακάκι; Yπάρχει επίσης η λεπτή ισορροπία που λέει πως «κάνω τη δουλειά μου με υπευθυνότητα και σέβομαι τη Βουλή», αλλά όταν έχει 40 Βαθμούς Κελσίου έξω μπορώ να πάω στη Βουλή και χωρίς να φορέσω μακρυμάνικο. Γιατί να στοχοποιηθεί κάτι τέτοιο; Η κριτική θα πρέπει να ξεκινάει από την αναποτελεσματικότητα στη δουλειά και στο έργο σου, τον σεβασμό σου απέναντι στους θεσμούς και να σταματάει εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου